Met oorverdovend geweld begint het optreden van Scotty! in Kultuurhuis Bosch op vrijdag 25 maart. De uit Nijmegen afkomstige rockband, onder leiding van zanger/gitarist Jean Paul Pino, vormt het bewijs dat 'rockmusic never dies', integendeel, 'it's alive and kicking'. Je moet er alleen voor zorgen dat het niet saai wordt. En daarin slaagt Scotty!
Echt vooruitstrevend is het niet. Een onvervalst 70's rockgeluid vermengd met precies genoeg psychedelica om de luisteraar mee te slepen in een golf van sound. Een bezoeker zegt iets over 'een hoog Beach Boys-gehalte'. Opvallend is echter wel de communicatie tussen de twee gitaristen/zangers, die elkaar dan weer aanvullen, dan weer afwisselen. Af en toe bouwt er zich een enorme gitaarmuur, maar er is net genoeg ruimte om te ademen. Het buitengewoon strakke spel en de solide, sterke nummers zijn overtuigend genoeg.
Dan Can-of-be, de band van ex-Mizpah-zangeres Julie Scott. Dat Scott een toptalent is wisten we al. Daarnaast weet ze wat ze wil en concentreert ze zich puur op datgene wat haar drijft. Zo vindt zij in toetsenist/ accordeonist Roeland Drost iemand die haar muzikaal volledig kan volgen. Veel wijsheid en een beetje geluk brengen hen in contact met de musici die Scott en Drost nu omringen. Het resultaat mag er wezen: van rock tot folk, heavy, punky, soms bijna folkloristisch, dan weer met klassieke invloeden maar altijd dichterlijk en filmisch. Zorgvuldig gearrangeerde nummers die tot in de finesses zijn uitgewerkt. Aan één stuk door boeiend, vooral door de verrassende wendingen.
Het geluid van de band is eventjes wennen. Aanvankelijk is de muziek té vol. Het komt een beetje op je af. En dat terwijl je juist aan het bekomen bent van het geweld van Scotty! De aandacht wordt echter definitief getrokken door de aankondiging van een nummer over 'gipsy's' en wat daarop volgt. Onontkoombaar voor mensen die zich - op wat voor manier dan ook - verbonden voelen met de zigeunerwereld. Ineens wordt alles veel duidelijker. De bandleden krijgen meer een individuele rol, zonder dat de samenhang van het nummer daaronder lijdt. Zo komt het heerlijke geluid van de cello ineens prachtig naar voren en is daar ook ineens de aparte en sfeerbepalende accordeon van Drost te horen.
Het verbaast mij niets dat het optreden van Can-of-be zorgt voor een aandachtig publiek, wat zeker voor Arnhemse begrippen zeldzaam is. Het woord 'ademloos' zou overdreven zijn om de bezoekers te omschrijven, maar de zaal laat zich absoluut meeslepen in de sfeer die door de muziek van deze veelbelovende band wordt opgeroepen. Foto's: Ewout Rietman