Dialogue - nogal een saaie naam. Maar dat meteen terzijde. Het jonge Eibergse trio maakt immers leuke muziek, niet meer of minder. Zeker als je met genoegen de gitaarrock van begin jaren negentig hebt meegemaakt. We horen hier echo's van Stone Temple Pilots, Guns N' Roses en Red Hot Chili Peppers. Wat mij betreft niet de spannendste referenties, al valt er in dit geval domweg lekker naar te luisteren. Vooral het hechte bandgeluid is een pluspunt, met precies de juiste ronkende gitaar, een afgeronde plonkbas en rechttoe-rechtaan heldere groove-drums.
Maar zo gauw Dialogue rustige stukjes speelt, bekruipt me een tenenkrommend gevoel vanwege de cheesy quasi-emotionele deuntjes. Over de zang valt verder weinig te zeggen: heel af en toe een pakkend zinnetje, maar zuiver en met overgave gebracht. Leuke tip voor als je weer eens in bent voor een flashback-to-your-90s-highschool-parties-avondje. Succes gegarandeerd.
Dan is even later het podium voor Nirika, en wordt het roer dusdanig omgegooid dat ik moeite heb met de atmosfeerwisseling, ook al is de band me niet vreemd. Het is soms toch maar een moeilijk fenomeen. Moeilijk om vat op te krijgen bijvoorbeeld, en ik weet nog steeds niet waar dat aan ligt. De mix van stijlen is best duidelijk: progressieve structuren en melodieën. Net geen metal, maar 'rock' klinkt hier ook te slapjes.
De sfeer doet vaak denken aan jaren-tachtig wave en dat ligt vooral aan het gitaargeluid. Denk daarbij een zanger die ook nog eens een mix van stijlen hanteert, zoals een zuivere kopstem, een snerpende emo-krijs, of een diepe over-Amerikaanse wauwel (waar ik het verkeerde soort kippenvel van krijg). Misschien te veel om te verhapstukken? Geen idee. Subjectiviteit gebiedt me te zeggen dat het me gewoon niet raakt en dat alleen af en toe de oren zich spitsen.
Nirika heeft originaliteit en vakmanschap hoog in het vaandel staan. En dat valt op. Er is namelijk genoeg te bewonderen en voor de drang naar het nieuwe applaudisseer ik graag. Het oormerk 'progressief' verdien je niet zomaar en de vonken spatten dan ook continu van de fretborden en de drumvellen. Daarnaast is goed opletten vereist tijdens de vele tempo- en maatwisselingen, want de arrangementen zijn druk en soms is de balans dan zoek; het wordt me te opgefokt, en de aanslag op mijn innerlijke balans doet me minstens twee keer richting het cafégedeelte begeven om even een relaxed gesprek te houden.
Het blijft een waarschuwend feit dat zij die bij een concertbezoek graag verblijd worden met een fijne warme deken, bij Nirika van een koude kermis thuiskomen. En zij die voor vette rock of metal gaan, moeten vooral geen simpel boem-tsjak-beukwerk verwachten. Foto's: Jop Luberti