#MADNES22: Dagverslag zaterdag #MADNES22: Dagverslag zaterdag

Op Madnes is er los van de muziek genoeg te beleven van surfclinics tot acroyoga, maar het enige wat we nog echt misten was wat magie op het strand. Gelukkig waren daar ineens Magic Tom en Yuri, die we al kennen van de gestoorde punkband Orgaanklap kenden, die hier een minstens even gestoorde goochelshow geven. Verkleed als een soort kapitein en superheld die net van de set van hun laatste pornofilm zijn gelopen, weten ze al snel op de lachspieren te werken met hun absurdistische anecdotes.
Met behulp van een aantal vrijwilligers in het publiek zijn ze in staat om verscheidene snacks te laten verdwijnen en verschijnen en worden klassieke kaarttrucs geupdate naar 2022 door een onbekende kaart niet alleen te raden, maar door deze met gepaste grandeur uit de kont van Magic Tom tevoorschijn te toveren. Deze acts ontsporen ook vaak zodanig dat ze nog maar net hun eigen lachen in kunnen houden, wat de hilariteit onder het publiek alleen maar vergroot. Dit duo kan zelfs bij de grootste sceptici van goochelshows weer wat magie in hun leven brengen, maar ik zou ze wel uit de buurt houden van kinderfeestjes. (WN)

Het is altijd een vreemde gewaarwording aanvankelijk, dat Golden Dawn Arkestra. Het psychedelische afrobeat collectief uit Austin is een graag geziene gast in Nederland, met optredens op Welcome to the Village, Zwarte Cross en Oerol in het verleden. Ook MadNes moet eraan geloven, en dat is alvast niet verkeerd. Uitgedost in extravagante kledij geïnspireerd door het heengegane 50’s jazzcollectief Sun Ra Arkestra, inclusief een sound die tussen psychrock, disco, funk en afrobeat een balanceeract doet. Het is een mengeling zo eigenaardig en sporadisch afgezaagd dat het niet direct een volle zaal oplevert, zo vroeg op de avond net tijdens de after dinner dip. Maar toch, wat een verdomd goede muzikanten hebben ze op been gebracht hier. Retestrakke baslijnen die borrelen op het lijf alsof je in een bubbelbad zit, afgemaakt door soepele saxofoonsolo’s en sterke grooves. Het zorgt in zijn geheel voor genoeg momentjes, maar het blijft wel daarbij: momentjes. Je bevindt je namelijk sporadisch in een spirituele extase of psychedelisch walhalla, maar die wordt evengoed op ietwat ruwe wijze afgepakt door een cheesy discobeat. Voldoende smeersel om het een genietbaar optreden te maken wel, zo ook wanneer de achtergrondzangeres niet alleen een vuistdikke rap passage eruit gooit, maar ook nog eens een loepzuivere, engelachtige stem. Het legt ook meteen de zwakste schakel van Golden Dawn Arkestra bloot: de vocalen van de saxofoonspelende frontman, die met zijn onavontuurlijke, vlakke stem de verder subliem gebrachte muzikaliteit naar beneden haalt. Het zorgt voor een alleraardigst optreden, die helaas niet genoeg vlamt. Laat de zang en raps maar gewoon over aan de zangeres. Dan heb je echt een winnend totaalpakket. (MS)

Misschien is het een verlate after-dinner dip of de blèrende tonen van Bonnie Tyler's Holding Out For a Hero, maar bij de opkomst van Tusky wordt aanvankelijk nog wat lauwtjes gereageerd. Gelukkig hebben de mannen alleen maar de eerste tonen van We're Going Out Again nodig om de tent weer te vullen en de eerste pits te ontketenen. Het recept voor de rest van de show is verder bekend: opzwepende punkrock van een jaartje of twintig geleden die bands als Green Day en System of a Down nooit heel ver uit het oog verliest. En deze show regisseren kunnen deze routiniers uitstekend. Met een draai van de vinger dirigeert nieuwe frontman Vladimir Stevic de cirkelpit in de rondte en als een soort punk rock Moses split hij met een simpel gebaar het publiek in tweeën om ze vervolgens als golven weer op elkaar te laten storten. Alles wat het viertal aanreikt, wordt gretig verorberd, van een cover van No Doubts Don't Speak tot de heavy riffs van hits als White Dress. De enige verstorende factor in hun strak geregisseerde show was de keuze om de special effects in handen te laten van special guests Magic Tom en Yuri. Hierdoor wordt de band op de meest onfortuinlijke momenten gebombardeerd door de rookmachine van dit illustere duo tot komisch effect. Tusky laat hier in elk geval zien dat ze met hun nieuwe line-up nog steeds met gemak een festival kunnen platspelen. (WN)

Wie op het idee is gekomen om Robbing Banks tijdens Tusky te programmeren is een raadsel, maar het is alvast wel even jammer. Niet omdat de bands per se veel op elkaar lijken, maar toch: beide is het grotendeels Utrechtse waar met een voorliefde voor scherpe gitaren, dat juist een mooi een-tweetje had kunnen zijn, opbouwend van Robbing Banks naar een Tusky. Maar helaas, de oneman garagerockband van Robin van Saaze staat voor een twintigtal mensen in De Rits te rammelen. En toch, ondanks dat de meesten naar de silent disco of de met zweet en bier overgoten chaos van Tusky is gerend, weet het toch aardig binnen te komen. Een track als Vampires bijvoorbeeld, die met een verdienstelijk swingende riff toch wat mensen naar binnen trekt, met subtiel geplaatste slides erin verwerkt. Er zit duidelijk een charme en een dansbaarheid in de manier waarop Robbing Banks die stompende garage rockers afvuurt. Inclusief een hoog fungehalte, die juist redelijk aanstekelijk werkt op het MadNes publiek. Het drukt de pret dus zeker niet, dat Robbing Banks. (MS)

Het is toch beetje een anomalie hoe Will and the People hier zo groot is geworden, en nergens anders. Niet omdat het geen goede band is, want dat blijkt weldra. Maar vooral omdat er tot op heden wel een Nederlandse Wikipedia is, maar geen Engelse. En we hebben hier toch met een Londense indie, reggae poprock band te maken, die hier een show geven alsof ze in hun thuisland in stadions staan. Want dat ze meer te bieden hebben dan de megahit Lion in the Morning Sun, blijkt uit wat ze vandaag toch maar even keihard presteren. De Main Stage puilt werkelijk waar uit vanaf het begin, en de aanwezigen worden daarbij getrakteerd op verrassend gelaagde muziek, die enerzijds vakkundig sleept en doorrolt, maar evengoed in een springerige reggae groove terecht komt. Erg fraai uitgevoerd, gebracht door een strakke band die zelfs op de mellow momenten laag na laag opbouwt om een intense climax te bewerkstelligen. Ook props aan de enigmatische aanvoerder van de band, frontman Will Rendle, die veelvuldig improviserend het geheel aan elkaar hecht. Met als resultaat dat er, wanneer eindelijk die ene grote hit eruit knalt, het publiek dusdanig stampt en springt dat het voelt alsof we gespoeld worden door een golf met een te dikke closeout. Maar wel het soort golf waarvan het zoute water smaakt naar zoete overwinning. (MS)

Als Bad Nerves aantreedt met shirtjes van bands als The Gun Club en Sham 69 is het meteen duidelijk waar dit Engelse vijftal hun inspiratie vandaan haalt. Hoewel ze met hun druggy rock-n'-roll look eruit zien of ze regelrecht van de cover van de NME gelopen zijn, is de band in Nederland haast nog groter dan in hun eigen land aangezien ze bij het Haarlemse Suburban Records getekend zijn. Hun nummers zijn daarentegen op en top Brits waarbij de invloeden van bands als The Clash en The Damned onmiskenbaar zijn in hun zelfbenoemde powerpop die heel erg als old school punk in een modern jasje klinkt. Als laatste band op de avond hoeven ze ook niet veel moeite meer te doen, want bij de eerste snaar die aangeraakt wordt, vliegt een horde mannen elkaar meteen om de oren. Frontman Bobby Nerves heeft er de grootste lol in, hoewel zijn stoïcijnse houding dit niet altijd verraadt, en spendeert meer tijd voor dan op het podium. Bad Nerves is als afsluiter even aanstekelijk als gruizig en is de perfecte uitlaatklep voor de laatste restjes energie op de zaterdagavond. (WN)