In de Goudvishal heeft het er alles van weg dat een groepje rebellen een receptie van een vijfentwintigjarige bruiloft is ontvlucht om nog eens ouderwets de kroeg in te duiken en zo per ongeluk op een gothicparty is beland. De gothicfeesten schieten (sinds het ondergaan van het binnenkort terugkerende Insula Avalonia uit Nijmegen) in Arnhem uit de grond, en Nachtschade is daar één van. De melange met oudere bezoekers valt toe te schrijven aan The Legendary Pink Dots, die aan de vooravond staan van hun 25th Anniversary Tour.
Het voorprogramma is ook al een treffen van oude bekenden. Beequeen werd zelfs opgericht naar aanleiding van een optreden van de Pink Dots. Gitarist Freek Kinkelaar werd gevraagd het voorprogramma te verzorgen en zocht de hulp van Frans de Waard. En toen was er Beequeen. Het oude werk van Beequeen werd nogal eens afgedaan als 'Plinkety Plonk', wat hun het idee gaf een gelijknamig label op te richten. Met het toegankelijkere 'Ownliness' uit 2002 werd veel succes geboekt. Nu is er dan de langverwachte opvolger 'The bodyshop'.
Liveoptredens blijven een zeldzaamheid en misschien is dat ook maar beter zo. Kinkelaar gaat bijna met zijn rug naar het publiek zitten en De Waard lijkt apathisch wachtende op het opstarten van zijn laptop. Zijn bijdrage bestaat uit zoiets als het geluid van bijna niets, vermenigvuldigd met veel: vaag geluid dus. Zijn minimale drones geven het warme gitaargeluid een prettig unheimisch gevoel mee. Toch kabbelt het allemaal net iets té relaxed voorbij. De folky gastzangeres weet nog even de aandacht te trekken, maar wellicht hadden passende visuals de neuzen beter richting podium kunnen trekken.
The Legendary Pink Dots zijn met hun clowneske saxofonist en bezwerende zanger wél een echte podiumband. Het is nu eenmaal een jubileumtour en dus is er veel oude wijn in nieuwe zakken. Gelukkig wordt die oude wijn zo nu en dan in een bijzonder aardige karaf gegoten. Klassiekers als 'Green gang' en 'City of needles' worden opgepimpt met nieuw arrangement en nieuwe tekst. Deze electronische wavesongs werken toe naar een climax die niet onderdoet voor een postrockband op oorlogssterkte. Helaas doet de kracht van deze 'oldies' je vooral bij de nieuwere nummers afvragen of de Pink Dots niet langzaam de Rolling Stones van de wave aan het worden zijn.
Voor gitarist Erik Drost (ex-Girlfriends) zal het zover niet komen. Voor hem was het zijn laatste optreden met the Legendary Pink Dots. "We waren bijna continu aan het touren en anders zaten we wel in de studio. Na twee jaar kom je er toch wel achter of dat wel is wat je wil. Mijn persoonlijke werk moest er teveel onder lijden." Met zijn huidige girlfriend runt Drost nu een studio, waar ook onder andere de jongste Beequeen het licht zag, en werkt hij aan een theatershow in Arnhem. Voor de Pink Dots (die alweer aan de zoveelste personeelswisseling toe zijn) staat alweer een nieuwe gitarist klaar. Ook Drost is alweer benaderd voor diverse projecten, en zal zijn gitaar dus nog regelmatig uit de koffer mogen halen. (foto's: André de Kok)