“Hasil Atkins die Slayer ontmoet terwijl Lemmy de koffie serveert. Heeft u ‘m?… Belch is een muzikale ervaring die je oren en ogen ondergaan moeten hebben.” Staat er in de aankondiging van Kultuurhuis Bosch. Dat klinkt veelbelovend! Ik ken Belch eigenlijk alleen van de gezamenlijke single met Lo-Lite die vorig jaar uitkwam, en het korte optreden voor Luxor tijdens de 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen guerrillagig. Bij binnenkomst in de Doos ziet de halfvolle zaal eruit als het laboratorium van een geschifte wetenschapper. In het midden voor het podium staat een drumstel met kruk met daaromheen een jungle van versterkers, effectapparatuur, en rekwisieten. Aan de rechterkant staat een soort poppenkast en een diascherm opgesteld. Dit wekt toch wel mijn nieuwsgierigheid. Pas rond half elf maakt Quinten Dierick alias Belch aanstalten om te gaan beginnen. De achtergrondmuziek start: een sferisch geheel dat de indruk wekt dat je je in Jules Vernes’ ’20.000 mijlen onder zee’ bevindt. Quinten staat ondertussen een zelf geschetst onderwaterverhaal op kassarol te projecteren op het diascherm met een ouderwetse overheadprojector. Vage beelden van walvissen en duikers waarvan de verhaallijn me volledig ontgaat. De kassarol is op, Quinten vertelt iets in vrij onverstaanbaar Engels, pakt vervolgens een emmer en begint er letterlijk in te vomeren. Belch doet zijn naam eer aan? Zodra hij klaar is, pakt hij een kwast en schildert iets met zijn eigen maaginhoud op een doek dat klaarstaat in de chaos. Soms laat ieder gevoel voor kunst me volledig in de steek. Tijd voor muziek! Belch gaat achter zijn drumstel zitten, doet zijn gitaar om en zet het eerste nummer in. Alhoewel, nummer…? Belch is geluidskunstenaar met gitaar, drums, zang en vreemde effecten. Hij maakt korte sketches van muziek. In het ene stuk produceert hij nog met Velvet Undergroundachtige gitaargeluiden een soort ambient trash rock-n-roll. Opzwepende drumritmes gespeeld met de voeten gecombineerd met staccato tegenritmes van de gitaar en schreeuwerige en voorgedragen zang. Het volgende gebruikt hij een zelf gefabriceerd ‘Tjernobyleffect’, dat klinkt alsof het ieder moment kan ontploffen. Zijn gitaar klinkt alsof hij speelt op een computermodem in plaats van een gitaar. Erg strak gespeeld is het allemaal niet, maar intrigerend zeker wel. Quinten heeft voor deze show hulp meegenomen die tijdens de nummers de poppenkast verzorgt. Het is een silhouettenpoppenkast, die op een beetje knullige manier wordt beschenen met een mijnwerkerslampje op het hoofd van de bespeler. Mijn aandacht gaat uit naar Belch. Halverwege de voorstelling pakt Belch de projector weer op en projecteert plaatjes van babyhoofdjes op het scherm. Boven de foto’s staat geschreven: Government/Pedophiles. Vervolgens beweegt hij met iets wat lijkt op een schaar over de babyhoofdjes heen en weer. Pas later wordt me duidelijk gemaakt dat het geen schaar betrof, maar een fallussymbool. De boodschap van de voorstelling wordt me in elk geval steeds onduidelijker. Of is er geen helemaal boodschap? Wat gaat er in godsnaam om in het hoofd van Belch? Na de voorstelling spreek ik het met een enthousiasteling over de show. Hij vertelt me: “Ik ken Quinten persoonlijk. Het is een hele rustige jongen. Het moet er toch op een of andere manier uit, hè.” De voorstelling is na ruim een half uur afgelopen. Net lang genoeg om interessant te blijven. Ik weet nog steeds niet precies wat ik ervan moet denken, maar deze kunstenaar maakt toch wel indruk. Driedimensionale beeld- en geluidskunst met een vuig rock-‘n-rollrandje in een sfeer die net niet grauw te noemen is. Het zal me nog wel even bezighouden. De aankondiging van Bosch klopt in elk geval. Belch is nauwelijks te omschrijven, Belch moet je ondergaan! Foto's: Ewout Rietman