Popronde bruist ook in Arnhem van diversiteit

Hospital Bombers, Signe Tollefsen en The Monroes overtuigen

Suzanne Fockens, Rene van den Boogaard en Fred Hubers, ,

Momenteel vullen de fans van één artiest, die tien avonden lang optreedt in één stadion, de Arnhemse binnenstad. Allen dragen zij dezelfde kleur rood, ten teken van toewijding aan die ene zanger. Hoe anders was het vorige week bij de Popronde: ruim twintig bands traden aan op bijna evenzoveel locaties. Wij lichtten er zes uit.

Hospital Bombers, Signe Tollefsen en The Monroes overtuigen

Anderhalve maand geleden ging de Popronde van start in thuisbasis Nijmegen. Het reizend muziekfestival, bedoeld om het publiek kennis te laten maken met aanstormend talent, programmeerde voor die eerste avond maarliefst 46 bands. Wij deden uitgebreid verslag. Na een ronde langs o.a. Maastricht, Utrecht en Groningen was het festival laatst even terug in de regio. De Arnhemse editie is kleiner - iets meer dan twintig bands- maar daarom niet minder leuk. Wij gingen weer kijken en zochten met name naar die bands die we in Nijmegen nog niet hadden meegepikt. De Amsterdamse dames van TomCat beschrijven zichzelf met de term 'sexadelic punk'. Dat ze sexy zijn weten ze, en ze maken er goed gebruik van. De dames spelen lekkere garagerock, en zetten met catchy riffjes en dansbare liedjes een gemoedelijk sfeertje neer in café Murphy's. Het Ierse bier smaakt goed, en de tijd gaat snel voorbij. Toch ontbreekt er iets aan het optreden. De liedjes hadden ruiger gemogen, sexier, gebracht met meer enthousiasme. De muziek was leuk, de zang was leuk, de sfeer was leuk, maar het had wat meer mogen spetteren. Na enige vertraging bestegen The Monroes het podium in café Stortebeker. Dit uitstel maakten ze meteen al goed door groovy, uptempo liedjes met fijne basloopjes, sterk samenspel tussen de gitaren en goed geplande solo's. De heren en dame uit Groningen produceerden sterke rock met een goede spanningsopbouw en stuwend ritme, waar zelfs de vetkuif van de bassist van afzakte. Zangeres Josje heeft een interessante hese, maar zachte stem en was het middelpunt van de band. The Monroes maken erg fijne livemuziek, dat staat vast. Applaus! Signe Tollefsen begon stipt om 21:30 uur in het knusse Oranje Koffiehuis, terwijl ze een minuut daarvoor nog aan haar breiwerkje bezig was. Deze Amerikaans-Nederlandse songwriter brengt hartbrekende melodieën in de stijl van Joni Mitchell. En dat doet ze met verve. Het talrijke publiek is muisstil en luistert aandachtig naar de belevingswereld van Signe. Hoge noten, dissonante akkoorden, niets is haar vreemd. Ze staat volkomen terecht in de finale van de Grote Prijs van Nederland. In jongerencentrum Willemeen was het de beurt aan Hospital Bombers, een eigenzinnig viertal dat muziek maakt ergens tussen britpop en folk. Een orgel, afgewisseld met viool, zorgde voor een melancholisch tintje aan de intense, krachtige popliedjes. Dansend achter het opvallend lage drumstel ging de drummer op in de muziek, wat een mooie kijkervaring voor het publiek opleverde. Halverwege het optreden schudde het nummer 'Black Box' het publiek wakker met een verfrissend ritmespel tussen drums en tamboerijn, dat moeiteloos overliep in weer zo'n fijn luisterliedje. De Amsterdamse band maakt gevarieerde muziek, van hard tot zacht, van snel tot langzaam, van vrolijk tot nostalgisch. Hospital Bombers waren zeker de moeite waard om voor naar Arnhem te komen deze avond. Polar Exploration Ship is een van de vroegste acts tijdens de Popronde. Cafe De Barron is dan ook met name gevuld met vaste gasten, die de band enthousiast verwelkomen maar na een kwartier de tent beginnen te verlaten. PES rootsrockt te hard voor dit publiek.De overgebleven muziekliefhebbers kunnen hun mix van Allman Brothers, psychedelica en Southern rock wel waarderen. Bij vlagen briljant en zeer hecht, maar soms ook een tikkeltje saai tijdens de lange instrumentale stukken, waarbij technische opschepperij gelukkig ondergeschikt blijft aan sfeer en drive. Next Item in Bar Florian is wel de goede act op de goede plek. De bovenzaal is afgeladen vol waardoor maar een paar mensen de getalenteerde rappers kunnen zien, want een podium ontbreekt. Gewoon op de vloer, midden tussen de voorste rijen van het publiek doen ze hun ding en dat slaat flink aan. De raps zijn opzwepend en de timing sluit prima aan bij de beats van de dj. De stemmen van beide rappers zijn opvallend genoeg vrijwel identiek, waardoor de broodnodige afwisseling af en toe ontbreekt. En ook de zangeressen mogen wat meer hun mannetje staan. Gelukkig houden op dergelijke momenten de spannende en verrassende beats het optreden interessant.