We zijn alweer halverwege de tour. Iedereen is erg tevreden over de gang van zaken tot dusver: we spelen in mooie zalen en de reacties zijn erg goed. Daarnaast lijkt het touren op zich ons allemaal erg goed te bevallen. Omdat we op tijd in Pittsburgh arriveren kunnen we een bezoek brengen aan het Andy Warhol museum. Zoals verwacht blijkt het echt de moeite waard. ‘s Avonds maakt Gregory een grote pastamaaltijd met heel veel groente om wat tegenwicht te bieden aan de vaak ongezonde en ongeïnspireerde (en soms gewoon ranzige) Amerikaanse maaltijden. De rest van de vrije avond stort iedereen zich op zijn of haar eigen boek, NFL-wedstrijd, mp3’s of sigaretten.
Dat goede gevoel zijn we de volgende dag ineens bijna kwijt. Bassist Pieter geeft namelijk ‘s ochtends aan dat hij zeer ernstige twijfels heeft of hij de tour wel kan gaan afmaken. Hij kampt met privéproblemen die een goed functioneren in deze tour heel erg moeilijk voor hem maken. We praten erover met elkaar en Pieter besluit de tour voorlopig door te zetten. ’s Avonds in Shadow Lounge spelen we de zware dag van ons af. Voor ons spelen drie leuke lokale bands. Shadow Lounge is een mooie club waar eigenaar Justin met visie en vol passie de afgelopen jaren iets prachtigs heeft opgebouwd. De zaal is behoorlijk gevuld. Alleen met de belofte dat we snel weer langskomen mochten we afscheid nemen.
We rijden na het optreden terug naar ons hotel, net buiten de stad en we chillen nog even op de hotelkamer. ‘s Nachts krijgen we een mail van de club in Cincinnati waar we de volgende dag zouden spelen. Ze moeten ons optreden afgelasten in verband met een grote technische storing. Klote, maar niets aan te doen. Snel even wat mensen gemaild die morgen zouden komen kijken. Pieter geeft de volgende dag in Chicago te kennen dat hij geen mogelijkheden meer ziet om de tour af te maken. Een enorme klap voor hem, maar ook voor de band en de tour. Pieter vliegt terug naar Nederland.
Wij besluiten echter om de resterende vier optredens wel gewoon te doen. Morgenavond zullen we in Chicago met alleen drums en gitaar op het podium staan. Daarna proberen we ergens onderweg de oefenruimte in te duiken met tourmanager Patrick. Patrick is namelijk ook bassist en heeft in een ver en duister verleden jaren met Gregory in de band Stoned Ass Frog gespeeld. Eens kijken wat dat oplevert. Zoals verwacht wordt het een zeer bizar optreden in Cal’s Liquors. Tja, daar sta je dan ineens in downtown Chicago voor het eerst met z’n tweeën op het podium. De zaal is dan ook nog eens gevuld met vrolijke mensen in kostuum, want vandaag is het Halloween. De bezoekers en eigenaar Mike vinden het optreden gelukkig “awesome!”; en waarderen het dat we toch gewoon spelen. We verkopen nog wat merchandise. Opgelucht halen we adem.
Morgen hebben we een lange reis naar Toronto voor de boeg, en dus weer een grensovergang. Vraag niet hoe, maar het lukt ons weer om met een auto met backline, merchandise en Nederlandse paspoorten zonder vertraging de grens over te komen. Zelfs het strafblad van Patrick maakt geen indruk. Onderweg naar Toronto hebben we contact met Chris, boeker van Rivoli waar we de volgende dag zullen spelen. Hij biedt aan dat we een paar uur voor het optreden kunnen repeteren in de zaal. Te gek natuurlijk. Net voor middernacht arriveren we bij ons hotel in het noorden van Toronto. Morgen mogen we uitslapen. We maken dankbaar gebruik van het aanbod van Chris.
We oefenen de volgende dag twee uur met Patrick in Rivoli en het resultaat is maximaal: we durven het allemaal aan om vanavond driekwart van de oorspronkelijke set met z’n drieen te spelen. Rivoli is overigens een van de grotere zalen in Toronto voor het alternatieve circuit. In het voorprogramma staat vanavond The Holy Fields, een erg goede powerrockband uit Toronto die het nog wel eens ver kon gaan schoppen. We hebben met hen ook interessante gesprekken over de muziekindustrie en aanverwante zaken. Onze gig gaat ’s avonds naar omstandigheden uitstekend! Het publiek en de club zijn enthousiast en er is veel waardering voor Patrick. En terecht!
De volgende ochtend voelen we ons behoorlijk gesloopt. We besluiten om na een ontbijtje bij Tim Horton een groot deel van de dag in het hotel te blijven en te relaxen. Aan het begin van de avond vertrekken we naar O'Grady’s, een grote club c.q. Ierse pub aan de rand van de universiteitscampus. De boeker van de avond, Keith, is een fijne gozer en al snel blijkt dat hij een heel leuke avond in elkaar heeft gedraaid. We genieten van de andere bands: The Primordials en The Thurstons. Onze show is vanavond wel heel erg goed en het publiek reageert ook erg lekker. Het Ierse bier smaakt ook geweldig vanavond.
Op de weg terug naar het hotel worden we van de weg gehaald door de politie. Ze controleren één en ander. Maar het loopt gelukkig allemaal goed af. We zijn eigenlijk ook wel blij dat Patrick eindelijk ziet waarvoor hij de alcohol de laatste dagen heeft moeten laten staan. ‘s Ochtends vertrekken we op tijd naar Montreal. We moeten namelijk de gehuurde backline en bus terugbrengen. Tja, het is alweer de laatste dag van de tour! In de auto evalueren we de afgelopen 2 weken. We constateren dat alle doelen ruimschoots gehaald zijn: we hebben alle shows goed gespeeld en er zijn interessante contacten gelegd. Bovenal is het touren ook heel goed bevallen.
‘s Avonds spelen we onze laatste show in downtown Montreal op Concordia University met twee studentenbands. In de zaal staan een paar mensen die ons twee weken geleden ook hebben zien spelen in Montreal. De zaal is goed gevuld. We spelen vanavond over een zeer krakkemikkige backline en een kleine zanginstallatie van één van de bands. Een situatie die vraagt om een knallende, korte, harde set. Het wordt mede daardoor ook een wat hilarisch laatste optreden. Na de show vieren we samen met enkele vrienden uit Montreal het einde van deze zeer geslaagde tour. Morgen het vliegtuig terug, maar een terugkeer van The May Bees naar de Verenigde Staten en Canada lijkt vanavond slechts een kwestie van tijd. Tekst en foto's: The May Bees