Pardon? Pink Floyd, middle of the road? "Nou, Dark Side of the Moon was voor mij heus een album dat nieuw was. Zoiets had ik nog niet eerder gehoord. Maar de rest… ach. Het stond zeker op zichzelf, maar bij Czuckay had ik meer het gevoel dat dat anders dan anders was. Buiten de pieken en bijzonderheden om had je in de jaren zeventig en tachtig een solide basis aan muziek. Daar hoorden Pink Floyd en bijvoorbeeld The Stones, bij." Stones of Beatles, vraag ik me af. Direct antwoordt hij: "The Stones. En Winwood. Dat staat voor de tijd in de OKA18 (kroeg, red.) op Terschelling. We waren net klaar met school en het was vrijheid, blijheid, Tapisom Comforttegels." Ik kijk Jan vragend aan. "Een reclameslogan uit die tijd", geeft hij aan.

Ik zie ook Tom Waits’ Franks Wild Years liggen en ik vraag hoe hij daaraan komt. "Gekocht in de seventies bij De Put op de Wirdumerdijk. Die man was net afgekickt van de drank en weet ik welke rommel nog meer. Hij kwam terug met Swordfish Trombone, meen ik. Maar deze plaat is beter. We hebben dit op feestjes grijsgedraaid en thuis natuurlijk, als deel van jouw muzikale opvoeding." Ik ga het na en het klopt. Mijn ouders draaiden, door toedoen van mijn vader, altijd muziek. De radio stond altijd aan en ik associeer die momenten met muziek van Cohen en Steve Wynn. Ik vraag me hardop af waarom muziek zo’n belangrijk onderdeel van mijn opvoeding was. "Muziek maakt de geest rustig", vertelt Jan. Kinderen vinden K3 leuk, dan dus ook Leonard Cohen en Nirvana. Jij was gevoelig voor muziek. Of je stond te wiebelkonten, of je zat er ernstig naar te luisteren. We draaiden het continu. Ik vond het belangrijk dat je de gelegenheid kreeg een eigen smaak te ontwikkelen. Man, dit lijkt wel een kruisverhoor", zucht hij. "Dat is het ook", glimlachen we.