Ondanks de aanwezigheid van legio technisch onderlegde wetenschappers staat de techniek in de theaterzaal voor niets. Er zit een hinderlijke kraak in de gitaar. Nadat de organisatie tergend lang kabels en versterkers heeft getest, blijkt de bug in een klein schakelkastje te zitten. Het publiek wacht geduldig af en een half uur later kan Red Velvet Corridor eindelijk beginnen aan zijn tweede liveoptreden. Dit prille driemansproject heeft zijn naam ontleend aan een nummer van The Swans. Naast invloeden van deze band leunt de sound aan tegen die van ambientbands als Sigur Rós en Efterklang. Met donkere keyboardpartijen, aanwellende gitaren en laptop produceren ze lang uitgesponnen subtiele stukken, best te beluisteren met gesloten ogen of in half duister. Maar laten we nu net in het kale betonnen Huygensgebouw zijn met de zon achter de witte blinderingen. Ook de haastig afgenomen soundcheck maakt het voor de luisteraar moeilijk. Langzaamaan wordt er steeds beter afgestemd en beginnen de composities hun werkelijke vorm terug te vinden. Het klinkt veelbelovend, maar de frustratie over de technische mankementen staat nog op de gezichten te lezen. Ze sluiten af met een cover van The Velvet Underground. Laten we hopen dat ze hun draai vinden op 'All tomorrow's parties' en niet voorgoed terugvluchten naar hun oefenhok. Door het uitlopen van RVC staan TokTek en het Haagse House of Cosy Cushions tegenover elkaar geprogrammeerd. TokTek weet met zijn ontoegankelijke sound maar weinig mensen te trekken. En de mensen díe in de loungekantine blijven hangen, discussiëren ook nog eens luidkeels over de vraag 'of dit nou nog wel muziek is'. Het is inderdaad geen traditionele popmuziek, nee. Maar je zou verwachten dat de gemiddelde beta toch wel wat interesse zou tonen in een gevecht tussen mens en elektronica. TokTek neemt het met zijn joystick op tegen laptop, draaitafel, kraakdoos en een hoop andere knoppenbakken. Hij gaat zo op in zijn spel dat hij niet eens opkijkt als hij van een van de weinige fans rozen krijgt toegeworpen. Ondanks dat er weinig sprake is van een navolgbare structuur is het al loungend in de banken van de kantine heel ontspannend om deze speciale ambientset te horen. Minder TokTekBoemTjak dan gewoonlijk, maar meer WieOeAaaTsssssKchiii dus. Het klankenspel doet denken aan het rustige werk van COH. Het is te horen dat ook TokTek niet uit de dancescene komt, zijn geluid is vrij autonoom. Op het einde lijken er even Venetian Snares-achtige breakbeats aan te pas te komen, maar dat mondt al snel uit in totaal gestoorde jappennoise. Na afloop geeft TokTek nog een miniworkshop kraakdoos maken. Daarbij is hij de eerste om ruiterlijk toe te geven dat het af en toe goed mis ging. "Maar dat is het mooie van dit soort dingen live te doen. Er is maar één manier om controle over je apparatuur te krijgen. En dat is zo weinig mogelijk slapen en zoveel mogelijk spelen. Na driehonderdvierendertig keer zou het toch een keer moeten lukken. Kom over een tijdje nog maar eens kijken, dan blaas ik jullie auditief omver!"