Waar muzikale kennis gepaard gaat met talent en inventiviteit, kunnen mooie dingen gebeuren. Dinsdag 7 februari trad Red Velvet Corridor op in het CultuurCafé in het voorprogramma van ...And Martin on drums. De twee keer dat ik de band eerder zag, kon ik mij voorstellen dat de bandleden niet vreemd op zouden kijken van namen als Pinback en Blatnova. Bij hen stonden vast de fijnere plaatjes van Bonnie 'Prince' Billy en Boards of Canada in hun kast Bij navraag bleek dit inderdaad het geval. Peter en Job, het mannelijke deel van Red Velvet Corridor, laten het gelukkig niet alleen bij het luisteren naar muziek, maar proberen ook zelf invulling te geven aan de wondere wereld van het geordende geluid.
Red Velvet Corridor bestaat in wisselende bezettingen nu een krap jaar. Peter produceerde voorheen onder de naam Distel een paar cd's vol elektronische huiskamervlijt. Met band wordt geprobeerd de muzikale ideeën van de woon- en slaapkamer te vertalen naar het podium. Hoewel Red Velvet Corridor luistermuziek bij uitstek maakt en de concentratie in het rumoerige CultuurCafé onder de luisteraars en bij de muzikanten zelf niet optimaal was, bracht de band het er behoorlijk goed van af. De band beschikt over een grote rijkdom aan muzikale ideeën zonder dat het geheel topzwaar wordt.
Wat horen we? Nog steeds driemansambient, hoewel de man verantwoordelijk voor beats inmiddels ingewisseld is voor een minidisc. De band heeft versterking gekregen van de frêle zangeres Carla. Red Velvet Corridor maakt filmische, beeldende muziek. Lang uitgesponnen soundscapes, wolken van vervormde gitaar- en keyboardpartijen zijn gegroepeerd rond een muzikaal thema, dat vaak door de akoestische gitaar gespeeld wordt. Een mooi spanningsveld tussen warme akoestiek en kille elektronica wordt gecreëerd, verder uitgediept door de serene zangpartijen van Carla. De toevoeging van de zangeres geeft Red Velvet Corridor een geluid dat aan The Cranes doet denken.
Woordelijk versta je Carla niet, hoewel haar galmend stemgeluid de muziek mooi opvult. "Het gaat mij niet zozeer om de betekenis van de woorden, maar om de klank ervan, die moet een bepaald beeld en een bepaalde sfeer oproepen", stelt Carla zelf. Sfeer brengt de charismatische, onbevangen zangeres tussen de fronsend over hun instrument gebogen muzikanten zeker. Wel moet ze uitkijken dat ze niet te veel in dezelfde dromerige sfeer blijft hangen. Dat blijft namelijk niet heel lang spannend. Hoewel de band duidelijk een geijkte structuur van couplet, refrein en brugje schuwt, is er wel sprake van liedjes. Werkte Red Velvet Corridor voorheen meer met aaneengeknoopte flarden geluid die vooral door de tijdsduur een geheel vormden, tegenwoordig is meer structuur te ontwaren.
Wellicht om meer houvast te bieden aan de zang. De band is sterk in het neerzetten van een sfeer, maar aan het maken van liedjes, voorzover van toepassing, kan nog wel wat geschaafd worden. De nummers verschillen te weinig van toonzetting, klankkleur en sfeer om langer te boeien dan het op zichzelf interessante half uur dat gespeeld werd. Potentie is in ieder geval overvloedig aanwezig. De ideeën die er zijn, zijn origineel en goed uitgevoerd. Hoewel alles met iets meer uitstraling en vertrouwen gespeeld mag worden, zijn de muzikanten goed op elkaar ingespeeld. Erg fijn zijn de muzikale thema's die als het ware even om je heen cirkelen, dan uit je gezichtsveld verdwijnen om plotseling even verder weer op te duiken. Ze zijn als vuurvliegjes die je zwevend door de nacht probeert te achtervolgen, door drukke straten en langs vage gezichten. Tot je plotseling ontwaakt in de vertrouwde omgeving van het CultuurCafé. Foto: Willie Kerkhof