Het initiatief voor het 'Back 2 School'-festival lag bij Sander, zanger van The Analog Project. "Het was bedoeld als laatste festivalletje van het zomerseizoen, vandaar Back 2 School." Doordat alle optredende bands bekenden zijn van TAP, ontstond er afgelopen zaterdagavond in Willemeen een prettig 'vrienden onder elkaar'-sfeertje.
Aan Breaktrack de eer om de avond te openen. Doordat de bandleden consequent naar de grond blijven staren, lukt het ze niet het toch wel gretige publiek te raken. De band is nog altijd wat verlegen en dat is zonde. Voor de heren in het publiek is het in ieder geval geen straf om de hele tijd naar zangeres Sanne te moeten kijken. En het is al helemaal geen straf om naar haar te luisteren. De poprock van Breaktrack wisselt van zacht naar hard, van langzaam naar snel en is eigenlijk, muzikaal gezien, een heel leuke set.
Dan is het de beurt aan With Ice. De eerste snaar wordt beroerd en de zaal gaat bewegen. Dat is ook de intentie van de door With Ice zelf uitgevonden 'kinetische rock'. Deze valt het best te omschrijven als britpop, een klein vleugje grunge, een overdosis cynisme, nog wat hoekige rock erbij en veel afwisseling. En dit alles zonder een slap aftreksel van bands als Kaiser Chiefs of Franz Ferdinand te worden. Een optreden van With Ice verveelt geen moment. Vooral het prachtige 'Some Less Incomplete' en het briljante 'Transformer' zijn hoogtepunten. Het deed het publiek goed, en henzelf ook.
Vervolgens kwam John Coffey. Met een varieteit van ingetogen indie-liedjes tot schreeuwerige uitbarstingen verraste de band het publiek. Heel krachtige liedjes waren het, met veel energie en overtuiging gebracht. Waar andere bands falen, lukt het John Coffey wel om het publiek in een experimentele trip mee te sleuren. Het optreden was een heftige luister-, voel- en kijkervaring, die je bijblijft. Nu het publiek wakker geschud was, nam Je Moeder het stokje over. Dit was hun laatste optreden in de oude bezetting, aangezien rapper Dean met de band moet stoppen. Dat vroeg om een goed afscheidsfeestje, en dat werd het ook. "Hoger, harder, vetter, lomper" zweepten ze het publiek op met hun beukende cross-over.
Je Moeder kreeg iedereen in de zaal in beweging door de goede interactie met het publiek en een mix van rock, ska, reggae, metal en punk. Iedereen blééf springen, meeschreeuwen en pitten tot de laatste noot was weggestorven. Geen wonder dat er mensen van heinde en verre naar Arnhem waren gekomen om misschien wel het laatste optreden van deze band bij te wonen. Het zou heel jammer zijn als er geen nieuwe rapper gevonden wordt, want deze band kan Nederland eigenlijk niet meer missen.
En dan het hoofdgerecht: organisator The Analog Project. Het gerucht gaat dat niemand minder dan professor Barabas de échte oprichter is van de band. Hij zou de vijf heren bij elkaar hebben gezocht, met de teletijdmachine door de gehele rockgeschiedenis hebben gestuurd en ze vervolgens op het podium hebben gezet. De truc van de slimme Belg is overduidelijk geslaagd. TAP rockt de pan uit met hun sterke rock en de enorme dynamiek. De spetters plezier spatten om je oren als je te dicht bij het podium in de buurt komt.
De zesde band van de avond is Snatchin' Jenny. Zij omschrijven zichzelf als een mix van Oasis, Foo Fighters en Guns 'n Roses. Denk daar nog een scheutje Madness bij en je zit heel dicht bij de sound van deze band. Maar werkt het? Mwah. Het recept klinkt leuk, maar na een paar nummers begint het te zeuren en het gebrek aan originaliteit maakt ook niet veel goed. Als Snatchin' Jenny klaar is met spelen is dat niet jammer, en dat is jammer.
De afsluiter van het 'Back 2 School'-festival was de Utrechtse band Try Drowning. De band klonk vooral hard en serieus. Met veel gitaargeweld en indrukwekkende spanningsbogen maakten de heren intense rock die, mede door de karakteristieke zang, wel wat weg had van Face Tomorrow. Voor dit optreden had de band twee maanden niet opgetreden. Dit was te merken aan de wat verlegen houding tijdens het eerste nummer. Toen de band eenmaal goed begonnen was, was de onzekerheid weg en ging het los. Voor de oprichting van Try Drowning speelden sommige bandleden punk, maar na zes jaar was de lol er af. "We wilden wat simpelere, harde, langzame muziek maken, en dat werd Try Drowning" vertelt Jelmer, zanger van de band.
Tenslotte begonnen de drum 'n bass-dj's aan hun set. De laatst overgebleven bezoekers -na het optreden van Je Moeder was al een groot gedeelte vertrokken- scharrelden moe maar tevreden hun bezittingen bij elkaar en sloften naar huis. De avond was lang, maar erg leuk. Dit festival schreeuwt om een volgende editie. Foto's: Jaap van Otterlo