#MADNES22: Dagverslag vrijdag #MADNES22: Dagverslag vrijdag

Het is snel gegaan voor The Vices, heel snel. Dit Groningse garagepopcollectief bestaande uit zanger/gitarist Floris van Luijtelaar, orgelspeler/gitarist Jonathan Kruizenga, bassist Simon Bleeker en drummer Mathijs Louwsma weet sinds 2019 in vlot tempo zieltjes te winnen, getuige hun 2021 debuut Looking For Faces gewoon nummer 37 haalde in de Dutch Charts. Maar niet zo gek ook, want de indie garage van The Vices rolt en glijdt zo soepel als een 8-pack vers aangeschafte lagers voor je skateboard. Erg solide, moeiteloos slepend. We hebben dan ook te maken met een band die niet alleen uit sterke muzikanten bestaat, maar ook over een scherp geslepen chemie bezit, ongetwijfeld ontstaan uit al vele succesvolle tours in het buitenland. Het gelaagde Trouble bijvoorbeeld, dat in een kleurrijke zes minuten van soepele indie naar een spannend psychedelisch intermezzo muteert. Over intermezzo’s gesproken: vooraleer de meezinger My Neighbour Is A Pig wordt ingezet, proberen Jonathan en Floris tevergeefs een pop-shove it en een kickflip te sticken op twee nabijgelegen boardjes. Nee, beter musiceren dan maar, zoals in het afsluitende For My Mind, dat een glimmende kroon op een alleraardigst indie schouwspel zet. The Vices blijkt een warme bries in de BaroNes, ver weg van de kille strandwind die ons weldra te wachten staat. (MS) 

Als je als rapper met een naam als Mark Roggebrood in een soort padvinders outfit op het podium staat verdien je meteen al de nodige sympathie punten. Zeker als je dan ook nog je vriendinnetje als hypeman meeneemt (DJ Bente in the house!) wordt het regelrecht aandoenlijk. Dat dit wel gepaard gaat met een laag ironie blijkt al snel als hij in zijn teksten met gemak switcht tussen borrelen, David Lynch films en fascisme. Zeker als hij op de track Deze show is saai de zelfspot van rapper Joost zich eigen maakt en als een soort opgefokte Mario door de zaal heen stuitert. Het is lekker simpel en lomp, maar werkt daardoor des te beter. Het is gelukkig niet alleen maar satire en ironie, want op Suede Sofa en 25 Karaats goud gooit hij een nodige dosis oprechtheid in de mix. Uiteindelijk is het dan wel weer een reprise van Deze show is saai waarmee hij Madnes nog even in de Thunderdome omtovert met een stampende gabber beat.

Ook dit festivalseizoen is de Australische export weer helemaal hot. Waar bands als King Gizzard en Amyl and the Sniffers er weer lekker op los freaken en legendes als Nick Cave nog steeds onvermoeid door stomen, doen de mannen van Lime Cordiale het een stuk rustiger aan. Verkleed als een soort Lonely Hearts Club Band speelt dit zestal groovy liedjes met een psychedelische kwinkslag. Dat de broertjes Oli en Louis Leimbach vroeger opgegroeid zijn met de platen van de Arctic Monkeys en The Strokes blijkt al vrij snel als ze lichtjes croonend klinken als een meer laidback Julian Casablancas. Het zijn oerdegelijke nummers die vaak een soort funky sixties sound blootleggen waar je je geen buil aan kan vallen. Zo gaat op Naturally de eerste crowdsurfer van de avond de lucht in, maar die wordt al heel snel en behendig weer keurig op de grond gezet. Prima muziek om rustig een biertje bij te drinken, maar die ook nergens echt spannend wordt. Meest opvallende moment van de show is als halverwege iemand uit het publiek een van de microfoons van de broers ontvreemdt en het nummer Ticks Me Off uitmondt in een merkwaardige freestyle waarbij er steeds Fuck it All geschreeuwd wordt. Vervolgens stapt deze aspirant zanger het podium op, schreeuwt nog iets onverstaanbaars en wordt prompt door de band van het podium af geleid. Merkwaardig, maar wel een spannend momentje in een verder vooral gemoedelijke set met als voornaamste hoogtepunt een cover van I Touch Myself van mede-Australiërs Divinyls.

Inmiddels mogen we Gallowstreet vaste gast noemen van het festival. Het achttal blazers uit de Galgenstraat in Amsterdam, betreedt inmiddels voor de vierde of vijfde keer het MadNes podium. Zelf zijn ze de tel inmiddels ook kwijt, maar ook deze editie hebben ze zich bewezen en valt niet uit te sluiten dat ze er volgende editie weer bij zijn. 

Een show Gallowstreet staat garant voor heel veel dansende mensen, crowdsurfen en een dampende, volle tent. Het ging er deze vrijdagavond zo enthousiast aan toe dat ook de beveiligers niet stil konden blijven staan, toen de palen van de Barones beklommen werden. Voor de rest van het weekend is wat groene zeep op de palen niet overbodig, dan kan bij het volgende feestje het publiek alleen in elkaar klimmen.

Wie bij Glitterkots en de Nasmaak een doorsnee DJ-duo verwacht komt bedrogen uit. Met een naam die even smakelijk klinkt als zure haring na een avond stappen, speelde dit tweetal al in het voorprogramma van het zware metaalwerk van Stake en Brutus. Met een schakeling van analoge synths combineren ze glitchy beats met arpeggio's in een soort Aphex Twinachtige idm. Daarbovenop scanderen ze vaak nog absurde teksten over zonnepanelen en ballonfetisjisten op kinderfeestjes. Maar ze beperken zich niet alleen maar tot hun experimentele kant. Ze gooien ook gewoon stampende 8 bit glitchy beats eruit die even dansbaar als moshbaar zijn. Helaas wordt net als de gang er goed in zit het optreden onderbroken door een plotselinge kortsluiting. Net als de mensen de tent beginnen uit te druppelen, kunnen ze echter weer door en blijkt de smaak van glitterkots tot diep in de nacht een fijne nasmaak achter te laten op deze eerste festivaldag. 

Wonderbaarlijk eigenlijk hoe de eeuwig pornobesnorde Jordy Dijkshoorn nog steeds in vol ornaat menig podium afbreekt. Het had weinig gescheeld of de De Likt frontman had nooit meer gelopen, dankzij een gebroken nek na een heftige vechtpartij in 2017. Dat het juist tot zijn beste plaat leidde, maakt het extra poëtisch. De Derde, alweer uit 2018, presenteerde een keiharde creatieve opleving, die bolstond van opgekropte frustratie en hernieuwde levenslust, resulterend in een album dat enerzijds van brommende funk naar geïnspireerde collaboraties met De Staat, Hausmagger en Afronaut gaat. Een opvolger komt er aan in Ctrl-Alt-Delikt, maar voordat het zover is wordt Ameland nog even getrakteerd op deze Rotterdamse windhoos. De shows van De Likt zijn inmiddels steevast legendarisch, die dankzij mond-tot-mondreclame alleen maar aan terrein wonnen, met MadNes als volgende slagveld. Vanaf de eerste tonen gaan de remmen dan ook los bij een segment van het publiek, zich gaandeweg door de hele tent verspreidend met de snelheid van Meneertje Omicron. Maar dit keer is het hopelijk enkel De Likt die genadeloos viraal gaat, met beats en bars zo flowend als een surfer in goede swell. Beenharde sloopkogels als Ja, Dat Bedoel Ik of Stadsduif worden er heerlijk smerig uitgespuwd door Jordy, in synergie met het publiek dat het muzikale gebodenen bereidwillig ondergaat, met uiteraard alle crowdsurfende gevolgen van dien. Om dat geheel vervolgens nog eenmaal in een explosieve cocktail van bezwete lichamen te mengen middels de dreunende pay-offs van Rotterdam en Breek Je Nek. Lekker! De Likt is niet voor iedereen wellicht, maar wee je gebeente aan de nee-schudders: Jordy geeft je gegarandeerd een platte hand en laat je achterin de zaal huilend lauw bier drinken. Want het Rotterdamse gras is groener vooraan. (MS)