Drie decennia popmuziek op eerste voorronde Kaf en Koren

The Feromones steekt het hoofd boven het maaiveld uit

Marten de Paepe, ,

Vorig jaar startte een nieuwe Nijmeegse bandcompetitie: Kaf en Koren. Een initiatief van de Radboud Universiteit dat bijzonder goed uitpakte. neWax won de wedstrijd en dit jaar gaat Cultuur op de Campus op zoek naar een waardige opvolger. Afgelopen dinsdag was de eerste voorronde. 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen keek mee.

The Feromones steekt het hoofd boven het maaiveld uit

Het 'bandwedstrijdenseizoen' begint vroeg dit jaar en wel met Kaf en Koren. Deze competitie, bedoeld voor bands waarvan één of meer leden studeren aan de Radboud Universiteit, gaat zijn tweede jaargang in. De voorrondes in het CultuurCafé vinden op een iets later tijdstip plaats dan voorheen, zodat de bezoeker met een Reftermaaltijd als bodem nieuwe Nijmeegse bandjes kan bewonderen. Deze eerste voorronde wordt af en toe geplaagd door technische mankementen. Zo kan dj Kult:X niet optreden omdat er een spanningskabel van de dj-set mist. Jammer. Iguana start iets over zevenen deze tweede Kaf en Koren. De eerste naam die bij de luisteraar komt opborrelen is The Doors. Dit dankzij het donkerbruine stemgeluid van zanger Koen. Ook Mark Lanegan, voorman van The Screaming Trees, zal een bekende zijn voor Iguana. De muziek van de band refereert aan de jaren '60. Rock-'n-roll afgewisseld met garagerock, af en toe gelardeerd met surfdeuntjes. Er komen veel bluesschema's voorbij en de slaggitarist jakkert lekker door. De sologitarist, de minst opvallende man van de band, vult de muziek het leukst in. Zijn solo's steken niet boven de muziek uit, maar geven meer definitie aan het soms wat massieve bandgeluid. Iguana heeft zeker potentie. De band probeert een bezwerend, dienend ritme in te zetten maar valt daarmee door de mand. Zij moeten nog veel werken aan strakheid. Ieder bandlid lijkt zeer in beslag genomen door zijn eigen instrument, waardoor Iguana niet echt loos gaat. De drummer verslikt zich te vaak in zijn vele roffels en het bandgeluid als geheel mist eenheid. Iets meer zelfverzekerdheid en een krachtigere uitstraling zou de band wonderen doen. Met de opkomst van de tweede band van de avond, The Feromones, wisselen we de jaren '60 in voor de jaren '80. Waar het Iguana soms aan strakheid ontbreekt, zit het bij The Feromones wel goed. De bandleden maken naar eigen zeggen een 'explosie van synthrock' en zien zichzelf als 'metalmannen die graag een dansje wagen'. Inderdaad worden tegen het einde van de set van The Feromones de eerste pasjes op de dansvloer gewaagd. De band maakte in het begin een onwennige indruk. De zanger en tevens toetsenist probeert zijn expressieve zang te combineren met twee keyboards, waarvan één om zijn schouders, intussen een indrukwekkend galmapparaat in bedwang houdend. Overdaad kan soms schaden. Wanneer de band het iets eenvoudiger had gehouden, was de muziek waarschijnlijk beter uit de verf gekomen. De muzikale rijkdom van de muziek spreekt in ieder geval voor de band. De synthrock doet denken aan een band als Franz Ferdinand. Wanneer ze iets steviger van leer trekken, komen herinneringen op aan Nada Surf en Liquido. Pluspunt is de strakke ritmesectie, die met vele breaks de nummers een extra dimensie geven. De band zou kunnen uitgroeien tot de Nijmeegse Omski. De liedjes zijn melodieus en erg pakkend. De luisteraar blijft geboeid luisteren naar hoe de verschillende partijen van de muzikanten, soms via een omweg, toch nog samen komen. Deze muzikale rijkdom werkt de band soms echter tegen, wanneer ze iets te veel proberen en ze de controle over de muziek verliezen. Het slotwoord van deze avond is aan Amberjack. De band zegt graag te luisteren naar bands als Radiohead, Counting Crows en Muse. Een band als Nickelback dekt de lading echter meer. De jaren '90 postgrunge wordt strak uitgevoerd. De individuele musici beheersen hun instrument, een eigen gezicht ontbreekt echter. De band smeert de nummers vaak dicht met akkoorden, zodat weinig ruimte en diepte overblijft. Een gitaarsolo van tien minuten is technisch best knap, maar ook erg saai en overbodig. De geijkte opbouw van de nummers met een druk op het distortionpedaal in de refreinen breekt de band uiteindelijk op. Iets meer diversiteit en een frisser bandgeluid zouden Amberjack goed doen. Juryvoorzitter Jasper Hesselink van neWax spreekt ten slotte het juryoordeel uit: Iguana krijgt 63% koren toebedeeld, Amberjack 71%. Het beste brood is te bakken van The Feromones, dat met 79% koren de eerste voorronde van Kaf en Koren wint. De tweede voorronde is dinsdag 13 december in het CultuurCafé.