De ramen en deuren van De Plu Pub staan open. Zo kunnen de punks op de binnenplaats toch nog wat mee krijgen van het hele gebeuren. Een kleine 150 man schoolt samen in de zaal en de 'biergarten'. Het Nijmeegse VLA (Very Loud Assholes) heeft de oneervolle taak om vroeg te beginnen voor een nuchter publiek. Street punk gebracht met overtuiging en veel zweet. Hier en daar wordt wel een technisch foutje gemaakt, maar door het hoge beukgehalte valt het toch niet op. In het hard beuken schuilt gelijk het gevaar van saaiheid.
Gelukkig duurt de set niet te lang. Al na de eerste band beginnen de barmensen uitputtingsverschijnselen te vertonen. Ik moet een aantal keer wegspringen voor de bevoorraders die druk in de weer zijn de koelkasten vol te houden. De steekkarren met stapels kratten erop rijden af en aan. Niet alleen bij de bands zit het tempo er in!
Als Code Blue het podium betreedt, is het gelijk dringen in de huiskamer. Deze show is het tweede requiem voor deze Nijmeegse hardcore-legende. Omdat drummer Roel ook in The Bips speelt, staat 'The Code' wat eerder in de line-up. In Amerika heb je de band Iron Cross. Zij waren eigenlijk een vrij obscure groep die in de jaren tachtig aan de weg timmerde. Ze werden erg gewaardeerd door een selecte groep liefhebbers, maar kregen niet de erkenning van het grote publiek.
Toen het 'grote' Agnostic Front hun nummer Crucified omtoverde tot hardcore hit van formaat werd Iron Cross een instant mainstream cult hit. Code Blue overkwam hetzelfde. De band gooide eind jaren tachtig het bijltje erbij neer. Maar toen de Amerikaanse band Sick Of It All het nummer I'm fed up!! coverde werden originele Code Blue singles meer dan 150 euro waard op E-bay. Begin vorig jaar kwam de band in bijna originele bezetting weer bij elkaar voor een korte reünietoer. Alleen drummer Jakko kon geen deel uitmaken van het feest. Hij werkt nu voor Artsen zonder grenzen in Zimbabwe.
Alle recettes die Code Blue heeft verdiend met hun reünietoer en re-issues van hun platen, gaan naar de projecten die Jakko heeft opgezet in Zimbabwe. Vanaf de eerste tel is het raak. De plu explodeert bijna. De vingers gaan de lucht in en de mosh pit breekt los. Ging er hier en daar iets mis? Niemand merkt er wat van, want het is chaos in de pit. Men vecht om te overleven wel twintig minuten lang. Want daarna is het repertoire op. "Hey, we waren vroeger al geen rocksterren", brult zanger Max door de microfoon. "Dus verwacht nu ook geen twee uur durend programma met cabaret en flauwe grappen. Als je geëntertaind wilt worden ga je maar naar de Heideroosjes."
Toch ontkomt de band er niet aan om een toegift te spelen. Na 45 seconden (ge-timed) is de legende alweer over. Gelukkig zijn sommige legendes nu eenmaal mooier met een laagje roest. Het hardcore geweld is een ware uitputtingsslag geweest voor het publiek. Jammer, want daardoor staan de Duitse Sonic Dolls voor een minder volle zaal. Maar ook dit zijn veteranen met tien jaar ervaring onder de arm. "Nee, het jubileum vieren we pas volgend jaar, want een echte dame liegt ook altijd een jaar over haar leeftijd", aldus de logica van zanger Erick-J President. Onder het bevel van een dwingende drummer die een totalitair Ramones regime oplegt via de hi-hat, rockt de band er stevig op los.
Ik discussieer nog even met iemand of dit wellicht door zijn haardracht komt. Iemand anders oppert dat hij alleen dezelfde kapper heeft als Markey Ramone. Screechin Weasel pop-punk met een lekker vies garagerandje. In Duitsland een van de grotere namen, hier iets minder groot. Maar gelukkig onstaat er door de ruimte een dans-pit in plaats van een pogo-pit. The Bips sluit af en neemt met dit concert alvast een voorproefje op hun LP-presentatie, 17 december in Doornroosje.
Het duurt drie nummers en dan staat er een geoliede punkmachine op het podium. De nummers, het geluid en de look, alles is perfect. Hier had Malcom McClaren nog een puntje aan kunnen zuigen. Seventy-seven Punk in tweeduizendenvijf. Ik hou er wel van. En het publiek in Nijmegen ook. Ook al was 90% van de kids uit de zaal rond die tijd nog niet eens verwekt. Ze gaan ademloos op in de les 'levende Punk archeologie voor beginners'. Terwijl ik juist weer op adem probeer te komen op de binnenplaats, word ik alweer overreden door een steekkar met zeven kratten bier erop... Zeven kratten bier in tweeënhalve minuut?! Ook daar hou ik wel van!