#MADNES23: Dagverslag Zaterdag #MADNES23: Dagverslag Zaterdag

De show van Great Joy is er eentje die de term ‘de aanhouder wint’ waardig is. De indie/folk/punk band staat namelijk voor een zo goed als lege BaroNes aanvankelijk. Great Joy laat zich niet uit het veld slaan echter, en speelt opgewekt een interessante mengeling van invloeden, met frisse gitaarlijntjes en dansbare ritmes, maar toch ook een heerlijke DIY punk attitude als onderlaag. Een sound die toch wel perfect past bij MadNes en het strandgevoel. Wonderwel, komt toch die BaroNes aardig vol wanneer opgefokte partywaves als Welcome Home in de tent aanspoelen. Met hard werken komt Great Joy er wel, wanneer met Remain een ode aan vriendschap wordt gegeven, gevolgd door gestaag hossende festivalgangers. De Engelse frontman vertelt nog een anekdote over hun ervaring op MadNes, inclusief een tent die de regen niet aankon, maar waarbij ze door de beveiliging uit de brand geholpen werd. Dat is die MadNes-mentaliteit zoals we hem kennen in ieder geval. Ook typisch MadNes? In plaats van een pit of wall of death, tijdens Far Away van de ene kant van de BaroNes naar de andere kant dansen en weer terug. Die zagen we nog niet eerder. Erg fijn optreden! (MS)

Na een middag vol skate, surf en plukplezier is het heel makkelijk landen bij de warme zomerklanken van Maurino. Met zijn future latin creëert hij met gemak een ongedwongen sfeer waarbij er zachtjes wordt meegezongen, bijgekletst onder het genot van een biertje en waarbij de achterste helft van de tent uitmondt in een steeds grotere groepsdans. Het is lekker manana allemaal en zeker de samenzang van Maurino met de twee zangeressen die hem flankeren, waait als een zachte zomerbries door het publiek heen. Maar wie denkt dat het alleen maar nietszeggende feestmuziek is, komt al snel voor een verrassing te staan als ineens weemoedige synths klinken en hij juist op deze dag, tijdens de viering van Keti Koti, een nummer wil opdragen aan iedereen die heeft geleden onder de gevolgen van de slavernij. Ondanks dat je de tekst zelf niet verstaat, zingt hij deze ode zo vol melancholie en intensiteit dat je elk woord voelt. Als hij vervolgens ‘Geen mens is illegaal’ het publiek in begint te scanderen, zie je sommige mensen met feestelijke glitters wel wat verdwaasd rondkijken wat er ineens met de onbezorgde feestmuziek gebeurd is. Maar juist Maurino, die vroeger met zijn ouders voor politiek geweld gevlucht is, is in staat deze essentiële boodschap hier over te brengen en vervolgens zijn show weer met dezelfde feestelijke heupwiegende latin af te sluiten. (WN)

De Rits trekt al aardig wat bekijks bij Rens, Jaïr & Ome Uncle. De Amsterdamse rapformatie is in het midden des lands al aardig naam aan het maken, met inmiddels al meer dan 100 shows op zak. Spelen op een eiland kunnen ze inmiddels ook afstrepen, want op MadNes staan ze toch wel voor een volle tent. Het resultaat is er naar: vloeiende rap, nederhop en glijdende beats, die steevast met hooks en meezingers doorspekt wordt. Zorgvuldig aan elkaar gedraaid door DJ Ome Uncle, zijn Jaïr en Rens de grootste blikvangers, met hun soepele trade-offs en flows die glijden als een boardslide op een vers gewaxte handrail. Ook qua stemgebruik hebben beide gasten een eigen benadering, met Jaïr die zijn bars vastberaden en brutaal presenteert, terwijl Rens het weer begenadigd aan elkaar hecht met zijn publieksinteractie en vloeiende zanglijnen. Nummers als Fusten Fluisteraars en Staart van de Draak pompen hard in ieder geval, en weten de tent toch zonder moeite los te krijgen. Zonder meer een erg fijn optreden. (MS)

De festivalzomer van Prins S en de Geit is inmiddels op een soort zegerondje aan het uitlopen. Hoewel een half jaar geleden nog amper iemand van de band gehoord leek te hebben, puilt de Barones nog voor de show begint al helemaal uit en kunnen we de band met gemak de festivalhype van 2023 noemen. Met salvo’s aan superlompe hardcore beats en ludieke teksten over vlaflip en de kinderboerderij weet dit drietal met gemak hit na hit te scoren, terwijl ze al met een 10-0 voorsprong beginnen. Iedereen is hier voor de hype en dit geitengezelschap kan vanavond eigenlijk niks fout doen. Tussen al deze feestelijke nonsens, zijn de teksten ook nog best spitsvondig met teksten over fomo, filosofische beslommeringen op de dansvloer en waarin nervositeit en knaldrang elkaar razendsnel afwisselen in een soort anthems voor dwalende twintigers. Het is ook niet verwonderlijk dat juist het tragere Zwarte Sneeuw een van de hoogtepunten is met zijn donkere teksten over de zware periode waarin gitarist Marne met een hersenbloeding in het ziekenhuis lag. Tussen al het feestgedruis is het een emotioneel rustpunt dat veel harder raakt dan hun onuitputtelijke voorraad aan Skrillex drops. Dat Prins S. en de Geit een feestje kan bouwen staat in elk geval vast. Of ze hun hype echter definitief waar kunnen maken met meer dan lompe hardcore beats moet nog blijken, maar de eerste tekenen zijn in elk geval gunstig. 

Als er een band is die het klappen van de zweep in festivalland inmiddels als geen ander kent, is het Jungle By Night wel. Al veertien jaar combineert dit gezelschap verschillende stijlen van jazz, funk en wereldmuziek met elkaar in een tijd dat er nog geen Best Kept Secret of Down the Rabbit Hole was en zelfs Madnes zelf nog in de kinderschoenen stond. Na de euforie van Prins S. en de Geit laten de Amsterdammers ons met hun soepele jazz in een lauwwarm bad glijden waar we gedachteloos in kunnen blijven ronddobberen. Hoewel Ameland langzaam gegrepen wordt door de nacht en een stevige wind, wanen we ons moeiteloos op een onbestemd Caribisch eiland met azuurblauwe wateren en een laaghangende zon in de lucht. Echte spanning of verrassing ontbreekt, maar de nummers worden allemaal feilloos strak gespeeld. In het laatste kwartier besluit de band genoeg te hebben van de kabbelende wateren en gaat voor een meer opzwepende Oosterse sound met een prominentere rol voor de drums. Zo bouwen ze, geheel volgens plan, op het eind nog even een feestje en bewijzen ze voor de zoveelste keer dat je bij Jungle by Night altijd aan het juiste adres bent om de zomer naar je festival te brengen.

Dat punksensatie Hang Youth in BaroNes in plaats van Main Stage geprogrammeerd staat, is wel even verbazingwekkend. Verkochten die niet al zalen als TivoliVredenburg en Paradiso uit? Hoe dan ook, zoals verwacht is het op tijd erbij zijn, want weliswaar puilt de lompste show van de dag helemaal uit. Zo’n 50 songs in een krap uurtje, verpakt in antikapitalistische, politiek geëngageerde teksten venijnig eruit gespuwd door Abel van Gijlswijk. Je moet het toch maar even onthouden als band. En hoewel Hang Youth wel wat teveel hype om zich heen heeft, die een goede marketingstrategie en gimmick doet vermoeden tegenover vele andere punkbands in Nederland, is het toch een absolute verademing eindelijk eens iets hards te horen vandaag tussen alle fanfarebands! Het duurt dan ook niet lang tot de meest lompe crowdsurfsessies en moshpits ontstaan, met ter soundtrack hyperactieve agressiebommen als SHELL IS EEN PRIMA BEDRIJF ALS IK DE WEBSITE MAG GELOVEN, JE HAAT GEEN MAANDAG JE HAAT KAPITALISME en WAAROM IS ALLES ZO KK DUUR? Zelfs een gastbijdrage van iemand uit het publiek blijft niet uit, wanneer Abel iemand uit het publiek trekt om MANNEN te zingen. En dat gaat slachtoffer Suus niet verkeerd af overigens. In ieder geval, zoals het van zonnig naar dikke regen ging vannacht, zo continueert de set zich in de overtreffende trap wanneer BELASTINGDIENST en LEG DE ZUIDAS IN DE AS de moshpit naar nog chaotischere niveaus brengt. Uitputtingsslag wel, soms met gevaar voor eigen leven. (MS)