Het openen van de Popronde lijkt een eervolle taak. Niets is echter minder waar als je in een restaurant moet spelen. "Hebt u wat lekkers besteld?" aldus het singer-songwriterduo Anderson dat in Cucina Italiana mag optreden. Anderson speelt een aantal sets met leuke liedjes in een prachtige samenzang, zichzelf begeleidend op gitaar en orgel.
De locatie wekt sarcasme op. "Wat is het hier toch lekker rustig", terwijl het geklets de band bijna doet verstommen. De zevenmansformatie Illicit speelt voor veel enthousiaste mensen in de Kroeg. Hun sophisticated hiphop is lekker downtempo, terwijl de groove altijd dominant blijft. De band zoekt veel contact met het publiek en dat gaat daar gretig op in. Regelmatig loopt de rapper het publiek in om te freestylen en dat zorgt voor evenzovele hoogtepunten. "Jullie zijn allemaal dope", roept hij, maar de dopesten staan op het podium. Wat een klasse!
Stipt half tien begint Drillem aan haar set in The Move. De zangeres zou je zomaar herkennen van Handsome 3some. Die band bestaat niet meer, leve Drillem. Hoewel, voor een duo (m/v) dat zichzelf met Peaches en Moloko vergelijkt verwacht je meer dan een mooie grafische vormgeving – prachtige beamerprojecties – en dito presentatie. De songs willen geen liedjes worden; er wordt te veel op de groove vertrouwd. Dat is jammer, want in het nog prille indietronic-landschap kan Drillem het ver schoppen.
Ver voor de Popronde gaan er positieve verhalen over de band Liesbet door Arnhem. Liesbet speelt niet met band, maar in duo-bezetting met gitariste Yvonne Ebbers in een goed gevuld Oranje Koffiehuis. Voor de pauze staat de set als een huis. Sterke poppy roots-liedjes, een krachtig stemgeluid en samensmeltende akoestische gitaren. Het duo weet de aandacht alleen niet vast te houden en verzandt in weinig sprekende luisterliedjes. Jammer. Misschien de volgende keer de setopbouw nog maar eens goed bekijken.
Blues Brother Castro speelt in Kultuurhuis Bosch wat het goed kan: prachtige popliedjes in de rock-'n-roll -traditie. Het publiek ziet in groten getale dat het zweet er letterlijk vanaf liep. Zo hoort dat. Er wordt teleurgesteld gereageerd als een toegift uitblijft. Het zegt veel over de kwaliteit van misschien wel Nederlands beste band in dit genre. BBC is een overdonderende gebeurtenis die vanavond Popronde-geschiedenis schrijft.
In 't Huys op de Korenmarkt is Harold K inmiddels begonnen met zijn set. Deze Utrechtse singer-songwriter is van oorsprong Limburgs. Zijn teksten zingt hij in Limburgs dialect, waardoor hij aan authenticiteit wint. De samenzang met zijn twee kompanen - tevens tweede gitaar en trompet - is zeer fraai. Jammer dat er maar een handjevol mensen - waaronder de leden van Gloricz Jim - geïnteresseerd blijkt voor deze volhoudende man, die duidelijk op de verkeerde plek staat geprogrammeerd.
Het Gronings/Friese zestal Planet Orange groeit in de Max uit tot een van de verrassingen van deze Popronde. Zij halen hun invloeden uit de blues en swamprock. Maar de muziek roept ook herinneringen op aan zowel Velvet Underground en Can als Tom Waits en ZZ Top. Dat kan alleen als je van goeden huize komt. De band vist uit dezelfde vijver als bijvoorbeeld Stuurbaard Bakkebaard, Krang en Solbakken, maar weet een unieke muzikale mengelmoes te brengen.
Op naar Noorderslag! Gloricz Jim heeft een mooie cd gemaakt (denk: Daryll-Ann), maar helaas blijkt Arnhem hiervan niet op de hoogte. De eerste set schijnt saai geweest te zijn. Maar wat daarna komt, bevalt toch wel: songs en samenzang overtuigen en de foutjes zijn hun vergeven. Zwak punt is het contact met het publiek in Mick O'Connell's. De weinige liefhebbers die er zijn moet je niet negeren, maar behandelen als deel van je clubje!
Grechko's Doll spuugt midden in de nacht - het is al half twee geweest - in het café van Willemeen zijn portie frustratierock uit over de aanwezige toeschouwers. De band speelt superstrak - een pluim voor de drummer en de bassist. Jammer genoeg stellen de twee gitaristen - wellicht de creatieve breinen van Grechko’s Doll - hier weinig tegenover. De songs gaan nergens naartoe, kennen geen structuur en de gitaren verzanden in één grote brij. Maar misschien is dát wel de urgentie van deze frustratierock.
Zoals in elke Popronde-stad is er ook in Arnhem een afterparty. Voorgaande jaren vond die plaats in de Jacobiberg. Dit jaar heeft men gekozen voor Willemeen. Op het kleine podium midden in de zaal staat Geigercounting met zijn beatmachine. Rond om zijn podium wordt het alsmaar drukker en drukker met veel nieuwsgierig kijkende mensen. Hij sluit de Popronde waardig af. Einde Popronde in Arnhem. Tot volgend jaar! Schrijvers: Ewout Rietman, Fred Hubers, Tse Yoh en Martijn Buser Foto's: Bart Gremmen en Ewout Rietman