Het is rustig op 2 november in Merleyn. De sfeer tijdens het optreden past goed bij de muziek die The Rain Poets maakt: intiem en persoonlijk. De afstand tussen de band en het publiek is minimaal. Voordeel hiervan is dat het lijkt alsof de muzikanten in je eigen huiskamer staan. Nadeel is dat sommige luisteraars het nodig vinden de band te interrumperen. Een enkeling vindt het zelfs nodig zelf het podium te bestijgen en al struikelend over zijn woorden een pas geschreven gedicht voor te dragen. Het spreekt voor The Rain Poets dat de muzikanten zich door dit alles niet te veel van de wijs laten brengen. Het gezelschap speelt de hele set geconcentreerd, met veel ruimte voor detail. De akoestische muziek wordt aangevuld met drums, bas, percussie en elektrische gitaar. Zanger Ries de Wit en gitarist Armand Wijskamp vormen het hart van The Rain Poets. Live laten zij zich steeds vaker bijstaan door drie muzikanten die een welkome afwisseling brengen binnen het bandgeluid. "Semi-alto melankoestische singer/popwritersrock", zo wordt de muziek van The Rain Poets op de website beschreven. Melancholie voert inderdaad het hoogste woord. En de melancholie van The Rain Poets is die van een verregende zondagmiddag, wanneer het snorren van poes en verwarming het enige geluid is naast het tikken van de regen op de ruit. De instrumentatie is sober en eenvoudig. Verwacht geen virtuoos gitaarspel, moeilijke breaks of tegendraadse melodieën. Iedere noot valt weldoordacht op zijn plaats. Less is more. Dit gaat grotendeels op voor The Rain Poets. Hierdoor kan de muziek de aandacht van de luisteraar echter nog niet een vol uur vasthouden. De opbouw van de nummers is te vaak hetzelfde en arrangementen en harmonieën liggen vaak iets te veel voor de hand. Het tempo in de hele set ligt onveranderlijk laag. Dit is op zich geen probleem, wanneer er meer verrassende elementen in de muziek zouden zitten. De toevoeging van drums, percussie en een extra gitaar is welkom, maar kan effectiever gebruikt worden. Live speelt de band gedegen, de zanger geeft als sterkste schakel veel kleur en expressiviteit aan de nummers. De band is duidelijk goed op elkaar ingespeeld, weet hoe de muziek moet klinken en laat niets aan het toeval over. The Rain Poets zou zich wel met wat meer karakter en eigenheid kunnen presenteren. Covers van David Bowie en Radiohead zijn leuk, maar ook iets te vrijblijvend. De band zou meer risico moeten durven nemen. Nergens vliegt de muziek bijna uit de bocht. Een optreden van The Rain Poets betekent een behouden vaart. Voor weinig publiek blijft het echter moeilijk om livemuziek naar een hoger niveau te tillen. Interactie tussen publiek en band is hiervoor noodzakelijk. Dat de muziek van The Rain Poets nergens naar de keel grijpt, heeft ook sterk te maken met de magere publieksrespons. De kwaliteiten van de band zijn duidelijk aanwezig. Bij een geïnteresseerder publiek zijn nog veel muziekminnende zieltjes te winnen. Foto: website The Rain Poets