In Montreal starten we de eerste The May Bees tour door de USA en Canada. De 'crew' bestaat uiteraard uit Marzj en Gregory Orange, de kern van de band, bassist Pieter de Koning en tourmanager Patrick Vetkamp. In deze enerverende stad duiken we tussen de hevige regenbuien door even de oefenruimte in, huren we een backline (waar Marzj bijna hysterisch wordt bij de ontdekking van een handtekening van John Bonham op een drumvel) en een bus én we spelen er onze eerste gig. We spelen op zaterdagavond samen met twee lokale bands in Hemishpere Gauche. Het wordt een heerlijke aftrap van de tour. Er zijn ruim 120 bezoekers en we spelen erg lekker. We verkopen cd's en merchandise en veel mensen zeggen ons toe ook over twee weken naar ons optreden te komen, wanneer we de tour in Montreal afsluiten. Awesome! De volgende ochtend vertrekken we vroeg, want we moeten -op weg naar Boston- langs de Amerikaanse douane. We verwachten dat het nog wel eens problemen op kan gaan leveren: we hebben geen werkvisum en zijn obviously een band: om onze bus met backline en merchandise kan niemand heen. Daarnaast komen we ook nog eens uit Nederland wat misschien betekent dat ze alles binnenstebuiten willen keren. Maar het NPI, Venus Flytrap en zelfs The Arcade Fire hebben ons van een paar goede tips voorzien, dus we gaan het avontuur vol vertrouwen tegemoet. En als door een wonder worden we heel eenvoudig en met de grootste vriendelijkheid doorgelaten. Sterker nog: de douaneambtenaren nemen afscheid van ons met de woorden "Okay guys, rock on!" en geven ons nog een paar tips mee. Verbaasd vervolgen we onze weg naar Boston. Dat levert een prachtige trip op door een besneeuwd Vermont waar de koffie ook nog eens gratis is. We spelen vanavond in Great Scott, een leuke tent in een studentenbuurt in Boston. We spelen met Star Star Quarterback uit Boston en Pony Up! uit Montreal. Onze set loopt wederom als een trein. Jammer dat de opkomst wat tegenvalt, de zondagavond blijkt geen echte uitgaansavond te zijn. Op maandag verwachten we daarom ook weinig mensen in Albany. Het is inderdaad ook niet de drukste avond. Toch staan er bij ons optreden zo'n 50 mensen in de zaal. De club waar we spelen, Valentines, bevalt ons overigens erg goed. Het rijke rock 'n rollverleden van de club hangt er aan de muur, met handtekingen van de groten der aarde: Lennon, Cash etc. De selectie met platen in de jukebox is geweldig en... eindelijk, eindelijk ongelimiteerd gratis bier! We spelen ongeveer zes keer zo hard als beide voorprogramma's (twee studentenbands uit de regio) bij elkaar. Maar het publiek digt het. Een deel blijkt speciaal voor ons gekomen en blijft enthousiast tot het einde van de set. Alleen de eigenaar van het geleende drumstel is ondanks onze waarschuwingen zeer ontstemd over de eerste putjes in zíjn drumvellen. Foei, Marzj toch! We houden na afloop nog een relaxte afterparty in ons onderkomen The Red Carpet Inn. En we concluderen dat Amerika ons tot dusver gunstig gezind is. De politie staat ons zelfs toe bier op straat te drinken. Vrij uniek. 's Ochtends vertrekken we op tijd om halverwege de middag in New York te zijn. Daar hebben we een afspraak met Leon Ivangorodsky, journalist van de Volkskrant. Hij gaat ons twee dagen in New York volgen. Leon blijkt een bijzonder geschikte gozer en we draaien die dag een kort interviewtje met hem. 's Avonds treden we op in Arlene's Grocery, een tent die min of meer de rol van CBGB's aan het overnemen is in lower Manhattan. Leon filmt het optreden. Ons doel vanavond is om de mensen weer de zaal in te krijgen die door de bands voor ons vakkundig weggespeeld waren (een zeer frustrerende ervaring overigens, maar dat terzijde). Dat lukt! De laatste bezoekers komen terug en zijn enthousiast. Awesome! Deze prestatie hebben we nog even goed gevierd in het hotel. Zwaar beneveld vielen we vroeg in de ochtend in slaap. De volgende avond doen we een gastoptreden bij een Bettie Serveert-show in Southpaw, Brooklyn. Een paar dagen ervoor hadden we van de band begrepen dat het ze gelukt was om ons in het programma te drukken. Te gek natuurlijk! Leon is er vanavond ook bij en filmt beide bands. De zaal is redelijk gevuld met zo'n 200 Bettie fans. Het wordt een geweldige avond. Bettie speelt een mooie set met behoorlijk wat songs van 'Palomine', waar we toch een beetje mee opgegroeid zijn. We hebben het prima naar ons zin, we krijgen erg leuke reacties en we verkopen een paar cd's. Natuurlijk... ook dat moesten we vieren. Net als gisteren eindigt de avond met behoorlijk wat bier en gin. De volgende dag komen we erachter dat we de klassieke fout maken die heel veel beginnende tourende bands maken: jezelf volledig slopen aan het begin van de tour. We zijn allemaal behoorlijk naar de kloten. Helaas moeten we je de details besparen. Toch lukt het ons om Asbury Park te bereiken. Het is koud, het regent, het waait en de stad blijkt inderdaad de onaangename plek waar verschillende mensen ons voor gewaarschuwd hebben. "Do your thing and get out!", is ons de laatste dagen vaak toevertrouwd. Toch maakt de club waar we spelen, The Saint, de legendarische reputatie waar: een heerlijke tent met geweldige mensen. Het zwaarste optreden tot nu toe volgt maar we houden vol. Het publiek merkt onze vermoeidheid niet op en we verkopen weer een paar cd's. We zijn blij als we het bed in het hotel zien. Gelukkig staat er morgen een reisdag op het programma. Tekst en foto's: The May Bees