#WTTV19: Dagverslag zondag #WTTV19: Dagverslag zondag

De opkomst van de emo-rap is na een korte ontwikkeling eigenlijk alweer op zijn retour. Hoewel het als stijl een interessant contrast biedt met meer agressieve vormen van hiphop, blijkt de gemiddelde zestienjarige rapper niet veel inhoudelijks te melden te hebben. S10 is echter alles behalve gemiddeld. Dat deze jongedame haar portie problemen heeft gehad is inmiddels bekend, maar dit heeft haar al vrij jong een bijzondere kijk op het leven gegeven die ze via haar nummers deelt. Haar lyrics lijken regelrecht uit een dagboek te komen, ontwapenend in hun eerlijkheid en directheid. Als je nu echter denkt dat dit een soort lieve, singer-songwriterachtige show is, heb je het bij het foute eind. Een ander belangrijk verschil tussen S10 en de gemiddelde soundcloudrapper is dat ze daadwerkelijk de beats heeft om haar woorden kracht bij te zetten. Loodzware lome bassen galmen om haar teksten heen en ontaarden sporadisch zelfs in een opzwepende wervelwind. Deze dame is duidelijk nog lang niet uitgeraasd. (WN)

Je zou het bijna niet zeggen van Feng Suave, maar het Amsterdamse duo bestaande uit twee Daniëls (De Jong en Leonard Elvis) is nog ongesigneerd. Gezien hun uiterst succesvolle EP Feng Suave en het toegankelijke karakter van hun soul pop, is dat verrassend. Met een volledige band gaan ze desondanks vandaag de strijd aan met de collectieve festivalmoeheid op de zondag. Goed op elkaar ingespeeld, dat zijn ze wel, dankzij meerstemmige zang, degelijke ritmes en hier en daar psychedelische gitaarloopjes. Er vinden zelfs een paar spannend opgebouwde passages plaats gaandeweg. Maar hoewel een deel van het publiek keurig meewiegt, komt de muziek bij vlagen iets te gemaakt en nonchalant over, alsof elk vinkje van een zomerpop checklist is afgestreept. Wanneer er bijvoorbeeld een liefdesliedje en een schuifelliedje elkaar opvolgen, wordt het zwijmelgehalte en de gezapigheid toch wel echt te hoog. Feng Suave past vast prima bij een zonnige dag in het park gespeeld vanaf Spotify op een hippe vintage Bluetooth speaker, maar vandaag is de energie te laag om eenieder uit de festivalkater te reanimeren. (MS)

Als een soort rock n’ roll versie van Thomas Azier ijsbeert de Groningse Idiott Smith aan het begin van de middag over het podium van de Grauwe Kat. Onder dit alter ego brengt Roy Veenstra, nog bekend als winnaar van de Kleine Prijs met zijn band Alpine Pack, zijn zwoele synthpop aan de man. Met zijn nonchalante houding, witte hemd en zilveren oorringen lijkt hij een karakter die regelrecht uit een willekeurige Italiaanse soap is weggelopen. Gedrapeerd met een laagje galm en een weelderige synths zingt hij het publiek toe als een soort moderne versie van Chris Isaac, inclusief de dromerige oogopslag. Niet elk nummer is even aansprekend en in zijn nonchalance vergeet hij wel eens een stuk tekst, of zet hij een foute track op, maar niemand in het publiek heeft er echt erg in. Het voegt allemaal juist alleen maar toe aan de charme van deze noordelijke romanticus. (WN)

Alsof je een vol festivalbiertje laat vallen, maar even later een vijf euro briefje vindt, is daar het Californische Zig Zags om Duitse stonerhelden Samavayo te vervangen. Een hevige klap in het gezicht, fungerend als een sonische tegenhanger voor een dubbele espresso of een halve liter Red Bull. Als een Motörhead aan de coke in plaats van de speed, met een vleugje Iron Maiden ten tijde van Killers en een stortvloed aan punkinvloeden. Zig Zags serveert hun brok energie met pijlsnelle punksongs, doorspekt met een verrassende gelaagdheid. Want hoewel het gas erop gaat in de hoogste versnelling, valt er genoeg te ontdekken met een stonerrock gitaarloopje hier of een galopperende thrashmetal riff daar. Dit met bodemloze enthousiasme gebracht door het wilde drietal, met frontman/gitarist Jed Maheu die zich opperbest lijkt te vermaken en onverstaanbaar in de microfoon lalt over hun geboortestad Los Angeles. En een moshpit, dat is een zekerheidje, met zelfs een verdwaalde crowdsurfer op het eind. Zig Zags is als een gewelddadige smakkerd in het gezicht die je wakker schudt uit dromenland en adrenaline door elke ader doet stromen. Precies wat je nodig hebt op een laatste festivaldag. (MS)

Op een ideaal tijdstip ergens op de zondagmiddag is Honey Harper geprogrammeerd om zijn melancholische country ten gehore te brengen. Live speelt de boomlange William Fussell met zijn vrouw op keyboard en een pedalsteelgitarist. Met zijn licht-snikkende zware stem maakt Honey Harper hartverzachtende songs die je doet wegdromen van al het festivalgeweld. Gestoken in een grijs pak met gele zonnebril begeleidt hij de traag voortslepende nummers naast zijn band met een tokkelende gitaar. Niet iedereen in de Blessum tent heeft het geduld om zich over te geven aan zijn zoals hij het zelf benoemt Cosmic American Music , maar het overgebleven publiek geniet van bloedmooie nummers als SOFR en Secret. Soms speelt Honey Harper nummers met een bandrecorder, waardoor hij een karaoke versie van zichzelf creëert, maar dat volle geluid hebben die nummers dan ook daadwerkelijk nodig om het concert niet al te eentonig te laten worden. Al met al is het prima vertoeven, zeker als hij het optreden afsluit met een fijne cover van Dusty Springfield You Don't Have To Say You Love Me en zich al zingend ontdoet van cowboyhoed en twee staartjes in zijn haar. (PvdS)

Na zo’n uitputtingsslag van Zig Zags vindt de cooling down plaats in de Grauwe Kat. Daar staat het Utrechtse Donna Blue, normaal een duo maar vandaag spelend als viertal. Jaren zestig aandoende soulmuziek vermengd met indiepop, die binnenkomt als zomerbries in de avond. Het komt voort uit het brein van zangeres Danique en gitarist Bart, geïnspireerd door films van David Lynch, resulterend in diverse succesvolle singles als Sunset Boulevard en Get Away. Een degelijk Lynchiaanse atmosfeer sijpelt er dan ook uit, dankzij de dromerige, haast breekbare vocalen en de bluesy gitaarloopjes en solo’s. Her en der zelfs verrassend dynamisch, tijdens uptempo passages, bijgestaan door een lekkere ritmesectie. Hoewel een verdienstelijk optreden, zou de muziek het beste tot recht komen in de schemering van een indoor zaal tijdens een broeierige zomeravond. Ondanks dat de concentratie wat afneemt tijdens het dromerige Sunset Boulevard, weet het viertal gedurende drie kwartier op genoeg momenten te overtuigen. In de juiste setting en gemoedstoestand, waarschijnlijk zelfs nog meer. (MS)

Met een grote glimlach betreedt Peter te Bos het hoofdpodium. De in het zwart pak gestoken zanger van Claw Boys Claw geniet van de invallende zonnestralen op zijn gezicht en heeft duidelijk zin in het aankomende optreden. En wat voor een spetterend optreden wordt het deze middag. Openingsnummer It’s Not Me, the Horse is Not Me van het vorig jaar verschenen gelijknamige album laat gelijk al horen dat de band niet voor niets al decennia lang tot de top van de Nederlandse rockscene behoort. Het is ‘zompige’ rockmuziek die het publiek al vanaf de eerste minuut graag absorbeert. Er zit nog geen enkele sleet op de band, Peter is goed bij stem en de geoliede band, waarin gitarist John Cameron meesterlijke gitaristriffs laat horen, gedijt uitstekend op het open veld nabij het meer. Het optreden krijgt een verrassende en leuke wending als halverwege een tienjarig jongetje het drumstel betreedt en samen met de band Superkid met verve speelt. Dat hun grootste hit Rosie ontbreekt wordt eigenlijk helemaal niet gemist. Claw Boys Claw is in topvorm en dit optreden vormt een hoogtepunt tijdens deze editie van Welcome to The Village. (PvdS)

Het Amsterdamse zZz heeft al flink wat zoden aan de Nederlandse dijk gezet sinds hun ontstaan in 2000, met onder andere muziek gebruikt in de Engelse serie Skins en een reclame voor Fiat. De naam is bijna paradoxaal, enerzijds synoniem voor hun orgelrock, anderzijds totaal niet. Want de krautrock van dit duo is gejaagd, veelal uptempo, maar ook langgerekt en hypnotiserend. En op muzikaal vlak fantastisch. Zo verruilt organist Daan Schinkel zijn bedwelmende orgeltoetsen meermaals voor stomende synths op een keyboard, terwijl drummer Björn Ottenheim over een eigenaardige bariton beschikt, resonerend over slepende ritmes. Er zit een grote veelzijdigheid in de nummers, variërend van punksongs tot gejaagde psychedelische passages. De climax van het optreden is zelfs dusdanig stomend en hypnotiserend (inclusief rookmachines die een flinke mist veroorzaken) dat niet iedereen het geduld ervoor kan opbrengen. Maar zZz heeft genoeg mensen in zijn greep, doordringend tot de psyche met een geleidelijke progressie, om uiteindelijk vlammend en explosief te eindigen. (MS)

Voor een festival dat bekend staat om zijn bijzondere projecten hebben ze dit jaar op de village een heel ander soort primeur te pakken met Haiku Hands. Dit Australische drietal geeft een heuse live fitnessles waar Nederland in Beweging ernstig bij verbleekt. Gewapend met een aanstekelijke energie en hysterie die je gewoonlijk alleen bij een specifiek soort Japanse en Koreaanse popbands ziet, stomen ze heel Grootegast in een goed half uur klaar met hun regime van squats, aanstekelijke beats en vurige teksten. Hiervoor hebben ze uiteraard ook een uitvoerige choreografie bedacht, die niet per se heel strak wordt nageleefd, maar wel met volle energie en overtuiging. Met hun onuitwisbare charisma weet Haiku Hands een zaal die bij het eerste nummer nog praktisch leeg is binnen vijf minuten te veranderen in een stomende dansvloer. Onder al deze showelementen ligt in hun teksten ook nog een boodschap verscholen over acceptatie van jezelf, maar dat is eigenlijk overbodig. De muziek spreekt bij dit drietal al luid genoeg. (WN)

Het Belgische Bazart maakt al sinds 2012 platen, maar bereikte de toppen van de hitparades in eigen land pas met de singles Goud en Chaos, allebei afkomstige van hun debuutalbum Echo. Eind vorig jaar brak Bazart pas echt door in ons land met hun laatste album en is inmiddels ook hier mateloos populair. Dat de Gentenaren uiteindelijk Welcome to The Village als laatste band het hoofdpodium af mogen sluiten is dan ook niet meer dan logisch. Het veld voor Bontebok is volgestroomd met veelal jong (vrouwelijk) volk. Zij worden niet teleurgesteld, hun helden geven een headliner waardige show. Als een echte rockster beweegt zanger Mathieu Terryn zich over het podium. Het springen, lachen en contact maken met het publiek gaan hem goed af. Het hoogtepunt van de set is Onder Ons, het duet wat de band opgenomen heeft met de Nederlandse zangeres Eefje de Visser. Voor de live uitvoering op Welcome to The Village tovert Terryn haar moeiteloos uit de coulissen. Een verrassing waar op gehoopt werd, maar op festivals nooit een zekerheid is. Het laatste kwartier is ingeruimd voor de andere hits als Chaos, Grip (Omarm me) en afsluiter Goud, dat met de rebelse passage ‘Liever snel naar de hel dan traag naar de hemel’ als ultiem festivalanthem zou kunnen dienen. Al zal voor velen na dit weekend het trage leven weer beginnen. Het optreden zal in elk geval nog lang nagalmen in de hoofden van de fans. Bazart doet waarvoor het geboekt is en doet dit vakkundig en vermakelijk. (TvdV)

Mart Avi maakt zogenaamde radioactieve quant-soul voor DNA hackers. Het optreden van de uit Estland afkomstige artiest is al net zo vreemd als de omschrijving doet vermoeden. Enkele tietallen bezoeker van de Grauwe Kat die deze zondagavond toch de moeite hebben genomen om de avantgardistisch muziek van deze muzikant te willen ondergaan hebben regelmatig met de wenkbrauwen gefronst. Zittend, staand, dansend en vooral drinkend uit een thermosfles speelt Mart Avi op het podium continu met beats en geluidscollages en zingt, nee, fluistert bijna zijn teksten ten gehore van het publiek. Daarbij ondersteund hij de muziek met schetsmatig opgebouwde visuals op een projectiescherm. Nummers als Black 2 Light laten horen dat de Mart Avi absoluut talent heeft om goed in het gehoor liggende moderne urban pop te maken, maar ongrijpbaar is misschien wel de juiste omschrijving van deze performance vanavond. (PvdS)

Elk jaar is er wel een band waarover het op het hele festivalterrein gonst. Waarover verhalen uitsluitend in de overtreffende trap verteld worden en het optreden al voor het plaatsvindt mythische proporties aanneemt. Dit jaar is het aan Whispering Sons, een uiteraard weer Belgisch vijftal, om met hun bezwerende postpunk deze hoge verwachtingen waar te maken. Hier hebben ze welgeteld precies tweeënhalf nummer voor nodig. De schemering begint al in te zetten bij de venijnige basloopjes van openers Stalemate en Got A Light, maar het is bij Alone dat zangeres Fenne Kuppens een donkere grom in haar stem door laat schemeren en met haar spookachtige verschijning de duisternis laat invallen. Waar bij veel bands in dit genre de eerste associatie Joy Division, neigt Whispering Sons veel meer naar de verlaten parkeergarages van een band als Bauhaus, gevuld met desolate synths en angstaanjagende galm. Hiermee heeft dit vijftal een veel ruimtelijker geluid waarin de typische neurotische gejaagdheid ontbreekt, maar waarbij ze meer ruimte laten voor een gecontroleerde opbouw. Het sluimerende Hollow lijkt bijvoorbeeld continu uit de uit de bocht te vliegen, maar viert steeds op het laatste moment weer terug totdat de remmen het uiteindelijk begeven en alle opgebouwde angst en frustratie in een climax tot uitbarsting komen. Whispering Sons maakt zijn favorietenrol meer dan waar en weet met zijn beklemmende geluid tegelijkertijd een van de minst gezellige en meest extatische optredens van het weekend te geven. (WN)

Aan Jacco Gardner de eer om als één van de laatste artiesten dit weekend een optreden te mogen verzorgen. Het derde album van deze muzikale avonturier is volledig instrumentaal van aard. Podium Blessum vormt deze zondagavond het ideale decor om zijn zogenaamde Somnium project ten gehore te brengen. In het midden van de tent is de multi-instrumentalist samen met een vrouwelijke muzikante gesitueerd achter analoge synthesizers waarbij Jacco af en toe een gitaar op schoot neemt om de muziek te omlijsten. Het aanwezige publiek zit en/of ligt rondom de artiest waarbij men langzaam geneveld wordt in mist. Met zijn apparatuur worden melodische soundscapes en sciencefiction achtige instrumentele klanken door de ruimte verspreidt die je trachten mee te voeren door ruimte en tijd. Naarmate het optreden vordert worden ook de klanken steeds dwingender en blijf je daardoor gebiologeerd kijken naar het tafereel in het midden van de tent. Dat er continu mensen in en uitliepen had wel als uitwerking dat je niet in een muzikale trip belande, maar dat we te maken hadden met een bijzondere muzikale belevenis van een volstrekt authentieke artiest als Jacco Gardner was wel duidelijk. (PvdS)