Hardcore is een genre waarover men het nooit eens zal worden. Daarvoor lopen de opvattingen erover te ver uiteen. Een duidelijke definitie is in wezen dan ook onmogelijk. De een vertelt je dat hardcore een ouderwets geluid uit New York is, de ander heeft het over een levensstijl of attitude ten opzichte van de wereld en de maatschappij. Over een ding lijkt iedereen het wel eens te zijn: het is een genre waarin publieksparticipatie niet verplicht maar zeker wel gewenst is.
De Arnhem Hardcore Meeting op zaterdag 26 maart biedt een prima afspiegeling van de hedendaagse scene. Al snel is duidelijk dat er in dit genre meer muzikale wegen naar Rome leiden. Bijna alle subgenres zijn vandaag vertegenwoordigd. De naar schatting 800 bezoekers krijgen zestien bands op twee podia (beide in de grote zaal) voor de kiezen. Voor een hapje, drankje of wat bandmerchandise kun je terecht op een festivalmarkt. Het geluid in de zaal is te vaak beneden peil en het strakke schema heeft een duidelijk minpunt: er is nauwelijks tijd om even rustig een hapje te eten.
De bands dan maar. De afwisseling is een groot pluspunt. Het ene moment kijk je naar een klein podium met op oude leest geschoeide muziek van het Arnhemse Strike First (hardcore in de beste New York-traditie) of het Belgische Justice (ouderwets geluid, geweldige publieksrespons). Het volgende moment kijk je naar moderne varianten als Razor Crusade (brede sound, veel melodie en atmosfeer en een echte zanger) en Malkovich (neurotisch, gedreven en spijkerhard). Beide bands hebben moeite de ruimte op het grote podium te vullen. Malkovich-zanger Hugo merkt buiten adem op: "Man, dit podium is veel te groot voor me!" En daarmee slaat hij eigenlijk de spijker op de kop.
Amerikanen Modern Life Is War hebben er minder moeite mee. De zware mid-tempo muziek slaat bijzonder aan, gezien de explosieve reacties van het publiek. Intense band en een bijzonder hoogtepunt. Ook geweldig: Good Clean Fun, geen boze mannen, maar positieve jongens. Ze zorgen voor wat luchtigheid, met veel humor in hun performance. Panic is speciaal overgevlogen voor een eenmalige reünie. Wat een duidelijke krent in de pap had moeten worden, valt behoorlijk tegen. Het publiek vooraan ontploft bijna van enthousiasme, maar de band zelf speelt de felle muziek op zijn zachtst gezegd belabberd. Maar ook dat is hardcore: een band die slecht in vorm is, maar het redt op enthousiasme en publieksparticipatie.
Dan liever Converge. Duidelijk gewend aan een groot podium vreet de band de zaal zowat op met een maniakale performance vol metal, hardcore en noise. Overrompelend. The Dillinger Escape Plan legt de lat daarna nog een verdieping of twaalf hoger met hun verdomd ingewikkelde, maar spijkerharde vorm van 'mathcore'. Het vijftal bewijst moeiteloos waarom het kwa performance de beste live band in het heavy genre is. Foto's: Mike Nicolaassen