Het is zaterdagavond 1 april. Tijd voor de kick-off van Ernem Zweet in the Stage. In deze eerste voorronde strijden Lavalu, Antikraft en The Analog Project tegen elkaar. De bands speelden zeer uiteenlopende muziek. En voor de verandering waren wij het een keer eens met de jury. Tegen de klok van halftien beklimt Lavalu het podium. De zaal lijkt enkel gevuld met mensen van de gastenlijst en met aanhangers van het Arnhemse duo, bestaande uit drummer Yonga Sun en zangeres Mariëlle Woltring. Hun violist kan er helaas niet bij zijn. Yonga Sun laat meteen even zien wat hij kan en geeft een stevige drumsolo weg. Kortom: Ernem Zweet is begonnen!
Bij het begin van hun eerste nummer krijg ik meteen een lekker zondagochtend-Bluenote-gevoel. Nadat de zangeres een paar prachtige nummers ten gehore heeft gebracht, moet ik steeds meer denken aan Vlaamse formaties als Deus en Sioen. De zaal loopt voller en voller en Mariëlle ziet haar kans schoon om het publiek te vragen of ze wel echt pop/rock zijn. Een vraag waar ik geen duidelijk antwoord op kan geven want Lavalu laat zich niet makkelijk in een hokje plaatsen. Lavalu rockt soms, maar krijgt met hetzelfde gemak de zaal muisstil met een a cappela nummer. Ik ben verrast en kan niet wachten om ze een keer met hun violist erbij te zien.
De tweede band van de avond is Antikraft; een gevreesde tegenstander onder de andere artiesten. Waarom eigenlijk? De mp3's op hun site klinken inderdaad wel oké. Maar als de band het podium beklimt, word ik overrompeld door een artistiek verantwoord gevoel. Een gevoel dat in de loop van het optreden bevestigd wordt. Ze brengen muziek in de trant van Blur's jaren '90 britpop gecombineerd met een podiumpresentatie van 0,0. De zanger staat achter zijn keyboard langs de zijlijn opgesteld. De muziek kan mij twee nummers lang nog wel boeien, maar daarna volgt enkel meer van hetzelfde en heb ik het wel gezien.
De afsluiter zijn de veteranen van Ernem Zweet The Analog Project (TAP). Vergelijken met de vorige twee bands springt de ervaring er vanaf. TAP weet hoe ze zich moeten presenteren en trekken het publiek erin mee. De inmiddels volle zaal gaat dan ook helemaal los. Eigenlijk is het oneerlijk dat een band die vorig jaar als tweede is geëindigd weer meedoet. TAP heeft Ernem Zweet in mijn ogen helemaal niet nodig. Ze moeten gewoon lekker veel spelen en doorbreken. Klaar!
Na deze drie zeer uiteenlopende bands en een heerlijke avond is het tijd voor een jury-oordeel. Aangezien er deze Ernem Zweet geen wildcards worden uitgedeeld, is de spanning te snijden. Terwijl er haastig gezocht wordt naar een fles champagne, gaat de voorkeur uit naar de band die zichzelf nog het meest verder kan ontwikkelen. Die band is volgens de jury Lavalu. Een oordeel waar ik me volledig bij aan kan sluiten.