Wat doe je als programmeur als je de plaatselijke rock-'n-rollscene wilt bereiken? Je organiseert een sleazy rock-'n-rollavond met het Arnhemse Ladybooster als een van de supportacts en als headliner 'The sexational rawk-'n-roll legend' Andre Williams, 'The Black Godfather'. Deze Amerikaan draait al wat jaartjes mee en er doen dan ook de nodige wilde verhalen de ronde over deze legende. De Arnhemse rock-'n-rollscene kent die verhalen en was er grotendeels bij afgelopen weekend.
De publiciteitsmedewerker van Willemeen, Stefan, maande programmeur Martijn van Uffelen deze oude rocker te boeken. Deze mochten ze zeker niet missen! En dat hebben ze geweten in Willemeen. Vanaf het moment van aankomst van de Amerikaanse held werd het SLEAZY! De inmiddels zestiger Andre Williams nuttigde de nodige genotsmiddelen en hield niet op over het ernstige tekort veroorzaakt door zijn enorm hoge testosterongehalte. Stefan vertelt lachend een anekdote: "Vanmiddag zei hij tegen me: 'Als jij vrouw was en iets bredere heupen had, zou ik je wel willen...' Uiteindelijk hebben we hem maar naar de Spijkerbuurt gestuurd, maar we waren wel bang dat hij niet op tijd terug zou komen."
Het Arnhemse Ladybooster speelde (helaas) in de benedenbar met hun blues-rawk-'n-roll rechtstreeks uit het vuilnisvat. Ladybooster doet denken aan Jon Spencer, maar dan net iets vunziger. Muzikale hoogstandjes hoef je van Ladybooster in elk geval niet te verwachten, maar vies vet rocken kunnen ze. Vooral de pompende fanfarebassdrum (met een doorsnee van minstens 30 inch) en de opzwepende trommels van drummer Walter Lehr houden het interessant ten opzichte van het simpele akkoordenwerk. Visueel mag het wel wat enerverender: een iets minder ongeïnteresseerde houding (van de frontman) kan geen kwaad om de zaal mee te krijgen.
De overige supportacts van de avond waren de uit Leeuwarden afkomstige Monotones en de band die Andre Williams naar Nederland haalde: The Noble Spirits. Van de laatste band speelde de bassist mee in de begeleidingsband van Williams, maar dan op gitaar. De gitaarpartijen tijdens de set van Williams hadden gelukkig toch behoorlijk wat meer 'verve' dan het vlakke basspel tijdens het voorprogramma met The Noble Spirits. Begeleid door een strakke (Amerikaanse?) ritmesectie en toetsenist zet hij de eerste rock-'n- rollriff in van de Williams-set.
Maar er is nog geen Williams te bekennen. Achtergrondzang erbij, en uiteindelijk volgt de aankondiging van de band en daar verschijnt hij: één bonk charisma inclusief hoed komt (behoorlijk stoned) met een grote grijns het podium op. De zaal gaat plat voor hij überhaupt begonnen is. Williams' werk is simpele, swingende drieakkoordenrock-'n-roll gezongen met een behoorlijk doorleefd stemgeluid (hoe kan het ook anders als je zo'n vijfenzestig bent en geleefd hebt als een beest). Maar van zijn nummers hoeft hij het niet te hebben. Zijn charisma is eigenlijk voldoende om de zaal enthousiast te houden. (Zolang het tempo maar hoog blijft.) De onderwerpen van de nummers draaien louter om veel vrouwen, sex en drugs. (De man weet in iedere zin minstens drie keer het woord 'pussy' te verwerken.)
Maar in het tweede gedeelte van de show zakt het in. Williams lijkt vermoeid en ongeïnspireerd. Na in totaal nog geen veertig minuten lijkt de koek op. Ondanks dit minder geïnspireerde einde van de act waar iedereen voor kwam, blijkt de Arnhemse rock-'n-rollscene tevreden en bist Williams weer het podium op voor een toegift. Het lijkt me duidelijk dat Willemeen best vaker zo'n sleazy rawk-'n-rolllegende naar Arnhem mag halen.