2000 jaar beschaving, en moet je dat nou eens zien. Dat is misschien de eerste gedachte die bij je opkomt bij het aanschouwen van The Hitmachine. Vooral voor vaste bezoekers van Planet Rose in Doornroosje was het een verrassende aanblik: twee wild met de haren wapperende gitaristen, een drummer die qua beestachtig gedender niet onderdoet voor The Muppets' Animal en een zanger die vervormde oerkreten uit lijkt te slaan. In ieder geval wordt je als vroege bezoeker van deze N.E.W.-avond flink wakkergeschud!
Ook Harry Merry biedt een interessante aanblik. Hij lijkt iemand die met een druk op een knop een heel orkest uit zijn synthesizer kan toveren en daar dan gouden bruiloften en partijen mee opsiert. Hij is echter uitgedost in een matrozenpak, en in plaats van meezingers speelt hij totaal gestoorde (zowel muzikaal als tekstueel) kitschpop. Bertin is misschien nog wel het meest toegankelijk van de aanwezige Olé-stal. Zijn minimale elektronica kabbelt behaaglijk door de kleine zaal, maar is niet bepaald geschapen om de voetjes van de vloer te krijgen.
Dat begint bij audio.nl echter al aardig te lukken, dankzij een stevige en opzwepende liveset van Radboud Mens. Hij beheerst de kunst van het weglaten en behaalt met minimale middelen een maximaal effect in de grote zaal. Voor het eerst kan er gedanst worden en dat moet voor de reguliere Planet Rose-bezoeker een verademing zijn. De grote zaal werd immers opgewarmd door Nijmegens eigen experimentele elektronica-goeroe Frans de Waard. In zijn eentje wierp hij als Goem|FDW pulsetonen de zaal in.
Ook de klanken van het Lomechanik-collectief zijn niet bepaald hapklare brokken. Maersk, Modules en dj Jorg brengen overstuurde beats, drum & bass die je voortdurend op het verkeerde been zet en ogenschijnlijk ondansbare breakcore. Een dichtgemetseld muur van boeiende geluiden, stevig genoeg om je niet onbewogen te laten. Daarna is het afdansen in de kleine zaal met Switch & Icicle en Rosco van het beginnende drum & bass-label Deputy. In de grote zaal komt ook het vierkwartsmaat prefererende publiek aan zijn trekken met een set van electro tot techno en acid van LL, gevolgd door maatje Darko Esser, beiden van Wolfskuils Records.
Ook Camiel en Pure uit de gelederen van Fingers Ltd. zijn geen vreemden meer van Roosje. Maar nog nooit eerder brachten zij hun draaikunsten ten gehore met zoveel andere Nijmeegse collegae. Het gejoel aan het eind van de avond is dan ook zeker aan hen, maar niet in het minst ook aan de andere artiesten besteed. Al met al een boeiende en feestelijke avond, met een interessante mix van verschillende elektronica. Met zóveel diversiteit dat de avond qua sfeer en muziek misschien een rode draad miste.
Maar één ding is duidelijk: in Nijmegen wordt een hoop elektronische waar geproduceerd waar de stad trots op mag zijn. Zijn die 2000 jaar beschaving toch niet voor niets geweest.