De vinylofielen: Chris Hempenius

“Mijn stemming wordt bepaald door wat ik opzet, en niet andersom.”

Marije Heida ,

Het proces van een lp beluisteren kan een ritueel zijn, het verzamelen van zeldzame parels een obsessie of in bakken vol tweedehands vinyl zoeken een hobby. In de wekelijkse rubriek ‘De vinylofielen van Friesland’ gaat 3voor12/Friesland op zoek naar mooie verhalen over lp’s, platenhoezen, dat ene bijzondere album en meer. Marije Heida duikt in de platenkast van grafisch vormgever Chris Hempenius.

Na een heftig weekend feestvieren en afscheid nemen van Poppodium Romein is het heerlijk om even met een kop thee en prettig gezelschap een platenkast door te spitten. Deze keer beland ik in de Haniahof bij grafisch vormgever Chris Hempenius. Hij is sociaal met media offline, en werkt aan social media online voor onder andere Welcome to the Village, Popronde, de Nacht van Kunst & Wetenschap en Nederlands Film Festival. Verder kent half cultureel Leeuwarden hem als Posterbaas bij Podium Asteriks. 

Soms hoef je bij een interview maar twee woorden te zeggen, namelijk: “Vertel maar…” Met die woorden gaat Chris voor zijn platenkast staan en begint lachend de één na de andere plaat uit de kast te trekken. Tegelijkertijd begint hij te vertellen: “Ik heb een hele brede muzieksmaak, het gaat bij mij alle kanten op. Maar mijn voorkeur gaat toch uit naar elektronische muziek. Negenennegentig procent wat er in mijn platenkast staat heb ik gekocht in kringloopwinkels of rommelmarkten. Het is te gek als je een gesigneerde plaat vindt. De stelregel is een euro. Dat is gewoon leuk. Ik koop vaak iets vanwege het artwork, maar als ik het vinyl eruit haal en ik zie dat er bij wijze van spreken een kast mee geschuurd is, dan hoef ik hem niet.” Ondertussen zie ik van alles voorbij komen; Frank Zappa, Sugarcubes, The Doors, Fleetwood Mac, Earth Wind and Fire, Roxy Music, Gruppo Sportivo. “Zoals je ziet, ben ik van de chaos. Ik heb totaal geen systeem en heb geen idee waar een bepaalde plaat staat.” 
 


Na een paar albums in de handen te hebben gehad is het ook meteen duidelijk waarom rommelmarktaankopen zo charmant kunnen zijn. Op de beschermhoes van Wish You Where Here van Pink Floyd, staat een naam met potlood geschreven en ik vind een ansichtkaart die hoort bij het album. “Ja, die zat er gelukkig nog bij toen ik hem kocht. De vormgeving van dit album is ook prachtig. Nog een leuk verhaal; bij een andere plaat van Pink Floyd stond op de beschermhoes gymnastiekoefeningen uitgeschreven. Blijkbaar is de muziek van Pink Floyd zeer geschikt om op te bewegen, haha. Ik geloof alleen dat ik die plaat heb weggegeven.” 

Hij begint weer te rommelen in de kast en vindt na een tijdje het album Country Life van Roxy Music. Het album komt uit 1974 en laat twee schaarsgeklede dames zien, met op de achtergrond naaldbomen. “Het was in die tijd een hele controversiële hoes, vooral voor Amerikaanse begrippen. Voor die markt zijn de dames ook weggehaald, en is er alleen een bos te zien. Ik zou die hoes heel graag willen vinden, maar die is heel zeldzaam.” 

Nog zo’n voorbeeld van een pure aankoop op de vormgeving is het album Keep Smiling van het Deense Laid Back met een ongelooflijk kitscherige uitstraling. In eerste instantie gaan er geen bellen rinkelen, maar als Chris het album opzet en de overbekende klanken van Sunshine Reggae door de speakers komen, beginnen we beide te lachen. “Ik kocht het album eigenlijk om het nummer White Horse. Daar zit een elektronische beat in die ik te gek vind. Vervolgens kom ik dan de plaat tegen op een rommelmarkt en dan koop ik hem. Dat de hoes dan ook zo fantastisch is, is mooi meegenomen.” 
 

“Ik ga zeker wel één keer per week luisteren, kopje thee erbij, lekker relaxed, vooral in het weekend. Mijn stemming wordt bepaald door wat ik opzet, en niet andersom. Op die manier muziek luisteren doe ik dus met vinyl wel, en met cd’s dan weer niet. Ik heb heel veel cd’s en die staan ergens te verstoffen in een doos. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan dat ik dat geld niet aan vinyl heb besteed. Wel grappig om te vertellen is dat ik ooit een fantastische cd-lp ruil heb gedaan. Ik had een album van Aphex Twin op cd, en ik zat toen net in de periode dat ik weer de switch maakte naar vinyl. Iemand anders had het album op vinyl en wou wel ruilen. Ik superblij, want zoiets vind je niet snel op vinyl. Achteraf bleek het album op Discogs 150 euro op te brengen. Niet dat het me daarom gaat, maar dat is natuurlijk wel leuk om te weten. Ik vind sowieso Aphex Twin geweldig. Hij is een beetje het Kraftwerk van de afgelopen twee decenia.”  

Via nog een aantal andere soundscape-achtige platen, waar Chris helemaal enthousiast van wordt, komen we uiteindelijk aan bij de plaat die hij graag uit wil lichten. Het betreft Futura 2000, een graffiti artiest die in samenwerking met The Clash in 1983 een EP-achtige plaat uitbracht met hetzelfde nummer - The Escapades of Futura 2000 - op zowel kant A als B. “Dit album is uitgebracht op het legendarische Celluloid label. Die waren in die tijd heel erg aan het experimenteren met onder andere hiphop, wave en punk en dat kwam allemaal samen. Het is voor mij een speciale plaat omdat ik van oorsprong erg van hiphop hield en dit was echt zo’n interessante samenwerking van een artiesten-kunstenaarscollectief. Het is het begin van de graffiti movement en hij vertelt in het nummer helemaal het verhaal hoe hij is begonnen en hoe hij het allemaal beleeft.”
 

En met het verhaal van Futura 2000 op de achtergrond sluit Chris zijn verhaal af met de EP Escalation van Flying Trashcans. “Hier ben ik toch wel heel trots op. Ik mocht de vormgeving doen voor deze jongens. Dat was ontzettend leuk om te doen. Mijn eerste albumhoes die ik mocht ontwerpen. Ze hebben de EP persoonlijk gebracht, met een oranjekoek en een handgeschreven briefje. Dat soort dingen vind ik te gek!” 

Album: The Escapades of Futura 2000
Band/Artiest: Futura 2000
Label: Celluloid
Uitgebracht: 1983