Een avond rustige gitaarliedjes, waarin je wordt blootgesteld aan de zielenroerselen van emotioneel wankele einzelgängers, die schuchter de zaal in staren en het nauwelijks aandurven om hun liedjes fatsoenlijk aan te kondigen. Je moet ervan houden. Dat vermoeiende clichébeeld zou deze avond kunnen typeren, maar het gaat nauwelijks op. Bij Gitbox! wordt namelijk al gauw duidelijk dat zij met genot, overgave en zelfvertrouwen musiceren. Roeland van Niele opent in zijn eentje de set met twee akoestische liedjes, en de toon is gezet. Hij verstaat als weinig anderen de kunst met ingetogenheid toch heel sterk emoties op te roepen en een boeiend verhaal te vertellen. Als gitarist Maarten Verdwaald het podium betreedt neemt Van Niele de kwastjes ter hand om tijdens het zingen de befaamde wijndoos-op-statief te beroeren. Het wordt al wat levendiger. Gepassioneerd spelen ze 'Hologram' van The Urinals en het klinkt geweldig. Gitbox! waagt zich sowieso graag aan het eren van hun helden. Ze spelen iets heel moois van Quicksilver Messenger Service en nota bene 'Love Don't Live Here Anymore' van de soulfunkband Rose Royce, waar zelfs Madonna een hitje mee heeft gehad. Beetje ongepast, zou je denken, maar deze ingetogen uitvoering is indringend goed. Na het slotakkoord bekent van Niele voorzichtig zijn jaloezie: "Als ik toch ooit zo'n mooi nummer zou kunnen schrijven..." Dat zit wel goed. Die aspiraties worden met verve nagejaagd, en ook al bestaat de band al meer dan tien jaar, Gitbox! zal nog lang blijven doorgroeien. Inmiddels is het bijna twee weken na het optreden in Doornroosje en heerst er lichte paniek binnen de band. Twee van de vijf analoge banden met opnames van het nieuwe album 'Steering by the Stars' zijn kwijtgeraakt in het luchtposttraject richting de Verenigde Staten. Daar legt producer Steve Morand (onder meer Sparklehorse en Sukilove) de laatste hand aan het masteren. Gelukkig staat de release van het album nog steeds gepland voor september. Dat wordt hoe dan ook een uitstekende herfstplaat! Lou Barlow verzorgt daarna het leeuwendeel van de avond. Helemaal alleen met twee gitaren en een ondefinieerbare vintage synthesizer. Hij lost alle verwachtingen ruimschoots in met zijn wonderschone liedjes die zo, zonder franjes, het best tot hun recht komen. Ook hij heeft er echt zin in en vindt het duidelijk fijn om een beetje met het publiek te ginnegappen tussendoor. Zo ontstaat er een gemoedelijke sfeer en wordt het een onvergetelijke avond.