Afgelopen zondag stond de laatste dag van de Sonsbeek Theater Avenue in het teken van de singer-songwriter. De vierde editie van het Arnhemse Singer-songwriterfestival beloofde een uitgebreid programma van binnen- en buitenlandse acts tijdens het zomerse tentenfestival in het Sonsbeek park. De weersvoorspellingen waren somber, maar de zon brak toch volop door. Het park liep om een uur of twee dan ook vol met geïnteresseerde muziekliefhebbers. Veertien singer-songwriters stonden gepland voor deze dag. De enige bui die in de middag viel, mocht de pret niet drukken. Het Haagse trio Remmelt, Muus en Femke nodigde zelfs het publiek uit om op het podium lekker overdekt te komen schuilen. Dit resulteerde in een knus optreden van het trio op de Ronde Weide wat uiteindelijk de cd-verkoop van de Hagenaren erg goed deed. Het laatste optreden van de middag was van Ad van Meurs alias The Watchman. Fantastisch klinkende Gibsongitaren vingervlug bespeeld gecombineerd met verhalende teksten in accentloos Amerikaans. Het eigen repertoire van deze oude rot werd afgewisseld met een enkele bluesstandard. Even leek het erop dat de finale van het singer-songwriter festival tijdens de Sonsbeek Theater Avenue totaal zou verregenen. Gelukkig liet het publiek zich niet door de weersomstandigheden chanteren en bleef de American Bazar tent tot het eind van het programma goed gevuld. De organisatie had bewust gekozen voor een drietal bands om wat meer variatie in het programma te brengen. De bands zijn alledrie in oorsprong ooit ontstaan rondom een singer-songwriter en dat simpele feit was voor de organisatie genoeg om hun aanwezigheid op dit festival te motiveren. Al vroeg in de avond werd de spits afgebeten door Tris Spencer met The Jostle. Het trio had een uitstekend opgebouwde set, waarbij Tris alleen begon, vervolgens bijgestaan werd door bassist Lucien Huisstede en ten slotte voegde zich drummer Stefan Erents bij het gezelschap. Het repertoire ontwikkelde zich op vergelijkbare wijze van klein naar groot. Begonnen werd met akoestische gitaar en zang, waarbij zich allengs bas, slagwerk, sequences en synthesizer voegden. Door die smaakvolle combinatie van traditionele instrumenten met elektronica viel er voor het publiek voortdurend wat te ontdekken en bleef de Britpoprockband tot het einde boeien. Tweede act van de avond was de Amerikaan Benjamin Winter met band. Zij bleven deze avond het dichtst bij de oorsprong van het genre singer-songwriter. Dat werd mede veroorzaakt door de cellopartijen die de nummers een onmiskenbaar folkkarakter gaven. De songs werden vooral gedragen door tekst en sfeer maar zouden muzikaal wat meer gevarieerd en uitdagend kunnen zijn. De band speelde evenwel enthousiast, met grote inzet en wist daarmee het publiek te overtuigen. De avond werd op waardige wijze afgesloten door Absynthe Minded. De heren uit België toonden zich meesters in het combineren van stijlen, ongehinderd door de conventies die popmuziek vaak zo voorspelbaar maken. Dat leverde ruim drie kwartier verrassende en gedurfde muziek op, de luisteraar in verwarring achterlatend. Waar vindt deze band zijn inspiratie? Jacques Brel? Frank Zappa? Django Rheinhardt? Hardcore jazz? Klungelige Britpop? In de smeltkroes van Absynthe Minded werd alles overtuigend aaneengesmeed tot uitstekend uitgevoerde en pakkende compacte songs. Intens, opzwepend, hallucinerend. Bravo Zuiderburen! Foto's: Johan Slaghuis en WIllem huetink