In de aankondiging belooft Macumba de luisteraars mee te voeren op een muzikale wereldreis, waarbij zij zullen improviseren op 'motiefjes'. Men trapt af met een latin-motief getiteld: 'Een brug te dichtbij'. De latin-feel is echter ver te zoeken, of het moet die op een clave gebaseerde break zijn die Carlos te pas en te onpas als cue gebruikt om de zaak weer op de rails te krijgen. Voor het overige wordt er vooral veel gespeeld. Veel solo's en veel noten. Voorzover er sprake is van een motief, komt dat niet terug. De reis gaat verder met een Afrikaans stuk in 6/8: 'Zoeloe Zoeloe'. Het stuk begint verrassend sfeervol met Carlos op trompet. Maar al snel is men helemaal de weg kwijt - wat niet zo moeilijk is in Afrika - inclusief de 6/8. Het loopt weer uit op het neerzetten van een groove en sfeertje, waarop de muzikanten vervolgens oeverloos en risicoloos improviseren: alles is altijd goed. Als klap op de vuurpijl klinken weer dezelfde staccato breaks van het eerste stuk als cue. Dan maar snel naar Arabië. "Naar de kameel van Hoessein in Afghanië", aldus Macumba. "Speciaal voor Barend en zijn Arabische toonladders", voegt hij nog toe. En inderdaad: met een beetje galm en effecten waan je je in de kashba. Maar het is slechts het decor dat verandert. De muzikale exercities blijven dezelfde. Vervolgens een compositie van Harry Bijl: 'Beercan'. Een reeks van vier akkoorden die tot in het oneindige wordt herhaald. Enig nieuw element is de inzet van een xylofoon. De opmerkingen van een stelletje dat laat binnenkomt zijn misschien nog wel het meest illustratief. Zij: "Dat klinkt niet hoopvol." Hij: "O, maar ze zijn nog aan het inspelen." Met het stuk 'Sultana' keert men terug naar Zuid-Amerika. Een semi-cover van Santana. Voor het eerst is er enige samenhang te ontdekken en is er sprake van een terugkerend motief. Maar veel verder komt het niet. Wanneer de muzikanten elkaar net gevonden hebben, stokt het weer. De muzikale wereldreis wordt ondersteund door een diapresentatie van exotische dieren in hun natuurlijke omgeving. Helaas blijkt die habitat overduidelijk Burgers' Zoo te zijn en daarmee is de cirkel wel zo ongeveer rond: een brug té dichtbij. Het Macumba Courbois Project suggereert alleen maar authenticiteit en is mijns inziens beter te kwalificeren als een vrijblijvende jamsessie waar muzikanten met oeverloos gefreak de instrumentale vaardigheden etaleren zonder dat men echt iets te melden heeft. Het ontbreekt aan samenspel, dynamiek, dienstbaarheid, communicatie en een spannend verhaal. Onmisbare ingrediënten voor zinvolle geïmproviseerde muziek die ook nog te pruimen is voor het publiek. Die argeloze bezoeker moet overigens wel vijf euro neerleggen om deze egotrip te mogen meebeleven. Bij het verlaten van het pand stuit ik op de bus van Macumba, die in het dagelijkse leven door het land trekt als Clown Carlos. Daar staat in grote letters op: "Spelen en niet moeilijk doen." Eerder andersom is mijn conclusie. Foto's: kropot.nl