Het is even haasten, maar als je vroeg komt dan heb je ook wat. Een glas champagne en een gratis Popronde-cd namelijk. Maar de eerste bezoekers komen toch vooral om een glimp op te vangen van het fenomeen Harry Merry. Dat gaat echter nogal moeilijk want de Rotterdammer staat verstopt in een hoekje van het voorcafé van Merleyn en menigeen heeft niet eens door dat hij al is begonnen.
En dat is best vreemd, want Harry's prettig gestoorde outsider-pop is nu niet bepaald doorsnee achtergrondmuziek. De vraag rijst al snel of dit nou 'echt' is. Maar evenmin als zijn kapsel een pruik is, is zijn accent een gimmick. Na twee hilarische over-the-top orgelliedjes is het wel weer genoeg. Voor de echte fans en analisten volgde er nog een tweede set. De 'officiële' openingsdans van de rock-'n-roll-stoeipoezen in stijlvolle cheerleaderpakjes van het Popronde Promoteam verbleekt een beetje bij zoveel extravaganza.
En dat de Popronde voor veel Nederlandse bands een springplank is (geweest) naar een groter publiek geloven we graag, maar hoeven we niet te horen van een man met een blaadje op een podium. Het wordt tijd voor het eerste echte optreden. "Ja ja, hier ben ik al, voor al uw feesten en partijen", schiet Elle Bandita te hulp, bijgestaan door gitaar en backingtrack. Nederland heeft eindelijk zijn eigen electro riot-grrl en dat hebben we geweten, maar kunnen we ook snel weer vergeten. Voor een slechts 19-jarige meid doet ze het niet slecht, ze kan zowaar echt zingen en gitaarspelen, maar de My First Fruity Loops-computerdeuntjes kunnen toch beter voorbehouden blijven aan kleinschaligere partijtjes voor vrienden en bekenden.
Na dit startsein gooit ook de rest van de stad haar deuren open. 2CV druppelt vol met mensen die menen Neil Young of Bob Dylan te horen, maar het zijn toch echt de twee Hollandse knapen van Smutfish. Aanvankelijk wordt er nog druk overlegd met de programmaboekjes in de hand, maar met donkere ingetogen americana krijgt het duo het publiek toch stil. In Extrapool bij Arjo 'La Kidda' Klingers kun je zelfs een speld horen vallen. Deze keer zonder de föhn en de elektronica van Drillem, maar met eigen werk en een zeer sfeervolle begeleidingsband. Loungy chansons die doen denken aan vervlogen tijden, maar met het gemis van een soulvolle uithaal die je even uit je dagdroom haalt.
Bij de buren van de Onderbroek wordt de spanning weer opgebouwd, maar Vehicle weet de aandacht niet altijd vast te houden. Hun Sonic Youth-achtige postrock is net niet meeslepend genoeg om het achterwege laten van de zang te veroorloven. Bij de Nieuwe Maan klinken de klanken van Jack Stafford Foundation in de goed gevulde kroeg. Jack Stafford heeft zijn drummer thuis gelaten en speelt derhalve niet de beoogde electrorock maar ingetogen breekbare liedjes.
Op zich goed uitgevoerd, maar Jack Stafford zal voor de komende Poprondes toch wat meer pit uit de kast moeten halen om Nederland te overtuigen. Bij Das Aldi Combo is het ontbreken van zang geen gemis. Verruil sleazy van ZZZ voor cheesy en je hebt das Aldi Combo. De organist schudt de ene Hammond-vibrato na de andere uit zijn pols en net als je denkt dat je het wel gezien hebt, wordt de scheurende sax van Hans ingezet. Enig minpuntje is dat de Deut veel te klein is voor deze band. De muziek leent zich uitstekend voor een olijk dansfestijn, maar het is toch moeilijk feesten als je tussen het Aldi-personeel zelf moet gaan staan.
Op ongeveer hetzelfde moment zet Karmakonga café Van Rijn in vuur en vlam met uitstekende dub-reggae. Goede muzikanten die strak geredigeerd door de dubmaster lekker door de elektronische mangel worden gehaald. Het publiek danst op het laatst letterlijk tussen de muzikanten en een dansende jongen schrikt zich een hoedje als de gitarist een solo inzet. De jongen kan het vuur dat van de snaren afspat bijna ruiken. Hij danst dan ook letterlijk op de tenen van de gitarist. Even naar buiten voor wat zuurstof en op weg naar de nieuwe alternatieve kroeg Ndrgrnd waar Cafebar 401 ruim voor aanvang al voorzien is van een volle kroeg.
Op het moment dat de band daadwerkelijk begint te spelen is het volledig hutje mutje. En terecht, want Cafebar 401 maakt zijn potentie waar. Met een platendeal in de VS, juichende kritieken, 3FM en MTV. Cafebar 401 is strak, lekker en speelt goede rock-popsongs zoals die gespeeld horen te worden. Het is al vaker gezegd maar deze band is klaar voor veel meer en groter publiek. In café De Fiets zet singer-songwriter Harold K. zijn ouderwetse pet op zodra hij begint met zijn optreden. Hij krijgt er het uiterlijk van de ware troubadour door, zeker als hij daarna ook nog eens een harmonicahouder op zijn schouders zet.
Maar zo gefascineerd als het publiek in vroeger tijden kon zijn door een troubadour, zo ongeïnteresseerd zijn de aanwezigen in De Fiets. Harold kampt met geluidsproblemen, maar het is maar de vraag of hij met een betere installatie wél zou boeien. In De Plak kampt ook The Suicidal Birds met geluidsproblemen. "Ja, sorry", zegt de zangeres. "Dit is de eerste keer dat we optreden met onze eigen zanginstallatie." Als tijdens het eerste nummer de gitaar dan ook nog eens dienst weigert, lijkt het optreden gedoemd om te mislukken. Maar niets is minder waar. De dames en heren revancheren zich op geweldige wijze. Vette rock met een retestrakke drummer, gekke ritmes en verrassende zang- en schreeuwlijntjes.
Voor herhaling vatbaar! Bij Billabong zet The Funktransplant de keet op de kop met mierzoete dance-funk en dat gaat er rond de klok van twaalf wel in. Strakke band ondersteund door een dj en drie zangeressen met de truckerscap op standje-hip. Nee, we kunnen niet alles zien en elke kroeg is overladen met mensen dus gaan we alvast op weg naar de afterparty in Trianon. Als we van de schrik zijn bekomen dat we entree moeten betalen tijdens een 'gratis toegankelijk' festival, blijkt de dikke live electro van 3-1 poppy te klinken en zeer dansbaar te zijn.
Mooie visuals en danseressen maken 3-1 tot een totaalconcept voor uw lekkere electrofeestjes. Een must see voor komende Poprondes. Daarna in het voorcafe de elektronica van Mormo. Mooie klanken en nog een tikkeltje dansbaar ook nog voor de meer experimenteel ingestelde danceliefhebbers. En toen naar bed. 'My goodness!' Wat een berg muziek en voor elk wat wils. Over een jaartje weer. Laten we ons vast voorbereiden op 90 bands, want de Popronde kan nog wel twee keer zo veel kroegen bedienen in Nijmegen. Foto's: Bart Gremmen Tekst: Didier Hodiamont, Bas Aaftink, Freddy Radstaak