De start voor vijftien avonden Popronde vond traditioneel plaats in Nijmegen. Op één avond stonden 46 bands geprogrammeerd, gratis te bezoeken in een groot aantal zalen en kroegen. Bij de officiële starthandeling in Merleyn zorgt dj Hein O))) voor een laatste stunt: hij is dood. Volgens een woordvoerder is de gimmick uitgewerkt en wordt het tijd voor normale muziek. En die was er tijdens deze Popronde genoeg te vinden.
Roosbeef verzorgt de opening van vanavond. De charmante zangeres weet hoe je dergelijke situaties aanpakt: "Praten houden we voor later. Een opening moet niet te lang zijn" en begint meteen te spelen. Na vier nummers trekken we de conclusie dat er geen bouwvakkers in de zaal zijn en dat Roosbeef het publiek weet te boeien met 'normale' muziek met een cabaresk trekje. Naast Roosbeef telt de Popronde dit jaar opvallend veel goede singer-songwriters. In Camelot betreden twee van hen het podium: Barbara Breedijk en Pien Feith. Barbara blijft het dichtste bij het singer-songwriteridioom van lieve liedjes op een bedje van stem en gitaar. Tijdens haar eerste nummer valt de stroom uit. Ze lost dat moedig en professioneel op door de volgende twee nummers volledig akoestisch uit te voeren. Ze krijgt er het publiek muisstil mee. Ook als de stroom weer werkt, valt Barbara op door haar intense podiumpresentatie, zelfverzekerde uitstraling, afwisselende repertoire en hoekige liedjes.
De intimiteit in het warme Camelot dreigt even verstoord te worden als Pien Feith met band haar eerste noten speelt. Solo staat Pien bekend om haar lang uitgesponnen muzikale miniatuurtjes Met een volledige band trekt ze vanavond flink van leer met haar vreemd wringende, hoekige gitaarliedjes, die doen denken aan de muziek van Cat Power. Dankzij genoeg diversiteit in dynamiek weet Pien Feith haar soms slepende composities fris en spannend te houden.
Ook electronica heeft dit jaar een definitieve plek in de Popronde veroverd. Als Sobchek in Merleyn hun Apple laptops hebben ingeplugd, heeft nog niet iedereen dat in de gaten. Iedereen praat gezellig door. Het enthousiaste, maar geconcentreerde viertal voert na een rustig begin het tempo langzaam maar zeker op. Een diversiteit aan stijlen (met name breakbeat en jungle) komt in sneltreinvaart voorbij. Hoewel de set bij vlagen interessant is, verslapt de aandacht van het publiek echter al snel.
In een afgeladen Nieuwe Maan geeft Impossible Situations een wat rommelig optreden. Een paar songs moet na een aantal maten worden afgebroken doordat de electronica niet meewerkt. Dit schijnt de band niet te deren. Na een lacherig excuus van de charmante zanger, worden de songs gewoon opnieuw ingezet. Maar de kracht die we eerder bij deze band zagen, ontbreekt in het geheel. Jammer, want een nummer als 'Cum' had kunnen klinken als een orgasme. Tringelingel. Boink! Boink! Al van verre is het te horen. Punkkroeg de Bijstand heeft het deze Popronde over een andere boeg gegooid en kiest voor de beats en bliebjes van de electro.
Een onverwachte keuze die uitstekend uitpakt. Zo brengt Garçon Taupe een wild dansend publiek op de been. Gebogen over een tafel vol keyboards en mix-apparatuur brengt de Amsterdammer heftige eenmans-electro, die goed aanslaat. Later op de avond bij Maniacs of Noise deels hetzelfde verhaal: eenmans-electro, nu opgeleukt door video-animatie van de vj. Iets minder ruig en meer gestoeld op de bliebjes die deze artiest componeerde voor een hele reeks Commodore 64 spellen. Verder ook veel toegankelijke bandjes.
Zo speelt in de Deut het Haagse Hasselhoff, vernoemd naar de enige echte ster uit Knight Rider. Zo extravagant als de naam overkomt is het allemaal helaas niet. De band speelt nieuwe wave die qua stijl dicht bij The Infadels en Duran Duran ligt. Een halfuurtje speelt de band strak en vol zelfvertrouwen, echter zonder muzikale potten te breken. Cool Genius is ontstaan uit de resten van Sound Surfer en speelt in de Mug opgewekte 'belgenpop' met enorm veel spelplezier waardoor het publiek al snel ingepakt is. De muzikanten spelen duidelijk al een tijdje samen en de nummers liggen goed in het gehoor.
Pluspunten zijn de driestemmige zang, de upright bass en natuurlijk het applausje voor de recensent. Minder indruk maken de Friezen van Melanocaster in de Deut. De band mist een flinke berg uitstraling die niet gecompenseerd wordt door de wat zouteloze wavy popliedjes. We hadden hier meer van verwacht. En het publiek blijkbaar ook, want de reacties blijven matig. Nee, dan Glenister: de Utrechtste nerds knallen van begin tot eind in de Opera. Liedjes als 'Pronounce Your Name' en 'Be Someone' zaten van te voren al in ons hoofd en komen er nu definitief niet meer uit. Met een uitstraling die aan Weezer doet denken en muziek die eerder richting The Rakes swingt, maakt Glenister een hele prettige indruk. Niets nieuws onder de zon maar wel een erg lekker tussendoortje.
Leaf speelt in the Shamrock met een percusionist op cajon en djembe voor een lekker unplugged gevoel. Zangeres Annemarie zingt gemakkelijk en heeft een mooie open stem. Leaf is een vrolijke band die je direct weet te pakken, je vasthoudt, je doet verlangen naar meer. Veertig minuten Leaf gaan voorbij als een sneltrein. Wij wachten op ze op het volgende station. Als je aan toegankelijke gitaarpop denkt, denk je aan het Excelsior-label. Twee van hun bandjes staan vanavond in de Ndrgrnd. Een massale opkomst gegarandeerd!
Het rustige, bijna typische Excelsior-geluid van Moss overtuigde eerder deze zomer nog niet echt op de Valkhofaffaire. Maar in de tussentijd is de aanhang blijkbaar een stuk gegroeid en de Amsterdammers spelen een strakke, maar ontspannen show. Het spettert zelden, maar de vaak knappe liedjes moet je wel waarderen. Daarna is het tijd voor El Pino & The Volunteers. Na alle lovende kritieken op hun verse debuutplaat 'Molten City' zijn de verwachtingen hooggespannen. Verwachtingen die moeiteloos worden ingelost. Door het vele gepraat heen - altijd leuk, gratis optredens - is nog steeds perfect te horen wat een geweldige stem frontman David Pino heeft.
Hilarisch is het optreden van de Lamaketta's in Marktzicht. De Zeeuwen maken er een feest van. De band beschikt over leuke songs in het Zeeuws-Vlaamse dialect, die worden voorzien van strak gitaarspel. Het zijn uitstekende sfeermakers en de band doet gewoon waar ze zelf zin in heeft. De zanger in kapiteinspak nodigt regelmatig het vrouwelijk schoon uit in zijn hotelkamer. De Lamaketta's hopen na Zeeland de rest van de wereld te veroveren en dat is ze zeker gelukt in Nijmegen. In Sterre speelt the Prefunktery Sniff hun op Grover Washington Jr. geïnspireerde soul-jazz behoorlijk strak. Er wordt aardig geswingd, maar muzikaal zijn ze te clichématig om iedereen voor zich te winnen. Dit jonge kwartet, uitgebreid met zanger Jeroen Kriek, zal de komende tijd vast nog wel wat eigengereider worden.
De jongens van Propeller staarden in een goed gevulde Onderbroek (tsja) naar de vloer en hun instrumenten, zoals dat hoort bij trage postrock-esque liedjes. Echt plezier leken ze er niet in te hebben en het publiek al evenmin. "Dan maar rocken", moet de band gedacht hebben. En verhip, het werkte nog ook! Volume omhoog, tempo omhoog en plots reageert het publiek een stuk enthousiaster. Als de zanger dan ook nog een (weliswaar schuchter) lachje toont, smelten wij in ieder geval weg. De lokale jeugd waagt zelfs een dansje. Liefhebbers van het steviger werk, kwamen dit jaar ook aan hun trekken.
In Backstage kan Devious rekenen op enthousiast gebrul van het publiek, dat daarvoor echter niet van de barkruk komt. Uit de grunts van de zanger valt niet veel op te maken, behalve nu en dan het traditionele 'six six six'. Het is voor hem nog een hele kluif om die grunts goed te plaatsen; bij een nieuw nummer zie je hem zelfs zwaar fronsend meetellen. De nadruk ligt op technische thrash met hier en daar lekker in het gehoor liggende melodieuze death metalriffs. Ook het Arnhemse NovAct rockt er flink op los in Allicht. Ze spelen strak en de zanger heeft een goede stem. Voor de term 'progrock' is de band net iets te toegankelijk, maar ze overtuigen zeker met een set van anderhalf uur.
Het Groningse kwartet the Monroes speelt lekkere, onvervalste rock-'n-roll. Naast de eerste single 'Not Tonight' blijkt de band ook live zijn mannetje te staan. Het concert drijft op energiek drumwerk, pakkende gitaarriedels en misschien wel het belangrijkst: de zwoele, spannende stem van zangeres Josje Kobes. De rauwheid van rock-'n-roll met een zoet randje van soul. De Plak blijft overtuigd achter. In de Onderbroek speelt het Haarlemse garagerock-trio E.T. Explore Me. Met een enorme dosis energie én een orgel spelen ze hun gruizige rock. Minder extravagant dan hun naam doet vermoeden, maar vooral dankzij dat aanstekelijk psychedelische orgeltje uiterst vermakelijk. Meer recht-door-zee-muziek vinden we in de Shamrock.
69 Charger uit Eindhoven speelt keiharde trash-rock-'n-roll zonder moeilijk te doen, opgeleukt met een flinke snuf soul-invloeden. Het meer op blues geënte duo Lo-lite uit Arnhem lijkt voor een matig gevulde Shamrock niet direct in het optreden te komen, maar ook hun show ontaardt uiteindelijk in een rauwe punkexplosie. About zorgt als afsluiter in Doornroosje voor een van de hoogtepunten. Wij kijken terug op een geslaagde editie van dit prachtige rondreizende muziekfestival. We wensen de rest van de veertien steden veel plezier!