Kultuurhuis Bosch organiseerde afgelopen zaterdag een minisinger-songwriterfestival. Drie Arnhemse acts en één Twentse speelden om en om in het Watertejater en De Doos. De opkomst was prima, de sfeer was intiem en deze formule is voor herhaling vatbaar. De Canadees Shannon Lyon gebruikte Arnhem enkele jaren als de uitvalsbasis voor zijn Nederlandse optredens. Hij schreef hier het meeste materiaal voor zijn laatste plaat 'Wandered', die lovend werd ontvangen door de media.
Vermoeidheid tekende het optreden van Shannon in De Doos. De Canadees kwam dezelfde dag aan in Nederland na twee weken toeren in Duitsland. Hij had geen tijd om tot rust te komen voor het eerste optreden in Nederland. Shannon presenteerde een aantal van de songs die hij in Arnhem schreef en daarnaast nieuw werk. De natuurlijke overtuigingskracht die hij normaal gesproken heeft, bleef echter uit. De nieuwe songs waren erg vlak en de uitvoering was rommelig. Maar het publiek zat er niet mee. Shannon was weer thuisgekomen.
Nog voordat Shannon Lyon zijn laatste noten had gespeeld, begon Hanneke de Jong haar optreden in Het Watertejater. Een goede intieme setting waarin zij het best tot haar recht komt. Hanneke speelde een dwarsdoorsnede van de liedjes die zij in de afgelopen jaren heeft gecomponeerd. Ze komen authentiek en integer over en zijn te typeren als muzikale en tekstuele miniaturen waarin Hanneke reflecteert op haar omgeving.
Ze werd geplaagd door een keelontsteking, maar dat hinderde haar optreden niet merkbaar. Wel ontbrak het haar aan rust en speelde ze gehaast. Hannekes stijl is 'old school' country en folk en herinnert aan Joni Mitchell, Janis Ian en Allison Kraus: meisjes met een gitaar en kraakheldere stem. Niks mis mee, maar misschien wel wat gedateerd en te vlak om te kunnen blijven boeien. Hanneke bewees echter met haar recentere composities meer potentie te hebben.
Haar songs vragen om een moderne aanpak, in de sfeer van Aimee Mann of Beth Orton. Een goede productie en instrumentatie kunnen de songs van Hanneke op een hoger plan brengen. Combineer dat met haar natuurlijke en onbevangen presentatie en ze zal het publiek zeker voor zich in weten te nemen. Met diezelfde ontwapenende charme was ze zaterdag in staat foutjes in haar spel weg te poetsen en bleef het publiek vergevingsgezind.
Spaanse Vlieg had zich inmiddels opgesteld in De Doos. Het Arnhemse trio weet direct een warm sfeertje neer te zetten. Een duistere mix van flamenco, Nederlandstalige teksten, americana en pop. De Flamencogitaar neemt de overhand in de muziek van Spaanse Vlieg, waardoor het al snel doet denken aan Calexico. De liedjes van Spaanse Vlieg zijn compact, maar de spanning blijft soms een beetje uit.
Het gebruik van samples en de eigenzinnige line-up zorgen ervoor dat het toch nog een beetje interessant blijft. Maar een half uur lang boeien lukt het trio met moeite. Spaanse Vlieg zou waarschijnlijk beter tot zijn recht komen in een theaterachtige setting. Het trio mag het maandag 25 april dan ook nog eens over doen in het Nieuwe De La Mar Theater tijdens 'De Avond van het Nieuwe Lied'. Foto's: Willem Huetink