Twenty-2-Choke heeft al een tijdje een nieuwe drummer, die overigens een lekker potje kan drummen. Hij geeft de muziek van de band wat meer pit en zorgt ook dat alles strak aan elkaar wordt gelijmd met heftige fills. Het is alleen jammer dat het publiek nog niet in groten getale is op komen dagen, en wat er wel is lijkt ook niet voor dit soort muziek te zijn gekomen. Toch doet de band het niet slecht, ze staan vol overtuiging een lekker potje punkrock te spelen.
Omdat de zanger van Steel Cobra ziek is geworden speelt de death/trash metal band Panoptikon nu voor hen in de plaats. Ondanks deze wissel in de line up wordt het druk voor het podium. Helaas is het nog vroeg en naast een enkele headbanger is het publiek nog vrij rustig. Het geluid is prima en wat vooral opvalt is de goede zang. De meeste bandleden zijn ook enthousiast en ze beheersen hun instrumenten goed. Bij het laatste nummer worden ze beloond met de eerste moshpit van de dag.
De beurt wordt overgegeven aan de met corpsepaint beschilderde black metalband Carach Angren. Voor deze band blijkt wat meer animo te zijn. Ze doen het dan ook erg goed. Het is een drie-koppige band bestaande uit een gitarist, toetsenist en een drummer. De band heeft af en toe wat kleine folkinvloeden, maar produceert voornamelijk een lekker donkere black metal sfeer. Vooral de mid-tempo stukken komen lekker zwaar uit en deze zorgen er ook voor dat je aandacht bij de show blijft.
Na het black metal geweld komen we weer uit bij de volgende death/trash band. Stronghold is echter duidelijk wat professioneler dan de vorige. Deze band is ook wat ouder en dat is ook aan hun invloeden te horen. Waar Panoktikon wel wat van een band als The Haunted heeft, heeft deze band meer invloeden van wat oudere trashbands als Kreator en Overkill. De mannen zijn zeer goed op elkaar ingespeeld en knallen de zaal in met venijnig snelle trash. Hier en daar zit nog een lekkere breakdown en soms krijgen we wat meer traditionelere death metal voorgeschoteld. De band blijkt vele invloeden te hebben en deze combineren ze tot een strakke, maar ook lompe mix. Zeker een band waar we meer van gaan horen. Rock 'n roll zijn woorden die belangrijk zijn voor de volgende band.
Na wat metalbands wordt het nu tijd voor wat rust in de tent met Snatchin' Jenny. Hier staat een band die Stones-riffs met moderne, lieve pop/rock combineert. Af en toe komen ook wat reggaemomenten naar voren. De zanger vult de muziek in met een wat zweverige klaagzang en zet bij de wat harder rockende stukken een wat rauwere Nickelback-achtige stem op. De band swingt wel lekker en tegen mijn verwachtingen in begint het publiek ook te swingen.
Na dit chillmoment knalt de Belgische metalcore band Crimson Falls door de Maddogs heen. Het is jammer dat het geluid aan het begin van de show te hard staat, hierdoor worden de verschillende instrumenten soms meer een grote geluidsbrij. Gelukkig wordt dit in de loop van het optreden hersteld en blijkt dat de band lekkere ritmische capriolen uithaalt. Iets wat je ook ziet bij bands als The Red Chord of het Nederlandse Textures. Toch maakt deze band meer death metal met af en toe een ritmisch hoogstaande breakdown. Een puike band, maar toch niet van het kaliber van andere bands in dit genre. Het motto van de Eindhovenaren die vandaag mogen afsluiten luidt: "Het is toch maar grind, je verstaat toch niet wat we doen." Dit als antwoord op de vraag van iemand of er wat meer mid in de gitaar mag.
Rompeprop is ook echt een lompe grindband. Zware hoempaparitmes en een stemvervormer die doet denken aan diarree. Diarree is overigens een thema dat niet onaangeroerd is gebleven bij de mannen. Je hebt nummers als 'Pelikanenlul', maar ook nummers die gaan over grote hompen stront op je buik of paarse stoma's. Al deze nummers kondigt de zanger op een zo droog mogelijke manier aan. De band slaat goed aan bij de overgeblevenen in de zaal, die allemaal behoorlijk wat pilseners achter de kiezen hebben. De grote hoempapa-pit komt dan ook niet onverwachts, de mannen van Rompeprop weten wel hoe ze een zat publiek moeten vermaken.