#WTTV22: Dagverslag zaterdag #WTTV22: Dagverslag zaterdag

Feminisme en postpunk zijn twee stromingen die geregeld hand in hand gaan, maar feministische sludge metal is een stuk zeldzamer, maar het Rotterdamse Vulva combineert deze twee vakkundig met elkaar. Het is even een stevige binnenkomer op de zaterdagmiddag, maar met slechts een bas en drums weet dit duo een monumentaal, maar ook een heel rauw doomgeluid neer te zetten dat eerlijk traag sleept en beukt, maar bij vlagen ook breekbaar mooi is. Waar de logge riffs een lekker zware basis vormen, is het vooral de zang waarmee ze weten te imponeren. Van gutturale schreeuwen tot loepzuivere cleane zang, ze beheersen het allemaal. Tel daar nog een venijnige punk attitude bij op met een nummer als We Only Fuck So You Can Cum en dan is Vulva een loodzwaar maar ook aanstekelijk begin van de dag. (WN)

Het Amerikaanse NOTHING doet vanmiddag in Harmonie’s grote zaal zijn naam meer dan eer aan. De van misantropie blakende shoegaze daalt met een zware adem en badend in weids uitvouwende gitaargalm prachtig uitversterkt neer in de grote ruimte. NOTHINGs wall of sound trekt je mee op zijn veelal slepende gitaren met doomy zwaartes, waarop die wonderschoon uitstrekkende, dromerige melodielijnen bijna ijlend wegglijden. Het geeft in de totaalbeleving een uiterst effectieve contradictie af, met een innemende, breekbare en emotievolle lading. En dan nog eens daar bovenop die mooie en fragiele zang van gitarist en bandopperhoofd Domenic Palermo. Een muzikant die in zijn teksten onder anderen put uit een eigen roerig verleden in geweldadige wijken in Philadelphia. Gewichtige existentialistische thematiek als isolatie en uitstervende soorten – gevoed met een flinke dosis zwartgallig cynisme – zijn de ingrediënten die de overwegend zware melancholie van Nothings nummers diepdonker kleuren. Het levert in ieder geval een bijzonder mooi en oprecht stuk muziek op, dat nu en dan ook een lichte luchtigheid meekrijgt middels grungy aandoende uptempo’s. De donkere ondertoon is dan echter weer nooit ver weg. Mooi houden zo. NOTHING is een fijn wegzwelgen. (JdR)

De headliner van de zaterdag mag dan De Staat zijn, maar Dool heeft zich de afgelopen jaren ook rap ontwikkeld tot een van de grote namen binnen de heavy muziek van Nederland. De band rond Raven van Dorst heeft even op hun laatste album Summerland moeten zitten, maar tourt er sinds dit voorjaar lustig op los. Dat ze in deze periode niet helemaal stil hebben gezeten, wordt snel duidelijk, want ze spelen hier een uitermate strakke en gelikte rockshow die simpelweg headliner waardig is. De nieuwe nummers hebben allemaal een wat grootser geluid waarbij vooral de gitaren meer ruimte krijgen. Zeker de afwisseling met zwaardere oude tracks als Love like blood en Oweynagat werkt uitstekend, alleen de nieuwe single Sulphur & Starlight wordt gemist in de set. Ravens no-nonsense charme schijnt ook weer door als hun diens oortjes even uit doet om iemand uit het publiek te verstaan en zegt “Godverdomme die oortjes daarvoor heeft uitgedaan” om vervolgens vrolijk lachend door te spelen. We zien Dool hier vanmiddag in bloedvorm en afgaande op de verhalen is dat tijdens andere shows niet anders. Op deze manier kan de band met gemak doorstromen en lijkt niks te hoog gegrepen voor deze charismatische rockers. (WN)

Het aantal postpunkbands is – inclusief de daarin te bewandelen stijl-dwarsstraten - op deze Welcome to The Village alom aanwezig. Schau Schau uit Groningen doet ertoe hun duit in de zak. Ze doen dat vanuit een vrij luchtige, meer frivole invalshoek. Soepeltjes, met een – zo je wilt – zomers tintje en aangelengd met dotten wave, gaan de liedjes relaxed door het Neushoorn Café. Het eighties gehalte is daar, dat nog eens verder benadrukt wordt door een dartelende synth. Dan is er even een oponthoud, veroorzaakt door een hevig knetterende zaalspeaker. Het euvel is gelukkig gauw verholpen en de luchtigheid wordt verder onverstoorbaar hervat. Schau Schau luistert prima weg in het aanbod, maar baart ook niet zozeer opzien. De licht intellectuele poppy randjes en de David Byrne-achtige zang zijn zeker leuk te noemen, maar Schau Schau klinkt dan in hun liedjes overall soms net iets te veilig, en is er wat die hang naar dat het op zekere momenten wat meer uit de ban mag springen. (JdR)

Het is in Grootegast dan de vraag hoe serieus je de navolgende act nu eigenlijk moet nemen. Het Engelse Famous – ja, alleen al die naamkeuze, ha – laat zich vooraf niet googlen en als de driemansformatie éénmaal heeft afgetrapt, kun je je al gauw bijna niet aan het idee onttrekken of hier sprake is van één of andere gimmick. Goed, het zijn dan dergelijke gedachten die je af en toe kunt hebben. Om het daar op te houden. Bestaande uit een zanger, bassist en drummer gaat dit Famous in zijn kunnen op een in ieder geval curieuze wijze ‘all over the place’. Daarbij ondersteund van backtrackende elektronica loopt het in een knap bont makende stijlenregen van zeer theatrale, crooner aandoende passages, via aangedikte technobeats naar over de top, praktisch persiflerende Elton John melodieën. En dan over de gekte heen die overwegend monotone zang in de richting van een Sun Kil Moon/Mark Kozelek. Afkomstig van een vocalist die geveinsd of ongeveinsd, goed onverschillig over het podium drentelt. Hoeft natuurlijk niks mis mee te zijn, wat betreft het laatste. Maar in dit totaalpakket Famous meegenomen, gaat het bij ondergetekende in ieder geval aardig tegenstaan.  Muzikale ongrijpbaarheid kan absoluut te prijzen zijn, maar deze exercitie lijkt de plank toch redelijk mis te slaan. (JdR)

En dan is het een afzakken in het donkerste bureel van het festival, dat op zijn tiende editie voor het eerst ook plaats biedt aan enige bands uit de grimmigste hoeken van de metal. Eén daarvan is Helleruin en ‘gewoon’ afkomstig uit Leeuwarden zelf. Het is het atmosferische black metalbroedsel  van Carchost. Ingewijden kennen hem mogelijk ook als de drummer van genregenoot Orewoet. Zijn éénmansproject Helleruin kwam vorig jaar naar voren met het goed ontvangen debuut War Upon Man en daarvan komen vanavond in een weer uitpuilend Neushoorn Café uiteraard stukken langs. Met in het publiek ook die nodige aanwezige metalheads, die speciaal vandaag naar het festival lijken te zijn toe gekomen om vooral dus deze act en/of de andere heavy bands mee te maken. Cachrost omringt zich live met vier instrumentalisten en dit ge-corpse painte duistere ‘broederschap’ laat je ongehoord lékker uit je geblakerde handje eten! En met Dools bassist/connaisseur/metalproducer JB van der Wal achter de geluidsknoppen wordt de rauwe old school black in een erg fijne balans uitversterkt. Met de sfeerrijke belichting en fluimende rookontwikkelaar in het kielzog, golft dit Helleruin zeer strak en krachtig over je heen. In een avontuurlijk op- en afgaan van ferme, gemene blackratels en mooie ruimte creërende midtempo’s. Met elkaar geweldig aanvullend in de spelfranje en bezwerend ronddraaiende riffs, hebben de beide gitaristen een fors aandeel in die heerlijk koude black-ambiance. Carchost is de afmaker pur sang – onderwijl mooi boosaardig bewegend, die vuist in de lucht – , die het listige gif scherend uit de tenen laat komen. Black metal supremacy! Steengoed dit. (JdR)

Pink Oculus is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een van de spannendste artiesten binnen de neo-soul en jazz. Met haar eclectische mix heeft ze al op North Sea Jazz en Glastonbury gestaan en haar show is dan ook uitgekiend. Waar het publiek in de theaterzaal rustig plaats heeft genomen, begint ze ook rustig met nummers van haar nieuwe EP Hide. Maar het duurt niet lang voor ze het tempo opvoert en met opzwepende raps en met name met behulp van een uitermate strakke drummer iedereen uit de stoelen krijgt en iedereen aan het dansen krijgt. Met name met de hits van haar doorbraak plaat Delicious doen het goed, maar ook een soort etherisch intermezzo met een duimpiano en weerbarstige beats die regelrecht uit het repertoire van Flying Lotus lijken te komen, passeren de revu. Pink Oculus toont zich hier een muzikale duizendpoot die met gemak een publiek kan inpakken. (WN)

Nadat Helleruin het Neushoorn Café duvels mooi in de zwarte verf heeft gezet, mag Doodswens er nog een laag overheen leggen. Met daartoe eveneens sterk puttend uit de morbide oude school klanken uit die Scandinavische wouden. De band treedt aan met een toch sterk gewijzigde bezetting; van het oorspronkelijke duo Fraukje van Burg (gitaar) en Inge van der Zon (drums) is alleen laatstgenoemde er nog bij. Zij wordt nu bijgestaan door een gitarist en een zanger/bassist. Evenals Helleruin schermt Doodswens dus ook goed met duistere ambiance. Met ook in de letterlijke aankleding ervan een altaar met onmiskenbare schedels, brandende kaarsen en kleed met afgebeeld pentagram. Muzikaal blijkt het allemaal wat minder spannend dan bij hun voorganger deze avond. Qua sfeer is het nogmaals zeker goed in orde, maar in de uitvoerende kunsten is het soms net iets te voorspelbaar en voel je die ratelende uitbarstingen aan komen. Daarnaast kennen de snelle drumpassages enkele keren een lichte hapering – overigens niet onoverkomelijk – en lijken sommige overgangen bij de gehele band wat stroever te lopen. Maar, aangaande dat laatste, weer niet direct storend. Al met al luistert Doodswens en hun wat ingegeven (oude) Darkthrone – die lekkere midtempo’s –  meets Burzum (met betrekking tot de zang) prima weg. (JdR)