Een waterval aan emoties, met grote liefdes, diepe teleurstelling in de mensheid, uitbundig drankgelag en subtiele observaties. Als een warme douche kwam dit alles afgelopen woensdag over een handjevol toeschouwers heen in Merleyn. In Mexico was zo'n warme douche moeilijker geweest, want daar zijn nog altijd grote gebieden verstoken van stromend water. De nieuwe Nederlandse vrijwilligersorganisatie Grassroots Projects is daarom druk bezig met het opzetten van een waterproject in Chiapas, Mexico. In juni 2006 zal een dorp in de buurt van San Cristóbal de las Casas van stromend water voorzien worden. De organisatoren komen uit de anarchistische beweging en zien in de Zapatistas een lichtend voorbeeld: zij hebben een anarchistische gemeenschap gesticht met eigen scholen en gezondheidszorg. Ze worden echter tegengewerkt door de Mexicaanse regering. Om aandacht te krijgen voor het project en om geld in te zamelen, maakt een aantal Nederlandstalige bands een korte tour. De start was in Merleyn. Als eerste laat de Fries Mariusz ons zijn zieleroerselen horen. Gewapend met een laptop, een keyboard en een gitaar zingt hij zijn gevoelige liedjes in het fries of het stadsfries, dat iets beter te volgen is. Zijn stem lijkt soms op die van Ferry Heyne van de Kift. De nummers zijn de ene keer sferisch, de andere keer dramatisch. Mariusz zingt hartstochtelijk en soms hartverwarmend vals. Maar de nummers komen oprecht over. Spaanse Vlieg is een Arnhems viertal dat de grote geneugtes des levens bezingt: drank, hoeren en andere vrouwen. Helaas hoort daar soms ook liefdesverdriet bij. De flamencogitaar bepaalt een groot deel de sound van de band. In de nummers komen invloeden van de flamenco en andere latijns-amerikaanse ritmes terug, maar zeker ook andere stijlen zoals folk en country. Zanger Harry Leurink weet wat er te koop is in de wereld en zingt erover met volle overtuiging, maar soms ook getergd over. Gelukkig eindigt de set vrolijk: "morgen een kater, maar nu nog niet". Het Utrechtse Madame Perdu laat als derde zien wat het kan. De zes muzikanten spelen smartlappen, meedeiners, rustige chansons en feestnummers. Met contrabas, viool en saxofoon produceert de band een volledig geluid. Zanger Bram heeft geen hele goede stem, maar na een paar nummers waardeer je deze toch. Tussen de nummers door gooit de zanger filosofische wijsheden de zaal in, zoals "als angst je leven beheerst, staat je leven stil". Alle denkbare emoties komen in een half uur voorbij. Eén van de nummers gaat over iemand die afscheid neemt van het middelmatige Nederland en vertrekt om écht te gaan leven. Misschien naar Mexico om de Zapatistas te helpen? Tot slot het Nijmeegse trio Piepschuim, dat het meest theatraal over komt. Over deze band hebben we eigenlijk al vaak genoeg geschreven. De band zingt hele treffende teksten over alledaagse situaties, maar ook absurdistische verhalen, zoals in 'tik tik tik'. De bandleden hebben continu oogcontact met elkaar en staan elkaar vaak bewonderend aan te kijken. De saxofonist kan ineens uitbreken in een indrukwekkende solo, die in een aantal gevallen ook wat lang duurt. Het is jammer dat er zo weinig toeschouwers op deze benefiet afgekomen zijn. Ze hadden zich kunnen laten verleiden tot een lach en een traan. En zo eindig ik toch weer met water…