#WTTV17: Dagverslag Welcome to The Village zaterdag #WTTV17: Dagverslag Welcome to The Village zaterdag

Het is vroeg in de middag als we langzaam het zonovergoten terrein oversteken richting Bontebok. Het is aan Mr. Wallace de taak om met energieke ska de festivalgangers in de juiste sferen te brengen. Zangeres en frontvrouw Renske de Boer leidt met haar swingende stem de zeskoppige band die achter haar staat. De ska- en reggae nummers Germinal en Holiday, beide van het nieuwe album Breathe Again, worden goed ontvangen. Er wordt onuitputtelijk gedanst, zowel op het podium als daarvoor. Mr. Wallace laat even zien dat zij geheel terecht deze zaterdagmiddag mogen openen. Helaas, de ska-diva lijkt halverwege het optreden haar intense enthousiasme kwijt te raken. Langzaamaan wordt het optreden steeds vlakker en de drang om te dansen wordt minder. Toch weet het Fries/Groningse septet de toon te zetten voor vandaag; laat dag twee van dit prachtige festival maar komen. (HW)

Voor wie nog nooit de kans heeft gekregen om de markante moves van Mick Jagger live te zien, kan altijd nog een optreden van The Vintage Caravan bijwonen. Het IJslandse trio produceert een flinke bak blues rock 'n roll die iedere nog buitenstaander als in een hypnose de tent in trekt, terwijl zanger en gitarist Óskar Logi zich statisch over het podium beweegt. Expand Your Mind en Cocaine Sally, van het in 2014 uitgebrachte Voyage, slaan met de swingende jaren '60 en '70 invloeden de netjes gekamde haren door de war. Vooral de gitaarriff die te horen is in Midnight Meditation is bewonderenswaardig voor de liefhebbers van Black Sabbath en Judas Priest. The Vintage Caravan is volkomen over de top en met de dosis drama die de heren met zich mee nemen zijn ze ook nog eens geweldig leuk om naar te kijken. Spontaniteit is echter niet aanwezig; iedere beweging voelt ingestudeerd en de rauwe stem van Logi is af en toe een stuk zwaarder aangezet. Storend is het zeker niet, de combinatie van drama en rock 'n roll staat hier prima op zijn plek. (HW)

Zodra avantgardistische afrobeat gezelschap Golden Dawn Arkestra het podium betreedt van Grootegast, is duidelijk dat hier iets bijzonders gaat gebeuren. De aankleding van het negenkoppige gezelschap is indrukwekkend te noemen. Glitter en glamour gaan hier hand in hand met oosterse gewaden en traditionele kledij. Wie denk dat het uiterlijk vertoon de muzikale kwaliteiten moet verbloemen komt bedrogen uit. Golden Dawn Arkestra is gewoon een hele goede band, die een sterk optreden neerzet. De spil van dit alles is Zapot Mgwana (bij de fiscus bekend als Topaz McGarrigle), frontman en creatief brein van het orkest. McGarrigle en zijn Arkestra zijn duidelijk hoorbaar geïnspireerd door dat andere Arkestra, die van Sun Ra. Dat McGarrigle een bastaardzoon is van de godfather van de Kosmische en intergalactische jazz himself, is een mythe die band maar wat graag in stand houdt. Het optreden van Golden Dawn Arkestra is een totaalbeleving. De negen bandleden nemen je mee in een psychedelische trip, vol stuwende afrobeats, opzwepende blazers en vrolijk mee te neuriën refreintjes. Dit aangevuld met met kosmische go-go dansers verveelt het optreden van Golden Dawn Arkestra dan ook geen moment. Terug in de realiteit verlaat het publiek, ogenschijnlijk verrast en verbluft, de tent op zoek naar nieuwe verrassingen. (TvdV)

Dat Willie Darktrousers & de Splinters inmiddels lokale culthelden zijn, moge duidelijk zijn. Nog voor de soundcheck begint de Kolderwolde tent al flink vol te lopen. Niet verwonderlijk natuurlijk, want op de nieuw uitgebrachte single De 8ste Zonde zien we de band alweer op zijn best met lekker dreunende garagerock en excentrieke teksten. Dit is precies het recept wat we vandaag ook voorgeschoteld krijgen, maar dan naar goed gebruik harder; veel harder. Muzikaal zijn ze lastig in een hokje te stoppen, maar wat we live horen is een soort hele rauwe noiserock met een enorme bak effecten op de gitaren en vooral op de zang van Darktrousers zelf. Zijn geautotunede en galmende stem complementeert de enorme bak herrie perfect en samen creëren ze aanstekelijke nummers die je de rest van de dag niet meer uit je hoofd krijgt. (WN)

Vergezeld door een lading stroboscopen komt Death Alley Grootegast binnen denderen. De stevige punkrock met een psychedelische inslag is al vlot terrein aan het winnen in binnen- en buitenland. Met een sterk debuutalbum en een vervolg op komst, lijkt de band klaar om Welcome To the Village onder te dompelen in hun zwarte muzikale magie. Zanger Douwe Truijens doet al heupwiegend en glimlachend zijn best om het publiek los te wrikken. Ook de gitaristen headbangen er flink op los en de drummer knuppelt zijn ritmes verdienstelijk in. Het leidt zelfs tot de eerste pit van de dag. Helaas heeft de band toch te kampen met een inconsistent geluid, door te luide bekkens en soms onverstaanbare vocalen. Bij het psychedelische pronkstuk Supernatural Predator is de tent dan ook aanzienlijk leger, maar voor eenieder die is gebleven is het genieten geblazen. Wellicht lag het aan de onfortuinlijke timing rond etenstijd, of misschien is Welcome to The Village nog niet helemaal klaar voor de rockcapriolen van Death Alley. (MS)

Frivole gitaarloopjes, percussie die tot de heupen spreekt, het bij vlagen valse gejengel van de flamboyante Cata Pirata… Alles aan Skip & Die lijkt aanvankelijk bedoeld te zijn met kromme tenen en een wenkbrauw omhoog te aanschouwen. Maar de kracht van deze band zit hem in het bewijzen van het tegendeel, elke keer weer. De elektronische hiphop met Zuid-Afrikaanse invloeden en harde beats weet Welcome To the Village als een symfonie te bewerken. Langzaam en onbeduidend beginnend maar toewerkend naar een grandioze climax, met gewonnen zieltjes als beloning. Wanneer de kenmerkende gitaarriff en snoeiharde beat van Love Jihad wordt ingezet en zangeres Cata Pirata het publiek in rent, is zelfs de meest houterige cynicus losgewrongen. Meezingend en meedeinend draagt het publiek vervolgens bij aan het refrein van Killing Aid. Met La Cumba Dictaduda, dat alle muzikale elementen van de band bevat, komt er een explosief einde aan dit toetje na het eten. (MS)

De avond valt en de feestvreugde is definitief losgebarsten, so let there be fuzz! Of het nu aan de toenemende alcoholconsumptie, buikjes vol van ponyvlees of simpelweg een grote fanschare ligt: de Grootegast is bij Truckfighters in tegenstelling tot Death Alley behoorlijk afgeladen. De band is ook nog eens verantwoordelijk voor misschien wel het beste optreden van het weekend. Uptempo stonerrock doordrenkt met dampende gitaarriffs en stampende ritmes is het devies. Het duurt dan ook niet lang of de tent ontaardt in een kolkende massa aan bezwete lijven, moshpitfanaten en crowdsurfers. Het enthousiasme waarmee de band breed grijnzend staat rond te springen, werkt als een toverspreuk op het publiek. Het hoogtepunt van de show vindt plaats tijdens de laatste tonen van Desert Cruiser, wanneer gitarist Niklas Källgren vol overgave door het publiek banjert. Dit is het soort optreden dat een rockliefhebber tranen van geluk bezorgt. Welcome To the Village; reserveer deze knotsgekke Zweden alvast voor het hoofdpodium volgend jaar. (MS)

Singer-songwriters zijn dit jaar niet bepaald oververtegenwoordigd op Welcome to the Village. Niet heel vreemd, want de meeste podia zijn er ook niet zo geschikt voor. Op Bontebok verwaait het, Grootegast is eigenlijk te groot en bij Blessum is teveel ruis. Maar Salon Perdu, afgesloten van de festivalwereld buiten, is perfect. De presentator kan er het publiek zelfs vragen om niet al teveel te praten. Dat is bij Conner Youngblood, singer-songwriter uit Dallas, Texas, ook wel nodig. Zijn muziek is in de lijn van James Vincent McMorrow en Bon Iver: de schoonheid zit in de details. En eerlijk is eerlijk, het is doodstil. Youngblood bouwt zijn nummers op met drumcomputer en looppedaal, afgewisseld met een paar akoestische nummers. Hij zingt met ijle stem die hij regelmatig op bizarre wijze vervormt, waardoor het soms klinkt alsof hij met een heel koor is of er plots een trompettist meedoet. Het eindproduct is betoverend en bezwerend. En toch wordt het nergens zwaar. Youngblood is een aimabele prater. Wel opvallend:  'hit' A Summer Song ontbreekt. (WE)

Hoewel de naam Ninos du Brasil anders doet vermoeden komen de twee percussionisten  Nico Vascellari, Nicolò Fortuni gewoon uit Italie. Natuurlijk refereert de naam aan de Braziliaanse muziek waarop deze act gebaseerd is. Door een onwaarschijnlijk mengsel van geluid, batucada, samba en elektronica, zijn hun sporadische live optredens inmiddels legendarisch. De twee Nico’s hebben een verleden in de Italiaanse punkrock en eigenlijk is hetgeen ze nu doen niet heel veel anders. Noem het electropunk: de twee stuiteren over het podium, zwepen het publiek op en slaken ondefinieerbare kreten uit in een microfoon. Maar bovenal gaan de twee lustig los op de twee trommels die vooraan op het podium staan opgesteld. Blessum ontploft bijkans. Het publiek is uitzinnig en wederom kunnen de heren een legendarisch optreden toevoegen aan hun cv. Dat de regendans vanavond ook op het repertoire staat is dan wel weer een minpuntje. (TvdV)

Al tijden spelen ze alle festivals in hun thuisland kapot, maar hier lijkt nog niemand van het Franse Grand Blanc gehoord te hebben. De vraag is echter hoe lang dat zo blijft. De band heeft een typische jaren tachtig allure over zich heen, vooral de zangeres zou zomaar een verloren lid van Savages kunnen zijn, tevens een band die niet vies is van flirten met dat tijdperk. Muzikaal gezien ligt het beginpunt van de twee bands ook niet ver van elkaar af. De postpunk vormt bij beiden een hoeksteen met dwarse baslijntjes en drumpartijen. Maar alle opgefokte woede en zware gitaarpartijen zijn hier ingewisseld voor opzwepende synthpartijen en ingetogen zang. Weliswaar een andere richting, maar niet een die minder goed werkt, getuige het energieke Bosphore en het dreigende maar toch dansbare Samedi La Nuit. Al met al een aanstekelijk optreden van een band die we ongetwijfeld nog vaker gaan zien. (WN)

Multitasken is een kunst. Dat voornamelijk vrouwen hier goed in zijn, wordt op deze late zaterdagavond nog eens bevestigd door Stefanie Mannaerts, die met haar razende drums en snijdende stem Brutus door de set heen leidt. Het is druk in Salon Perdu en laatkomers verzamelen zich met de neus tegen de raampjes van de tent, om ook maar iets van het overweldigende trio mee te kunnen krijgen. Al snel blijkt dat de post-rock van Brutus niet voor iedereen is weggelegd; tijdens Horde II wordt de menigte uitgedund. Drive, All Along en Bird zorgen voor een immense dosis adrenaline. Druk of niet druk, het Leuvense drietal speelt alsof alles kapot moet. De ramen trillen op de beste manier mogelijk nog net niet uit hun frame en ook de vloer lijkt het moeilijk te hebben. Duistere shoegaze, vurige punk en doortastende black metal raast het gehele festivalterrein over en zal, bij iedereen vanavond getuige is, nog lang blijven nazinderen. (HW)

Wat krijg je als je vier leden van Creepy Karpis, Vox von Braun en The Homesick samen in een band zet? Juist, een heuse underground supergroep genaamd Korfbal. Een band die erop gebrand lijkt om lulligheid tot een kunstvorm te verheffen, getuige ook de naam van hun net uitgebrachte EP Hitkrant. Gelukkig is de muziek zelf alles behalve lullig. Met hun lo-fi garagerock is het aan hun de taak om de nacht tot een einde te brengen in de Salon Perdu. De nieuwe single Scully vormt meteen al een hoogtepunt in de set: in een razernij van gitaren brengen ze de hele zaal ten onder. Alles rammelt precies genoeg om energiek te klinken, maar voor de rest klinkt het nummer vooral retestrak. Deze lijn weten ze zonder problemen door te trekken tot het eind van het optreden, wanneer ze alles met Attak nog een laatste keer op z’n kop zetten. (WN)