Drie jaar, vijf maanden en twee dagen kostte het Arrested Development om een platencontract te krijgen. Het succes van het naar dat feit vernoemde debuutalbum, uitgebracht in 1991, heeft de band nooit meer overtroffen. De bevlogen vertegenwoordigers van 'positive hip hop' brachten een onsuccesvolle opvolger uit, Zingalamaduni, gingen uit elkaar, en kwamen in 2000 weer samen. Sindsdien is er elke twee jaar een album verschenen, en slechts spaarzaam verkocht. En nu dus een optreden in Doornroosje. Voor een band die destijds zo groot was best een kleine zaal. Is dit het teken dat er van de succesvolle band van weleer nog slechts een schaduw over is? Zal de groep wanhopig proberen met de oude nummers de zaal in beweging te krijgen op een manier die plaatsvervangende schaamte en medelijden oproept? Serieus, ik vreesde zo'n scenario, maar hield ook in m'n achterhoofd dat het misschien weleens heel leuk zou kunnen gaan worden. En heel leuk werd het. De reacties op het forum van Doornroosje spreken boekdelen: "wat een geniaal optreden", "wat een heerlijke show". Ja, de band teerde grotendeels op oude nummers, maar op een manier waar niemand zijn bedenkingen bij kan hebben. Meteen bij opkomst was al duidelijk dat het showelement een grote rol speelt. De overbodige fruitmand, de schommelstoel van Baba Oje, de atletische dansen door Eshe, het is allemaal een gimmick. Precies dezelfde gimmick als vijftien jaar geleden. Drie hoofdfiguren van destijds maken ook nu nog deel uit van de band: zanger/tekstschrijver Speech, danseres Eshe, en podiumvulling Baba Oje. Zij worden bijgestaan door zangeres Nicha en muzikanten met een basic instrumentarium: gitaar, bas, drums, toetsen. Een basic instrumentarium past bij Arrested Development, dat voornamelijk steunt op de ijzersterke vocalen en het visuele aspect. De muzikanten zijn getalenteerd -dat bleek wel bij de solo's die zij gaven- maar bevinden zich grotendeels op de achtergrond. Op de voorgrond zingt en rapt Speech, dansen en zingen Nicha en Eshe, en loopt Baba Oje in zijn Afrikaanse gewaad over het podium. Het levert een gevarieerde en kleurrijke show op. Alle hits van weleer komen voorbij. Tussendoor krijgen we een vleugje Sly & the Family Stone, een a cappella vertolking van Bob Marley's 'Redemption Song', en een cover van Michael Jacksons 'Billie Jean'. Publiek én band vermaken zich uitstekend. De stemming is opgetogen, overal om me heen zijn lachende gezichten en van de gekromde tenen die ik normaliter voel bij 'positive vibes' heb ik geen last. De energie en het plezier spatten van het podium en zijn zo overduidelijk niet nep, dat niemand er weerstand aan kan bieden. De toeschouwers genieten met volle teugen van deze avond vol jeugdsentiment en kunnen er geen genoeg van krijgen. Naast me vraagt een meisje aan haar vriend: "ga jij even drinken halen?". "Nee", zegt hij, "ik wil nog even blijven kijken." Foto's: Willie Kerkhof en Erny Plones