Terwijl de dag van het levenslied nog nagalmde, stelde ik mezelf opnieuw op de proef. Ik ging Nederlandstalige bands zien in de Kultuurkliniek: een benefietavond in O42 voor een kinderziekenhuis in Oekraïne. De zaal werd opgewarmd met theatersport en tussen de optredens door was er een kitschveiling met John Travolta-spiegels, Jomanda-posters en diverse andere musthaves.
De muzikale omlijsting was me totaal onbekend, maar bands die het aandurven zichzelf in hun moederstaal bloot te stellen hebben bij voorbaat mijn interesse. Ik heb nooit begrepen waarom zangers interviews geven, bier bestellen en vrouwen versieren in het Nederlands, maar overschakelen op het Engels zodra ze daar een lied over zingen. Desalniettemin is het percentage nederpopbands dat mijn 'seal of approval' mag dragen niet bijzonder hoog. Niet zelden is het Nederlands taalgebruik slechts een gimmick en ontaardt alles in dwangmatige rijmelarij.
Dat laatste viel gelukkig wel mee bij Piepschuim. Maar hoewel de muziek soms best verrassend is, zijn de teksten inhoudelijk wat minder. Flauwe grapjes over leuters, katers en seks... Een ervaren barman tapt ze beter. Maar het theatersportpubliek bleef er rustig voor zitten en menigeen glimlachte zich kapot. Zwerfhond maakte al snel een einde aan het kleinkunst zitmatinee en wist er gelijk een feest van te maken met een vrolijke en afwisselende set. Legio onderwerpen komen aan bod: nu eens gaat het over vrouwen, dan weer over meisjes en dan toch weer over vrouwen. De ideale Nederpopband voor een studentenfeest.
Tot nu toe leverde dit alles bij mij slechts een flauwe glimlach op, maar die zou dankzij Beu snel veranderen in een tevreden grijns. Beu houdt van de driekwartsmaat en walst dus over je heen met ruwe gitaren, donkere pianoakkoorden en scheurend koperwerk. De laptopelektronica wist de eindmix niet helemaal te overleven, maar na de cd beluisterd te hebben lijkt dat niet echt een gemis. Beu is live een stuk minder gelikt. Lekker ouderwets aandoende levensliederen met een sinistere lach en een mechanische traan. In een van de nummers is gejank te horen van een speelgoedrobot.
Samen met de dikke fanfaretrom, de sampler (die een Tom Waits-ritme kopieert) en andere attributen maken ze er een bonte kermis van. Maar dan wel van het soort freakshow waar je niet koud van thuis komt. Met zanger Job als spreekstalmeester: theatraal (maar dan niet zo geforceerd als bij Piepschuim) en Brelliaans gepassioneerd.
En zo viel er uiteindelijk toch voor iedereen wel wat te lachen. Welke lach je dan ook het beste staat - de ondeugende glimlach, de lach der herkenning of de sinistere grijns. En ook in Oekraïne kan er gelachen worden. De opkomst (en dus ook de opbrengst) was zeer behoorlijk.