Een breed georiënteerd programma met poëzie, literatuur en veel muziek, maar gelukkig ook veel humor. Dat is wat je allemaal voor je kiezen krijgt tijdens de Wintertuinfestivalavond. De avond begon met een door ‘Op Ruwe Planken’ georganiseerd onderdeel met o.a. Benne van der Velde, Robin Block en de singer/songwriter Lucky Fonz III. De presentatie was in handen van Eefje Wentelteefje en de andere poppen uit haar TV-show. Zij zorgden voor vrolijke, maar ook scherpe aan- en afkondigingen in de kleine zaal.
In de grote zaal stond Lucky Fonz III. Zoals bij melancholische singer-songwriters gebruikelijk zat hij qua zang aanvankelijk iets over het randje, maar na twee nummers was zijn stem warm genoeg om precies daar de emotie te brengen waar die hoort. Zijn melodieën zijn raak gekozen en geven de nodige ruimte en dynamiek. Het is duidelijk hoorbaar waar hij zijn invloeden vandaan haalt, maar zonder dat het te herleiden is naar specifieke nummers. Toen de organisatie Lucky Fonz III ineens vroegtijdig liet stoppen was hij gelukkig brutaal genoeg om een vijfde nummer te spelen.
Ondertussen liep het programma in de kleine zaal door en gaven Klaske Oenema, Els Moors, kunstenaar Bart Jansen en Sanneke van Hassel hun optredens. Aansluitend vond er een interessant debat over de invloed van de Beatles plaats tussen Hans van den Burg (Gruppo Sportivo), dj St. Paul en Drs. Ir. Hugo Spruijt. Mede met dank aan Eefje Wentelteefje bleef het gesprek luchtig. In de grote zaal was inmiddels Think of One gestart. De eerste nummers klonken wat stroef, wat misschien te wijten was aan het slechte geluid. Vreemd wel, want de hele Wintertuin lang was het zaalgeluid ronduit goed te noemen. Op het publiek leek het echter geen invloed te hebben, want al bij het tweede nummer werd er voorzichtig gedanst.
Think of One pakte uit met een breed scala aan invloeden, van reggae tot het hele Zuidamerikaanse palet aan stijlen. Het publiek danste, sprong en genoot zichtbaar. Intussen had Willem Venema zich achter de draaitafels in de kleine zaal geïnstalleerd en smeet met de beste 60’s en 70’s-beats. St. Paul liet zich ook niet kennen en blijkbaar zwaar leunend op zijn studententijd en Swingperiode bracht hij het beste ten gehore.
De zaal ging los, logisch, want bij een dergelijk volume en swingende beats is dansen de beste remedie. Maar de scherpe rand uit platenland leek St. Paul niet bij zich te hebben. Al met al weer een zeer geslaagd Wintertuinfestival waarbij diverse invloeden aan bod kwamen, maar het was niet zo kietelend als bij voorgaande edities van de Wintertuin. Degenen die daar wel behoefte aan hadden, waren al goed bediend op de andere avonden van de Wintertuin 2006.