Zal er ergens ter wereld wel eens een bandjescompetitie of talentenjacht plaatsvinden waarvan de uitslag onomstreden is? De vraag stellen is hem beantwoorden. Ook de einduitslag van de Roos van dit jaar werd niet door alle bezoekers van een druk bezet Doornroosje gewaardeerd. YaYa bijt deze avond het spits af. Dat doen ze aarzelend. De zonnige en gestileerde mix van jazzy mid-tempo nummers mist ballen. Ook de frontvrouw mag naar mijn smaak expressiever. Pas tijdens het afsluitende stukje ska komt het geheel tot leven. En dat is rijkelijk laat. De redelijk goede muzikanten zijn er helaas nog niet in geslaagd om ook pakkende songs te schrijven.
Als tweede bestormt Steel Cobra het podium. De groep tieners (de drummer is slechts 14) worden aangekondigd als de jongste deelnemers ooit. Ondanks het feit dat ze geen van allen geboren waren tijdens de hoogtijdagen van hun genre heeft de groep goed naar zijn voorbeelden geluisterd en gekeken. Ze brengen de 'old school' heavy metal in de trant van Judas Priest, Iron Maiden of meer van deze tijd Iced Earth vol overgave aan de man. Daarbij valt vooral de strot van de zanger op. Wel nog even oefenen op de overgangen. Die zijn nog erg rommelig. En ook de titels van de nummers (bijvoorbeeld 'Eternal death') verdienen enige serieuze aandacht. Maar nu alvast een tien voor de inzet en de overtuiging.
Vervolgens treedt Avalene aan. Dit is andere koek. Maar dat is ook niet gek. Op het podium staan vier rasmuzikanten die hun sporen al verdiend hebben. Het is de enige professionele band van de avond. De eredivisionist onder een groep van welwillende en enthousiaste amateurs. Ze maken Norah Jones muziek met Anouk op zang. Al is dat eigenlijk een slechte omschrijving. De nummers zijn spannend en af en toe licht experimenteel. En met een geweldige zangeres. Hier gaat Nederland absoluut meer van horen.
Het Oostfront gooit het hierna over een andere boeg. Geen muzikanten, alleen een begeleidende minidiskspeler. Hieruit komen de kale industriële beats waarover de rappers vol vuur verhalen over de laffe moord op Louis Sévèke, het toenemend racisme en de gevaren van ongebreideld kapitalisme. De maatschappijkritiek wordt gebracht met een goede flow. Al wordt het af en toe iets te belerend en zou je wensen dat er ook een lekkere distrack in de set zat.
Afsluiter Jo's Liquor heeft het moeilijk. Vooral het storende geluid is hier debet aan. Pas tegen het einde van het optreden klinkt de band redelijk in balans. De charismatische zangeres en haar groep mannen weten met hun middle-of-the-road poprock ook dan echter geen moment te boeien. Zelfs een klein half uur duurt dan lang.
Vervolgens is het wachten op de uitslag. De winnaar van de publieksprijs is snel gevonden. Hier is het leger vrienden en bekenden van Steel Cobra verantwoordelijk voor. Dit bewijst maar weer eens dat een publieksprijs eigenlijk niet meer is dan een wedstrijdje 'wie kan de grootste aanhang op de been brengen?' Wanneer de nummer twee het podium wordt opgeroepen is dat een grotere verrassing. Het is Avalene. Het jurybesluit wordt met een mengeling van gejuich en boegeroep beantwoord. Hun keuze blijkt Het Oostfront te zijn. Er valt wat te zeggen voor de keuze voor Het Oostfront. De geëngageerde nederhop die 'inslaat als een atoombom' steekt goed in elkaar. Zeker voor jongens die pas een jaar bezig zijn.
Voor mij was er echter maar één winnaar en dat was Avalene. Navraag bij een van de juryleden leerde dat zij de voorkeur gaven aan de energieke voordracht van Het Oostfront. Avalene haalde volgens hen niet alles uit de performance wat er eigenlijk in zat. Dit onderstreept - ik wilde het cliché eigenlijk niet gebruiken maar ik kom er niet omheen - dat talentenjachten waarbij zoveel verschillende stijlen gebracht worden een zaak van appels en peren blijft. Het belangrijkste voor de einduitslag zijn de criteria die opgesteld worden.
Voor deze editie heeft de jury vooral de performance erg zwaar laten wegen. Naar mijn mening te zwaar. Hiphop moet enthousiast en branievol gebracht worden. Anders is het gewoon saai om naar te kijken. De luistermuziek van Avalene zou potsierlijk worden als de zangeres zich al stuiterend over het podium zou bewegen. Maar goed, laat ik mijn openingszin tot slot toch maar beantwoorden. Zal er ergens ter wereld wel eens een bandjescompetitie of talentenjacht plaatsvinden waarvan de uitslag onomstreden is? Waarschijnlijk niet. Foto's: Monique Samsen