Jongerencentrum Maddogs vormt het toneel voor de eerste Groesrock. Bij aankomst klinkt er lompe deathmetal. Past goed bij de schemerige uitstraling van de zaal. Ik voel me al gelijk thuis hier. Aesir heeft de zware taak om het festival af te trappen. Na een eerste weifeling, produceren zij al snel hun kenmerkende logge sound. Energieke, snelle nummers worden afgewisseld met meer doomy stukken, die voor een rustpunt zorgen. Aesir heeft een prettige sound, maar valt helaas soms wat te veel in herhaling. Ook moet het nog wat strakker, want door de soms rommelige stukjes is de indruk niet overweldigend.
Dan mag Bulimic Zombie Choir zichzelf bewijzen. Dat doen ze met dwingende baslijnen en een vieze, rauwe stem die goed aansluit bij de nummers over zombies. Het doet in het begin denken aan Rob Zombie in een funky sausje. Deze mannen zijn duidelijk lekker op elkaar ingespeeld. De band sluit af met een cover van System of a Down - de beste SoaD-cover die ik ooit gehoord heb. De covers van Bulimic Zombie Choir zijn overweldigend, de eigen nummers zijn wel leuk, maar niet spectaculair.
Het overwegend metal-georiënteerde publiek laat het afweten bij Roadlash. Hun stevige maar standaard rocksound doet denken aan een band als 3 Doors Down. De muziek is lekker simpel, terwijl de goede stem van de zanger de aandacht vasthoudt. Soms zakt de band even weg, maar een mooie break en wat vette gitaarlicks schudden je daarna weer wakker. Roadlash is over het geheel genomen een prima rockband, maar echt heel speciaal is het niet. Libithium begint met een nummer met een 'black-'n-roll'-uitstraling. De gast-grunter voegt weinig toe en verdwijnt na het eerste nummer van het podium.
Daarna worden de jongens venijniger en krijgt de muziek een agressieve blackmetal-sound, met een Darkthrone-achtige, soms onnatuurlijke grunt. Het is lekker apocalyptisch zoals dat hoort bij black metal. Helaas wordt het daarna rommelig. Libithium benut zijn overduidelijke capaciteiten nog niet op de juiste manier. Victimizer begint meteen sterk. Er komt weer leven in de brouwerij. De gitaarriffs pompen met groot geweld door de ruimte en de zanger grunt hier met zijn diepe sound keihard overheen. Het geeft weer die stoot adrenaline die ik gewend ben van Victimizer. De energieke podiumpresentatie slaat over op het publiek en de eerste pit ontstaat. Victimizer creëert een fijne combinatie van tragiek en agressie.
De band heeft het publiek duidelijk gewonnen met hun (soms wel erg bassige) deathcore. Mindless is een tijd uit de running geweest. Ze moeten daarom bij het eerste nummer nog even warm draaien, maar het gaat al snel beter. De zang van de gitarist/zanger is een pluspunt. Het voegt een vleugje speelse punk toe aan de soms wat standaard rap-/rock-sound. De punk-/hardcore-invloeden komen in de loop van het optreden duidelijker naar voren. Het is jammer dat de zang en de synthesizer niet altijd goed te horen zijn. Mindless heeft goede nummers met een leuke opbouw en een lekker zware sound. Helaas worden ze vanavond niet zo strak uitgevoerd.
The Analog Project begint, dus het wordt weer drukker. Dit is echt keiharde rock! De band speelt lekker heftig met gave gitaarriffs, een zware baslijn, aangevuld met speelse gitaarlijntjes. De bas dreunt erg hard, maar als je daar eenmaal aan gewend bent, blijkt het prima te passen in de sound. Soms klinken er Jimi Hendrix-achtige lickjes, die het geheel een funky draai geven. De band werkt vaak naar een lekkere climax toe, iets wat bands als Nickelback of 3 Doors Down nog wel eens missen. The Analog Project speelt stevige en tegelijkertijd gevarieerde rock. Maar pas op: zet die bas niet te hard!
Dan Gilo. Meteen vanaf het begin ben ik verkocht. Deze band beukt echt keihard. Met een lekker groovende sound die doet denken aan 'A predators portrait' van Soilwork. Deze band past thuis in het rijtje van bands als Do or Die en Born from pain. Het is bruut hakkende metal, maar toch ook verfrissend en vernieuwend. Binnen de kortste keren ontstaat er vooraan al een flinke pit. Gedurende het optreden wordt de muziek bruter en verdwijnt de subtiele groove van het begin, zodat een meer op adrenaline berustende drive ontstaat. Wat een vet optreden!
Zou Je Moeder het spetterende optreden van Gilo kunnen overtreffen? Ze hebben een behoorlijk strakke sound. Vooral de strakke drumpartij houdt het geheel goed bij elkaar. Het accent wordt goed op het ritme gelegd en de uitstekende rappers sluiten perfect op elkaar aan. Een fijne combinatie tussen rock en hiphop. Echt muziek waarbij je zin krijgt om te gaan springen. Jammer dat veel nummers teruggrijpen op dezelfde sound: knallende hardrock met een energieke rap. Zeker leuk om naar te luisteren, maar helaas niet echt speciaal.