Onder muzikaal gerammel van geldbussen wordt het publiek op het benefietconcert binnengehaald bij de zeven podia die er zijn gecreëerd in Musis Sacrum. Muzikaal Arnhem heeft de handen ineengeslagen om geld bijeen te vergaren voor giro 555. Er zijn optredens van bigbands, salsadansers, dj's en zelfs vertolkers van het Nederlandse levenslied. En er is een breed scala aan Arnhemse pop- en rockbands om een bijdrage te leveren. Nadat burgemeester Pauline Krikke het festijn officieel heeft geopend onder het motto: "Stort geld voor de mensen die onze hulp nodig hebben", komt de Molukse band Sela met een nummer dat vertaald zoiets betekent als: "Laten we hem loven de almachtige." Rastafari en love waren hiervoor in een andere zaal bij het optreden van Out of Many al aan de beurt geweest. Op de klanken van misschien wel Nederlands beste reggaeband maakten de eerste kinderen en volwassenen voorzichtig een dansje. Saamhorigheid in Arnhem is een zaak van jong en oud en bovendien van alle gezindten. Toch komt die saamhorigheid pas echt tot uiting bij het optreden van de 026 hiphopgroep, als Ravage oproept tot een halve minuut stilte. "Sta eens stil bij de gedachte dat alles wat je wilt plots op zou houden." Waar het publiek massaal gehoor aan geeft. Aansluitend brengt Volle Maan haar bewogen teksten op een swingende beat. De oproep is duidelijk, het statement gemaakt, Arnhem gaat voor Azië. De actie verdwijnt langzaam naar de achtergrond. Het is een festival met voor ieder wat wils. "We hebben het er wel over gehad om iets extra's te doen, maar wij vonden een festival als dit wel voor zich spreken", aldus zangeres Simone van Elstar. "Wij hebben extra publiek meegebracht en hiermee hopelijk ook extra geld." Als het om het publiek gaat zal een band als Enge Buren zeker veel volk op de been gebracht hebben. Hun show rond vooral bekende nummers met eigen Nederlandstalige teksten stond als een huis. De volgepropte grote zaal genoot. Of het afsluitende "Geef voor Azië... en Afrika" echter de meeste tactische opmerking was valt te betwijfelen. Of Erik Mesie goed aan de grote zaal besteed was viel ook te betwijfelen. Het publiek leek hem niet te herkennen totdat hij zijn bekendere nummers van lang geleden deed. Dat Erik met een geluidsband startte en doorging met een echte band die een Coldplay-nummer coverde, zorgde ervoor dat er meer de sfeer van een personeelsfeest hing dan dat het er nog iets toe deed. In de bovenzaal liet ondertussen al een hele reeks bands zien waar ze voor stonden. Heidevolk liet de wilde haren even wapperen met stevige folkmetal die uit de oertijd lijkt te stammen. Elstar liet de Britpop-coupes weer hip zijn met Simone in de rol van Joan Jett. Dit ondanks dat de band, met vandaag zijn tweede optreden ooit, nog zoekende is. Het in witte kledij gestoken Non-Divine leek een groot metal marketingconcept dat slechts geïnteresseerd was in de promotie van een komend album en mensen trekken naar komende concerten. Stonden we hier niet voor Azië? Wie er duidelijk wel voor Azië stond was de band Giordano'95. Weggedrukt in een bijzaal brachten zij een verrassende mix van wereldmuziek met rap en viool en betrokken teksten. Dat er een kind van negen op de voorgrond stond deed hier niets aan af. Misschien dat hij als zanger nog even in de coulissen gehouden kan worden, maar als band mag het geheel er zijn. C/4 doet al jaren zijn ding met crossover rapmetal. De band weet er echter iets extra's van te maken met een gastoptreden van Männer ohne Nerven. Naast een goede show lijkt hun muziek echter wel wat achterhaald. Muzikaal is C/4 echter voor watjes als je de hardcore van Strike First hebt gehoord. De boosheid spat het podium af met een zanger die aan een extreme vorm van ADHD lijkt te lijden. Fedchenka brengt met een soort southern rock versus rockballads meer van hetzelfde. De mogelijkheden die er liggen door meer de uitersten te zoeken worden niet benut. Misschien kunnen ze de gastzangeres (in het T-shirt met 'Date Me' erop) strikken voor een vaste rol. Ondertussen weet elders het rockabilly trio King Cardinal met uiteraard een echte contrabas de zaal voor zich in te nemen. De afsluiter in de bovenzaal, JAG, blijkt het ook te kunnen. Een goede keuze. Dat de zaal nog maar voor een kwart gevuld is, brengt ze niet van slag. Met een eigen zoektocht tussen Glamour meets Rock, Suede meets Smashing Pumpkins en tussen de popmuziek en het experiment laten ze zien boven het maaiveld uit te steken. Het publiek gaat uit zijn dak. Azië lijkt echter inmiddels ver weg. Foto's: www.kropot.nl