Vrolijke new wave? Paranoïde zigzag-funk? Afwijkende instrumentaties in luchtperforaties? Tamelijk ondefinieerbare opmerkelijke sound? Eigenzinnig snarenwerk met inventieve gitaarklanken? Vindingrijke netwerken? Draaimolenachtige solo's? Broeierig swingende ritmes? Experimentele uitstapjes? Op de grenzen van vals en functioneel? Zeer prettig gestoord toetsenspel? Onderkoeld indringend stemgeluid? Jachtige slagakkoorden en zonderlinge licks?
Er zijn heel wat pogingen gedaan de muziek van The Marks te omschrijven. Menig recensent had het daar heel moeilijk mee. Dat The Marks eind jaren zeventig opviel tussen de andere rockgeoriënteerde bands is duidelijk. Ik heb de muziek altijd geassocieerd met die van Lene Lovich, maar dan minder glad. The Marks bestond van 1979 tot 1985 en is een van de bands die ter gelegenheid van 30 jaar Paasconcerten weer het podium van de Jacobiberg zullen bestijgen. Een gesprekje met gitarist André de Vries.
Hoe kan het dat jullie maar zes jaar hebben bestaan, terwijl jullie tussen 1981 en 1990 tien keer meededen met het Paasconcert? "Ja, vreemd is dat. Ik zat ook te kijken op de site van Het Poparchief en dan ben je verbaasd over het aantal keren dat je jezelf tegenkomt. Die zes jaar was de laatste bezetting." Als je terugkijkt, wat vind je dan het meest kenmerkend aan de band? "Dat er nooit iets gewoon makkelijk kon. Dat bleek nu wel weer toen we gingen repeteren. Het moest altijd net weer even anders of ingewikkelder, maar in ieder geval nooit voor de hand liggend."
Wat was voor jou het hoogtepunt in het bestaan van The Marks? "Zonder meer de twee optredens die we deden voor het radioprogramma 'Rocktempel'. We speelden bij een jongerencentrum in de buurt van de Euromast in een park. Dat was geweldig." En je dieptepunt? "Dat is nogal simpel: toen de zangeres ermee ophield. Toen was het snel gebeurd. Zij was heel gezichtsbepalend voor de band. We hebben nog wel even geprobeerd een doorstart te maken. Ik kwam laatst de advertentie nog tegen in een plakboek: 'Band zoekt zangeres'. Maar dat werd niets. Toen hield ook de drummer het voor gezien en hebben we het een poosje met elektronische drums gedaan. Maar het werd niet meer hetzelfde."
Welk Paasconcert is je het meest bijgebleven? "Het eerste concert natuurlijk. Dat was heel intens. We waren allemaal gespannen over hoe onze muziek ontvangen zou worden. Het was nogal experimenteel voor die tijd. We speelden samen met The Rascals. Zij stonden op het podium tegenover ons en er gingen de meest wilde verhalen over die gasten rond. Dat ze allemaal net weer uit de gevangenis waren en zo. Na ons optreden kwam er iemand op me aflopen en ik dacht: nou krijg ik een klap voor mijn kop. Maar het was een ferme mep op mijn schouder, als compliment omdat ze de muziek helemaal te gek vonden. Dat was een behoorlijke opluchting."
Hoe bevalt de hernieuwde samenwerking en is er een nieuwe toekomst voor The Marks? "Hoewel het allemaal een beetje roestig is, is het wel het feest der herkenning. Het valt me op hoe alle nummers zijn blijven hangen. Die zijn door al het repeteren destijds toch wel behoorlijk ingesleten. De drummer heeft wel een beetje moeite met alle ingewikkelde partijen, dus daar wijden we nog maar een extra repetitie aan. Of we een toekomst hebben weet ik niet. Ik heb daar wel aan gedacht, maar het zal afhangen van hoe het gaat en of het iedereen goed bevalt." Foto via André de Vries