Om kwart voor tien neem ik mijn laatste hap Perzisch. Wordt het toch nog haasten. Ik loop vast vooruit om op tijd te zijn. In Merleyn schenkt men ook koffie. Dat weet bijna niemand. Als de zaal opengaat eert St. Paul de held van zijn vorige Avond van het Kippenvel in Ekko, Jens Lekman, door een mooi plaatje van hem te draaien. Een jongen loopt op hem af om te vragen wat hij hoort. Goed zo, denk ik, nog iemand aan Jens Lekman geholpen. Ik zie het gebeuren. Mooie plaatjes, daar gaat het om op de Avond van het Kippenvel, maar meer nog gaat het om de muzikanten op het affiche die mooie liedjes komen spelen.
Daar staat ze. Alleen, in een spotlight op het podium. Lea is haar naam. Nog voordat de eerste snaar geraakt wordt, zet ze in met een rauwe uithaal. Zo, die durft, denk ik. Wat volgt is een gevoelige set conventionele singer-songwriterliedjes. Lea prijst haar publiek dat aandachtig naar haar luistert en bovenal stil is. Ze draagt haar stem net zo natuurlijk als haar gitaar en voor iemand voor wie optreden nog niet dagelijkse kost is, is dat bijzonder knap. De snik in haar stem is nergens overdreven, uithalen zijn nergens te groot en de zekerheid straalt ervan af. Bij 'Sting like a bee', ergens halverwege haar set, wordt mijn eerste snaar geraakt. Conventioneel of niet, ik laat me gewillig meevoeren. Waar Lea's stem de laagte in gaat is die op zijn sterkst. Heel zacht en heel laag, maar diep als een oceaanrif.
Mijn gedachten zijn inmiddels overal, en plots is daar een traan. Ik schrik ervan. De zaal is nog iets voller als El Pino and The Volunteers, nieuwbakken Excelsior-act, hun mooie liedjes mogen spelen. Er lijkt wat te schorten aan het geluid. Waar bij Lea stem en gitaar goed op elkaar waren afgesteld, klinken samenspel en samenzang hier wat rommelig en blurred. Er ontspint zich een discussie waar goed geluid mee te maken heeft. Is het aandacht achter de knoppen? Is het kennis a priori? Wat Lea wel lukte, lukt El Pino niet. Ik raak afgeleid, die traan is verleden tijd en ik maak alweer een grapje. Ik applaudisseer op de automatische piloot en als El Pino en kornuiten het podium verlaten bestel ik nog een biertje.
Anne Soldaat begint rond de klok van twaalf. Inmiddels druppelt er ook wat zaterdagavondpubliek binnen dat geen weet heeft van de mooie liedjes en dat is jammer. De aandacht verslapt, terwijl Soldaat toch echt wel mooie liedjes speelt. Daryll Ann is niet meer, maar Anne Soldaat - die ook heus wel Daryll Ann doet - des te meer. Hij heeft goede muzikanten bij zich en volgens mij heeft hij er ook plezier in. Dat doet een mens goed.
Ook is het geluid weer optimaal, zodat ik tijdens de liedjes in elk geval geen last heb van sputterende zaterdagmensen. "Dit blijft een geniale break", zegt Soldaat terwijl hij zijn jasje uitdoet. Ik hoor te veel mensen. "We zitten er nog in, hoor", zegt vriend N. en plots gaat het liedje weer verder. Ik geniet. Soms vergeet ik dat mooie muziek niet moeilijk hoeft te zijn, maar vooral moet overtuigen. St. Paul heeft dat met deze editie van zijn Avond van het Kippenvel weer eens bewezen. En om die wijsheid voorlopig niet te vergeten dans ik me een weg door de nacht.