Dislocated uit Wageningen en Renkum is naar eigen zeggen een punkband met ska en rock'n'roll invloeden. Het klinkt mij echter gewoon als standaard punk in de oren. Niets nieuws, niets spannends en alle nummers lijken enorm op elkaar. Bovendien lijkt het slechts een kwestie van tijd totdat de stem van de zanger het volledig begeeft. Ook het feit dat hij elk nummer met 'het volgende nummer' aankondigt, draagt nou niet bepaald bij tot een aantrekkelijke performance. Gelukkig worden de nummers hier en daar opgevrolijkt door leuke basloopjes, korte gitaarsolo's of een militaristische mars. Naarmate de set vordert komt de band steeds losser, wordt het samenspel beter en maken ze meer contact met het publiek. Hierdoor klinkt het ook allemaal wat lekkerder. Opvolger The Analog Project knalt er gelijk in met een nieuw nummer: hard en superstrak. De band houdt dit niveau de rest van de set moeiteloos vast. Zoals gewoonlijk spelen ze energiek en vol overgave. Zanger Sander kijkt het publiek vaak zo lang en doordringend aan dat je je er bijna ongemakkelijk bij voelt, maar dat zal bij de vrouwelijke fans waarschijnlijk wel anders liggen. Het vijftal sluit af met Sanders persoonlijke favoriet 'Take it away', waarbij op het einde alles losgaat met dubbelbass-geratel, de welbekende lang aangehouden laatste toon en tot slot... de genadeklap. Daarna is het de beurt aan de mannen van Harries '89, verwijzend naar hun oorspronkelijke band The Harries en het jaar waarin deze werd opgericht. Na een aantal redelijk succesvolle jaren met binnen- en buitenlandse releases en tours hielden The Harries het in 1996 voor gezien. Als Harries '89 keren ze nu weer terug naar hun punkroots. De band speelt nog steeds punkrock pur sang. Het klinkt lekker vrolijk en het hoge oooeeeooo-gehalte werkt zeer aanstekelijk. Maar ondanks het compacte, strakke en volwassen geluid lukt het niet om de aandacht vast te houden. Ik vond hun set vol snelle punkrock dan ook net wat te lang duren. Klokslag twaalf uur verschijnt de drummer van Flight 195, vergezeld door het geluid van vliegtuigmotoren, in een oud luchtmachtuniform op het podium. Het is het startsein voor een set energieke, opzwepende alternatieve muziek met metal en stonerrock elementen. Technisch is het dik in orde en de zang van alle vier de bandleden zorgt voor een volle sound. Het is echter de krachtige stem van leadzangeres JC die alle aandacht opeist. De grootste kracht van Flight 195 is de wijze waarop ze met dynamiek omgaan. Het ene moment neemt de band flink gas terug en waan je je in een zweefvliegtuig, sereen en vredig. Totdat plots de remmen volledig los gaan en de vergelijking met een bulderende jumbojet meer voor de hand ligt! Het programmeren van zowel punk- als rockbands op dezelfde avond leek een gewaagde zet. De uitgangspunten en mentaliteit waaruit de muziek wordt gemaakt verschillen namelijk enorm bij deze twee genres. Maar hoewel de gelikte rockshows deze keer meer indruk maken dan de opsmukloze punkbands, heeft deze programmering wel voor een afwisselende en boeiende avond gezorgd. Kunnen rock en punk dan toch samengaan? Foto's: Cindy van der Meer