Bertin opent om half elf deze presentatie van de vier singles die op Olé Records verschijnen. Zijn 'digitaal vervormde miniatuurtjes' scheppen een spannende sfeer in de zaal. Het publiek krijgt een ongrijpbare mix van onder meer melodieuze elektronica en overstuurde noise voor zijn kiezen. Slechts een kwartiertje. Dan is het alweer voorbij. Het had eigenlijk best iets langer mogen duren. Niet lang daarna start The Hitmachine. De band rond zanger Pieter Kock laat er geen gras over groeien. Furieus spelen de zes hun hardcore improvisaties. Ze bewijzen dat je met een bezetting van bassist, gitarist, drummer, zang en twee knoppendraaiers een muur van geluid kunt creëren. Voor de gelegenheid is de band aangevuld met een extra lid. Als een real-life-vj strooit hij, getooid in een golftas, zout over een kamerplant. Bij het tweede nummer staak ik mijn pogingen een lijn te vinden in de kakofonie. Na afsluiter 'Stoepje' geef ik mijn trommelvliezen hun verdiende rust in het café. Veel tijd om bij te komen van het geluidsbombardement van The Hitmachine is er niet. Harry Merry zet zijn eerste nummer al snel in. De Rotterdamse singer-songwriter tapt uit een ander vaatje. Begeleid door een minidiscspeler laat hij orgelsongs op de zaal afkomen. Harry is koud terug van zijn mini-tournee in de Verenigde Staten, waarvoor hij voor 3VOOR12 een dagboek bijhield. Hij brengt vooral songs van zijn album 'Well... here's another nice mess you've got me into' dat op Tocado Records is verschenen. Ook Harry Merry's muziek is niet erg toegankelijk. Het keyboard, de begeleidende beats en Harry's stem zijn slecht op elkaar afgestemd. De teksten van 'Moody bus-driver' en culthit in spé 'Clarissa' zijn slecht verstaanbaar. Mijn gedachten dwalen af. Kijkend naar de matrozenoutfit van Harry Merry en zijn quasi verlegen manier van doen, betrap ik mij op mijn eerste irrationele gedachte van de avond: zou Harry Merry misbruikt zijn in zijn jeugd? "Dit is een nummer voor alle neuroten in de zaal", kondigt drummer-componist Leendert Zoutewelle van Trio Mutante een van zijn composities aan. De mix van stuwende baslijnen en drumpartijen begeleid door twee saxofonisten en een elektrische viool doet gedurende het hele optreden inderdaad uiterst neurotisch aan. De afsluitende band uit Utrecht heeft geen release op Olé Records. Toch passen de Utrechtenaren perfect in het stramien van de avond. Onwillekeurig bekruipen mij gedachten van angstig vluchtende mensen. Als Leendert een tekst opdraagt aan de niet-westerse mens is het helemaal duidelijk: Trio Mutante vormt de soundtrack voor de gejaagde westerse mens. Het abrupte einde van het optreden wekt me uit mijn overpeinzingen. Een enkeling roept: "Nog een liedje", waarna de band als enige die avond een toegift inzet. Voorafgegaan door: "Menen jullie dat nou?" van een schijnbaar verbaasde drummer. Het merendeel van het publiek heeft dit al niet meer meegemaakt. Zij hebben hun heil gezocht in het café van Merleyn. Misschien zijn ze bezig met hun eigen irrationele gedachten. Het meest waarschijnlijke is echter dat de mengeling van geluidsbombardementen, moody bus-drivers en neurotische taferelen die de avond bracht hen even wat te veel werd. Foto's: Olé Records