Seanpenn opent de zondagmiddag in de tent aan de Voerweg. Geen gemakkelijke opgave, want het is snikheet. Toch gooien ze hun bijzondere mix van verschillende stijlen vol enthousiasme over het weinige publiek heen. Ze spelen strak en de zanger beschikt over een lekkere schreeuw. Het mag wat minder lang uitgesponnen, maar niettemin houden ze zich bijzonder goed. En als we kijken naar de misschien wat onbeholpen, maar daarom niet minder enthousiaste Riverdance-achtige danspassen van een verdwaalde toerist, dan heeft seanpenn bovendien ook nog zicht op een internationale carrière.
Diezelfde toerist beproeft zijn geluk ook bij Backwater, maar daar druipt hij al vrij snel af. Niet zo gek ook. Deze muziek spreekt namelijk niet. Het is te slap en te netjes. Ze doen hun best, dat zeker! Maar echt knallen wil het maar niet. Het klinkt in de verte als Stone Temple Pilots, maar dan minder creatief. Na afloop deelt de band gratis cd's uit. Wij zijn echter niet blijven wachten om een exemplaar te bemachtigen. Dubius brengt interessante attributen mee, zoals een doedelzak, viool, fluit en andere traditionele instrumenten. Helaas is de muziek die ze ermee maken minder interessant. De muziek is sfeervol, alsof je door het afgelegen merenlandschap van Ierland slentert.
Helaas blijft het bij slenteren en wordt het nooit rennen of huppelen of dansen. De zanger klinkt soms als Jack Poels van Rowwen Hèze, maar is niet altijd overtuigend. Dubius maakt mooie sfeermuziek, maar kabbelt te veel voort. Wheel is een raar bandje. Sta je ernaar te kijken, dan is het maar vervelende muziek. Maar zodra ze uit het zicht zijn, blijkt het opeens best dynamische rock te zijn. De uitstraling van de band komt niet overeen met de muziek die ze maken. Er komen net iets te veel jaren-tachtig-solo's langs, maar verder is het heel behoorlijk te pruimen. Als die zanger voortaan tussen de nummers door zijn mond houdt, willen wij een bezoek aan een volgend optreden zeker overwegen. Zonder ernaar te kijken, overigens. Dat dan weer wel.
Als Transworld het podium betreedt, is het even slikken. De bandleden hebben witte pakken aan, zijn wit geschminckt en hebben grote zonnebrillen op. De zanger ziet er zo mogelijk nog vreemder uit. De muziek zit goed in elkaar: zware gitaren en een dwingend ritme, aangevuld met electronische klanken. Toch is de muziek redelijk toegankelijk. Het zwakke punt is de zang, die geforceerd overkomt en niet altijd zuiver is. Dat is jammer, want de band komt met mooie muzikale vondsten. Uiteindelijk weet Transworld net genoeg te boeien, maar meer ook niet. Lea start in haar eentje op het opeens immense Saddlespan-podium. Haar mooie en knappe liedjes grijpen je meteen bij de gevoelige lichaamsdelen. Dat ze een fantastische Dolly Parton-snik in haar stem heeft, helpt daar zeker aan mee.
Maar na drie liedjes is het afgelopen. Want dan komen er een gitarist, een bassist en een drummer bij die niets toevoegen, maar zelfs afbreuk doen aan de liedjes. Ze maken het optreden tot een tamelijk moeilijk door te komen uur. Stom, want aan Lea zelf ligt het niet. Lea praat veel onzin tussen de nummers door en daarom noemt zij zichzelf de koningin van de overbodige informatie. Wij willen na dit optreden graag de begeleidingsband kronen tot de koningen van het overbodige geluid. Niet meer doen, Lea! Je bent beter in je eentje!
Er waren meerdere retro-rockbandjes vandaag. The Bloody Honkies is er daar een van. De band speelt jaren-zeventig-lange-haren-rock en dat doen ze overtuigend. De band speelt strak en de zanger heeft een goede stem. Hij kan zowel rauw zingen als schreeuwen, met een goede podiumpresentatie. De vergelijking met Axl Rose dringt zich op, maar dan zonder samengeknepen ballen. De gitarist maakt het feest compleet met mooie gitaarsolo's en dat maakt The Bloody Honkies tot een bloody good rockband.
Shiver zegde op het laatste moment af. En dus belde de organisatie om één uur 's middags of TAP misschien kon spelen. Natuurlijk! Deze band is nergens te beroerd voor. Professioneel als ze zijn zetten ze alweer een strakke set vol met stoere-mannenrock neer, inclusief überfoute poses. Het is jammer dat TAP niet meer dan een invalband is. Deze jongens maken misschien niet de modernste muziek, maar ze doen het wél vol overgave en bijzonder enthousiast. Ze verdienen een betere plek. Minder hard gaat het er aan toe bij Leaf. De band bereikt met minimale middelen het maximale effect. Slechts gewapend met een akoestische gitaar, een basgitaar en voor de percussie een djembé en een cajón (een percussie-kist), maakt de band heerlijk zomerse luisterliedjes. De zangeres doet met een prettige stem de leadzang, de zanger doet de tweede stem en rapt tijdens de uptempo-nummers.
De muziek van Leaf doet denken aan die van Jack Johnson. Als je hier niet opgewekt van wordt, lukt dat nooit meer. De zangeres zingt tijdens een van de nummers: "oh oh oh, why is my life so boring?" Haar leven is misschien saai, maar dit optreden zeker niet. Saai wordt het ook niet bij With Ice. De band knoopt verschillende muziekstijlen aan elkaar, ook binnen een nummer en doet dat met groot enthousiasme. Het repertoire bevat catchy deuntjes en is dansbaar, maar zet het publiek met onverwachte wendingen regelmatig op het verkeerde been. De zang is nog niet optimaal en de band speelt niet altijd even strak, maar ze groeien wel. Geef ze nog twee jaar om te rijpen, dan komt het wel goed.
De laatste band is Silence is Sexy. Hun muziek is sterk beïnvloed door de jaren tachtig, of door hedendaagse bands die zich door dat tijdperk laten inspireren. Regelmatig doet de muziek denken aan Interpol. Soms dreigen de nummers net iets te eentonig te worden, maar het volgende moment knalt de band weer. Vooral de bassist en gitarist onderstrepen dat met grootse bewegingen. Toch komt Silence is Sexy niet goed over met zittend publiek en in het volle licht. Geef die jongens volgende keer een plek 's avonds op het hoofdpodium! Foto's: Mike Nicolaassen