#WTTV17: Dagverslag Welcome to The Village zondag #WTTV17: Dagverslag Welcome to The Village zondag

Het is inmiddels al enige jaren een trend op festivals: vroeg op de zondag wat rustigere pianomuziek programmeren om de dag rustig op gang te brengen. Soms krijg je vrij algemene welluidende deuntjes te horen, maar van tijd tot tijd zit er ook wel wat speciaals tussen. Zo hebben ze op WTTV dit jaar Keiko Shichijo weten te strikken, een Japanse pianiste die composities speelt gebaseerd op traditionele Armeense volksdansen, getekend bij Makkum Records, het label van Zea. Schijnbaar zonder moeite speelt ze de sterk melodieuze stukken, die veel op herhaling en harmonieën steunen. De gelijkenis valt nog het meest te trekken met de latere piano sonata’s van Mozart, maar dan met een oosters romantisch tintje. Een mooie manier om de laatste festivaldag op gang te brengen. (WN) 

Wie dacht dat zaterdagavond bij Franz Ferdinand de top van de publieksparticipatie plaatsvond, zou zondagmiddag even in Blessum moeten kijken. Het is Woodie Smalls, de rapper die klinkt alsof hij uit Compton komt maar gewoon werd geboren in het Belgische Sint-Niklaas, die het publiek pas écht in beweging krijgt. Het publiek springt zo hard dat de plankenvloer het bijna begeeft. Het is hiphop op z'n best, zo opzwepend. Smalls weet bovendien zijn flow vast te houden, iets wat niet elke rapper lukt, waardoor het ook muzikaal de moeite waard is. Het doet je afvragen waarom er niet meer hiphop op het festival te horen is (op headliner Rico en Sticks na natuurlijk). Voor de diversiteit van het dorp zou het niet verkeerd zijn. (WE)

Na de regen komt soul, zo blijkt wanneer Monophonics hun set aftrapt in de Grootegast en er zowaar een twijfelachtig zonnetje de regenbui vervangt. Het energieke zestal komt uit San Francisco en laat zich kenmerken door groovy ritmes, soepele gitaarsolo’s, blazers en de krachtige stem van toetsenist Kelly Flinnigan. Deze elementen worden door de band in een vakkundig arsenaal aan zowel midtempo-als uptempo nummers gegoten. Van songs als The Sound of Sinning en Promises tot het hevig rockende Lying Eyes; toegankelijk en dansbaar, maar verreweg van eenvoudig. Ondanks dat Flinnigan achter een keyboard zit geketend, weet hij als een charismatische soulpredikant het aanwezige publiek moeiteloos te bedwingen. Dit culmineert tijdens de grandioze afsluiter Holding Back Your Love dan ook in een dansend en meezingend publiek waarbij de band eveneens zichtbaar met volle teugen geniet. Na een knaller van een optreden als dit heeft Monophonics er ongetwijfeld een tros nieuwe fans bij. (MS)

Hoewel Twin Peaks de poster van WTTV niet siert als headliner, heeft de organisatie met deze band zeker een hele relevante naam binnen weten te halen. De band uit Chicago brak 2014 door met Wild Onion en heeft sindsdien een grote schare trouwe fans opgebouwd. Een deel van die fans bevinden zich vanmiddag in Leeuwarden, de ‘hits’ als Flavor I Found A New Way worden moeiteloos meegezongen. Het vijftal, dat in Leeuwarden haar laatste show speelt van een een lange Europese tour speelt lijkt geen last te hebben van tour-moeheid. Hun onverschillige slackerrock klink in de Salon Perdu nog verrassend fris, en de jongens zijn zichtbaar goed geluimd. De kracht zit hem bij Twin Peaks in de sterke en bovenal gruizige, pakkende popsongs, met een rafelig randje die afwisselend (dan wel samen) worden gezongen door de vier jongens vooraan op het podium. Twin Peaks maakt indruk op Welcome to The Village en zou over een paar jaar zomaar eens terug kunnen komen naar Leeuwarden als een van de headliners van het festival! (TvdV)

Bernays Propaganda is een postpunkband uit Macedonië, die tekstueel activistische thema’s aansnijdt. Hiermee lijken ze geïnspireerd door de postpunk van jaren 80, maar toch behoren ze qua geluid tot de nieuwe golf aan bands in het genre. Aangevoerd door frontvrouw Kristina Gorovska weten zij podium Blessum een aardig potje muziek voor te schotelen. Vooral de drummer springt hierbij in het oog dankzij zijn enthousiaste gedreun. Een bassist heeft de band niet, maar die positie wordt gevuld door een MIDI-keyboard en mixer die ijzige pianomelodieën en beats voortbrengt. De ingetogen Gorovska weet naast haar bevlogen punkvocalen ook wat gortdroge praatjes te maken. Zo bedankt zij het festival voor de regen, omdat ze in Macedonië genoeg zon hebben. Toch weet de postpunk van Bernays Propaganda uiteindelijk onvoldoende te overtuigen. Wanneer de laatste pianotonen afsterven bekruipt namelijk het gevoel dat de ietwat kille en machinale sound beter in een grimmige club zou passen. (MS)

Een van dé verrassingen van het festival is ongetwijfeld het Britse Rat Boy, het geesteskind van Jordan Cardy uit Chelmsford, Essex. Geplaagd door logistieke problemen komt de eenentwintigjarige Cardy later dan wenselijk op het festivalterrein aan. Twintig minuten voorbereiding en soundcheck volstaan voor deze jonge gast en zijn drie (al niet veel oudere) kameraden, om het optreden van hun leven te geven. Vanaf de eerste noten gaat het gas erop bij de vier. Natuurlijk lijkt de Beastie Boys van grote invloed te zijn geweest op Rat Boy, maar de band is ook zeker schatplichtig aan crossover acts (en landgenoten) als The 25th of May en The Shamen die in de jaren negentig hoogtij vierden. Met een opzwepende en aanstekelijke mix van indiepop en hiphop lukt het om de pittoreske spiegeltent, met de chique naam Salon Perdu, te transformeren tot een vuig punkhol. Het publiek gaat elkaar pogoënd te lijf. Opgejut door Cardy, die tot drie keer toe het publiek aanspoort elkaar te lijf te gaan, en natuurlijk mengt de jong Brit zich zelf ook nog even met het publiek. Het goede nieuws is dat er geen slachtoffers zijn gevallen, nog beter nieuws is dat Rat Boy tijdens deze editie Welcome to The Village een legendarisch optreden heeft gegeven. (TvdV)

Op de vroege zondagavond is het tijd om even tot rust te komen. De vanuit Berlijn opererende band Mighty Oaks combineert zachte melodieën met dromerige teksten en brak in 2014 door met het nummer Brother. Het drietal speelt onmiskenbare indiefolk en is te vergelijken met Mumford & Sons, maar dat nét een beetje ravissanter. De warme, hese stem van zanger Ian Hooper toont precies de juiste emoties en ieder nummer wat wordt ingezet trekt een nieuwe stroom mensen richting Bontebok. De drie multi-instrumentalisten worden vandaag ondersteunt door een violist en nemen het publiek mee in een stroom van banjo's, mandolines en de simpele drums die het hart vormen. De meerstemmige zang die haar intrede maakt tijdens You Saved My Soul houdt de hele set wel aan, waardoor het af en toe wat eentonig is. Mighty Oaks is dan niet de meest originele act die we op het festival zijn tegengekomen, maar er zijn maar weinig acts die zó goed op elkaar zijn ingespeeld. (HW)

Op de achtergrond klinken af en toe de flarden van een muziekfestival. In Salon du Perdu zijn Benjamin Francis Leftwich en zijn publiek even helemaal alleen op de wereld. Al na de eerste akkoorden van de Yorkse solo-artiest wordt het doodstil in de tot de nok gevulde fraaie salontent. Een uur lang zweeft het publiek weg op de vederlichte folk-klanken en dromerige melodieën van de singer-songwriter. Slechts af en toe onderbreekt hij de collectieve hypnose met een lofzang op Nederland en zijn vandaag aandachtig luisterende publiek. Leftwich’s instrumentarium is beperkt, evenals zijn hese stembereik. Af en toe hangt de zanger een ander gitaar om zijn nek of wijzigt de stemming van zijn snaren. Veel maakt dat allemaal niet uit; elke song doet het publiek verder wegdromen en na een lang weekend vol prachtige muziek een aantal toehoorders uiteindelijk zelfs in slaap vallen. (SN)

Voor de liefhebbers van het zwaardere werk is er zondag in elk geval een band die op het lijstje staat: het Noorse Spidergawd. Twee leden van de band, drummer Kenneth Kapstad en gitarist Bent Sæther, kennen we al van het legendarische Motorpsycho. Muzikaal gezien blijven ze een beetje uit dezelfde vijver vissen, maar heeft een groot deel van het metalgeluid wel plaatst gemaakt voor stonerrock. De meest innovatieve vondst van de band is echter wel de toevoeging van een versterkte baritonsaxofoon met een stevige dosis effecten erop. Hierdoor fungeert hij eigenlijk als een soort vrije gitaar, zoals op het nummer Best Kept Secrets waarop hij boven alle zware gitaarriffs uitsteekt en halverwege het nummer in een solo uitbarst. Het hoogtepunt van de set bewaart de band voor het eind met hun nieuwe single Is this Love, een verraderlijke titel voor een keihard nummer waarmee ze podium Grootegast nog een laatste keer mee de dieptes in sleuren. (WN)