Bandjeswedstrijden zijn rare fenomenen. Publiek en jury zijn het per definitie niet met elkaar eens en ook binnen het publiek lopen de meningen vaak ver uiteen. Net zo ver als de muziekstijlen die je om je oren geslingerd krijgt. De bands die door de voorselectie komen, kunnen over het algemeen een aardig moppie spelen. Het is vaak puur een kwestie van je eigen muzikale voorkeuren. Voor de bands is het sowieso mooi om mee te doen: ze krijgen de kans zich in de kijker te spelen. En zo treden 15 bands in het strijdperk om de Roos van Nijmegen te winnen.
De eerste voorronde vond plaats in Staddijk en bracht de Biarritz Boys, Parker Machinery en The Supersonic Megafuckers. De Roos van Nijmegen vindt al voor de twintigste keer plaats en heeft recentelijk winnaars opgeleverd als Piepschuim, Nirika, The Kevin Kostners en Kompaktrecorder. De winnaars krijgen gratis studiotijd in de Bigmouth Studio’s en een optreden op een festival. Nieuw dit jaar is dat alle finalisten professionele bandcoaching krijgen van Stichting PAN. De avond begint met echte surfmuziek van de Biarritz Boys: vier mannen met grote zonnebrillen, een wit hemd, zwarte broek en een stropdas. De boys nemen hun muziek erg serieus, want er kan geen lachje vanaf. En dat terwijl ik er zelf behoorlijk vrolijk van word. De verschillende poses – gitaren in de lucht, op de knieën zitten, gitaarspelend het publiek in – zijn op zich grappig, maar zien er wel erg ingestudeerd uit. De band speelt strak, maar neemt vrijwel nooit een risico om nét op die ene monsterwave te surfen die het voor het publiek extra interessant zou maken. Ze blijven binnen het stramien van de traditionele surf en dat is jammer.
Als tweede betreedt Parker Machinery het podium. Met hun snelle bluesrock met punkrandjes tappen ze uit een heel ander vaatje. De nummers kennen voldoende dynamiek met rustige stukken en explosieve erupties waarbij de bassist vol overgave meebrult. De band heeft een charismatische frontman die weet welke poses je hoort aan te nemen. Toch komt het op mij authentiek over. De band moet nog leren om de hele set interessant te houden, want op het laatst klinkt het wat te veel van hetzelfde. Toch maak de band indruk.
The Supersonic Megafuckers is zo'n band waarbij je niet even kunt gaan plassen, want dan heb je alweer twee nummers gemist. De nummers duren één tot maximaal twee minuten. Snelle, aanstekelijke, aggressieve en toch melodieuze punk en rawk 'n roll. Ze houden de aandacht van het publiek tot op het laatste moment vast met hun tomeloze enthousiasme. Toch denk ik dat de band nog kan groeien als ze iets langere nummers durven spelen en dus wat meer aandacht besteden aan de opbouw van de nummers. Pas aan het einde van alle voorrondes komt de jury met haar uitslag en ook de publieksprijs wordt pas aan het einde bekendgemaakt. Parker Machinery maakte op mij de meeste indruk, maar om mij heen hoorde ik vooral bewonderaars van The Supersonic Megafuckers. Het is maar goed dat ik vanavond niet in de jury zat, anders had ik waarschijnlijk het hele publiek tegen me in het harnas gejaagd. Het traditionele beeld bij bandjeswedstrijden… Foto's: Klaas-Jan Gräfe