Als er een zekerheid is in de wereld van de popmuziek is het dat zolang er popmuziek gemaakt wordt er Britse bands gehypet zullen worden. Op praktisch elk festival staat zogenaamd wel weer de nieuwste versie van Arctic Monkeys, The Libertines of Oasis. Maar naarmate de verhalen over shame gaandeweg binnendruppelen, lijkt het er steeds meer op dat deze jonge honden de real deal zijn. Met een dijk van een plaat in Songs of Praise (let op, die gaan we in veel eindejaarslijstjes terugvinden), zijn de verwachtingen hooggespannen.

Op het eerst gezicht oogt shame op het podium van Welcome to The Village niet heel anders dan een typische Engelse band, een koele drummer en bassist, een stel manische gitaristen die op hun best drie seconden kunnen stilstaan en een charismatische frontman in de vorm van Charlie Steen. Waar bij veel van hun soortgenoten branie en arrogantie vaak de boventoon voeren, beschikt shame over een gezonde dosis zelfspot. Zo blijkt al als Steen tijdens One Rizla zingt: “Well I ain’t much to look at", terwijl hij speels zijn shirt optilt en over zijn tepels wrijft. De band geeft het zelf ook al meerdere keren aan, we moeten alles niet te serieus nemen, ze zijn maar een band.

De ironie schuilt hem natuurlijk in het feit dat ze een van de eerste Engelse bands zijn sinds tijden die niet gewoon maar een band is. Neem bijvoorbeeld teksten als 'I like you better when you’re not around' en 'I don’t wanna be heard if you’re the only one listenin'. Beide verraden het speelse karakter van de nummers, maar zijn ook diep cynisch en oneindig quotebaar net als hun grote voorbeelden van The Fall. De grootste overwinning van shame is echter nog wel dat ze niet alleen slagen als een soort parodie op Britse ladrock, maar dat hun nummers ook op zichzelf tegelijkertijd dreigend en immens aanstekelijk zijn.

'De ironie schuilt hem natuurlijk in het feit dat ze een van de eerste Engelse bands zijn sinds tijden die niet gewoon maar een band is'

© Denise Janssens / 3VOOR12FRL
© Denise Janssens / 3VOOR12FRL
© Denise Janssens / 3VOOR12FRL

Opener Dust on Trial wordt nog enigszins lauw ontvangen, maar vanaf de eerste noten Concrete merk je dat de tent loskomt tot het bulderende The Lick de chaos compleet maakt. Voor spannende postpunk van dit niveau moest je de afgelopen jaren toch meer naar de andere kant van de oceaan kijken naar bands als Protomartyr, maar shame lost vanavond elke belofte moeiteloos in. Ook de nieuwe nummers doen niet onder voor de bekende hits en met Angie hebben ze zelfs nog een gevoelig moment te pakken dat uiteraard al snel plaats moet maken voor het nodige gitaargeweld. Zo stort aan het einde op afsluiter Gold Hole de menigte zich nog een laatste keer ineen tot een massa met maar een kleur, schaamrood.

GEZIEN

Shame
Grootegast, Welcome to The Village
Vrijdag 20 juli 2018