#MadNes18: Dagverslag zaterdag #MadNes18: Dagverslag zaterdag

Van vrijdag tot en met zondag fungeert het terras van strandpaviljoen Sjoerd als de Nick Balcombe Greenstage. Dat het podium groen mag heten, komt door de manier waarop de energie wordt opgewekt. Fietsende festivalgangers sloven zich in de brandende zon uit om zo een flink aantal bands van stroom te voorzien. Op het podium voornamelijk surf en blues muziek. Vanmiddag wordt er afgetrapt door Ocean Tribe. Het terras is al sinds de eerste zonnestralen afgeladen met festivalgangers en andere eilandbezoekers. Het is dan ook jagen om een plekje in de zon te krijgen en geheel begrijpelijk dat tot het late middaguur vrijwel iedereen ook deze plek behoudt. Ook hier ligt de nadruk voornamelijk op de sfeer en niet per definitie op de muziek, maar zonder de muziek zou deze sfeer er absoluut niet zijn. (MF)

Jay-Roon & The Loose Ends

Door pech onderweg is de show Jay-Roon & The Loose Ends op het Middenplein helaas gecanceld en net op tijd komen de heren aan voor hun tweede optreden. Het is eigenlijk zonde dat dit optreden bij een groter, overdekt podium plaatsvindt. Buiten schijnt de zon nog op de bolletjes en de bezoekers willen zich nog niet wagen aan de nu kille BaroNes. Het handjevol kijkers blijft schuw op afstand in de laatste randjes zon, achter in de tent. Erg gemotiveerd om verder naar binnen te komen worden we ook niet, want de band staat er vrij inspiratieloos bij. Alleen zanger Jeroen Mesker lijkt er nog iets van te willen maken. In principe heeft hun swing en blues dan ook veel potentie. Mits goed overgebracht zouden de mannen zo een bak opgetogenheid de zaal in kunnen werken en het vintagefilter over de audio geven je het gevoel alsof je naar een langspeelplaat aan het luisteren bent. Jay-Roon and The Loose Ends zouden dat bandje kunnen zijn dat de aanleiding is voor die jaarlijkse dronken bui van je ouders, wanneer ze een keertje 'lekker samen gaan dansen'. Alleen er wordt nu maar weinig gedanst. Jammer. Misschien, als ze er nog een keer goed voor gaan, zullen wij dat ook doen. (IP)

Soms valt er bar weinig te zeggen over een band. Niet dat Drop Legs slecht is, integendeel zelfs. Maar het is ook verreweg van echt onderscheidend of interessant. Maar ook dat deert niet, want waar het bij deze Australische heren schort aan originaliteit, maken ze ruimschoots goed met een verdienstelijke show. Chill-out reggae met een funky ritmesectie, een vlammende gitaarsolo hier en daar en een frontman gezegend met een soepele flow, rappend over jointjes roken. Heerlijk do-it-yourself, met enkel een kartonnen bordje aan de versterker gebonden, de bandnaam in balpen geschreven. Het zijn deze ingrediënten die het publiek door de after dinner dip heen brengt. De soepele charisma van frontman Hamilton Blacket geeft het optreden net dat beetje extra pit. Vervolgens weet een uptempo ska song als Criminal de prima show tot een goed einde te brengen. Drop Legs bewijst daarmee toch nog dat ze perfect geschapen zijn voor het tijdstip van acht uur in de avond, net na de avondmaaltijd en vlak voordat het energieke feestgedruis losbarst. (MS)

Country, pop en singer-songwriter. Rob Dekay is de act waarvan je in eerste instantie verwacht dat je een uurtje met je ogen dicht en een biertje in je hand heen en weer mag gaan wiegen. Dekay schrijft ongecompliceerde, Nederlandstalige liedjes, waaronder een titelsong voor de romantische-komedie Weg Van Jou (2017). Gezien deze onder andere geproduceerd is door Bløf-bassist Peter Slager, is een verwachtingspatroon in lijn van deze Zeeuwse band niet ver te zoeken. Loopt dat even anders... “Voel je vrij om te dansen! We zijn allemaal broers en zussen vandaag!”, roept de enthousiaste Deventenaar luid. Kwalitatief is de muziek misschien niet heel sterk, maar Dekays show klopt simpelweg. Er ontstaat een vreemd, onverwacht systeem van rare loopjes en dansjes onder het publiek, welke zich steeds verder uitbreidt in de zaal. Middels verscheidene willekeurige polonaises en de plotselinge aanwezigheid van mensen in opvallende kostuums, wordt er binnen enkele liedjes een geheel eigen cultuur gecreeëerd bij de Mainstage. Deze beantwoordt dan ook geheel aan Dekays oproep tot saamhorigheid. De singer-songwriter mag dan op het podium staan, maar de eer van de show is hier net zo erg toe te schrijven aan alle andere aanwezigen. (IP)

St. Tropez is na de transformatie vanuit het vastgeroeste Go Back To The Zoo volledig hun eigen gang aan het gaan en maakt ook na het eerste album weer een volledig nieuwe sound op het tweede. Tijdens hun show op MadNes is de variatie doordacht, de muziek treffend en de interactie tussen de muzikanten op het podium aanstekelijk. Dat de festivalgangers voornamelijk komen voor het surfen, dansen en de gezelligheid was tijdens de show van St. Tropez erg te merken. Ondanks dat de muziek na de eerste twintig meter vanaf het podium niet ontvangen wordt, weten de mannen het door hun professionaliteit wel over te brengen en maakt het nieuwsgierig naar meer nieuwe geluiden van de band. (MF)

Georganiseerde punk, harde indie, new wave on speed....vooral die laatste is een gepaste beschrijving voor het muzikale genot dat Jagd meebrengt. Want wat een overdonderend optreden geven deze Amsterdammers weg vanavond. Spookachtige gitaareffecten, onder de huid kruipende synths en een heerlijk fel geluid: het is een behendig gebrachte muzikale omlijsting. Zo weet frontvrouw Nanne van de Linden met haar galmende vocalen te overtuigen. Maar ook haar geschreeuw gaat door merg en been en doet bijna denken aan die van noiserockkoningin Julie Christmas. De gitaarmelodieën.klinken op hun beurt dan weer vlijmscherp, de ritmes zijn pompend en stotend en de veelvuldig herhaalde synths creëren een auditieve euforie waar je u tegen zegt. Maar het meest verrassend aan deze jonge band, is dat zij tezamen als geheel klinken, verrassend goed op elkaar ingespeeld. Het afsluitende nummer van de set is dan weer een samenvatting van de furieuze show die MadNes voorgeschoteld kreeg. Het is als een fluitketel waar de thee gloeiendheet uitspuit. Maar wel het soort ketel dat je gerust laat fluiten, al vliegt de keuken in brand. (MS)

Wie precies op tijd wilde komen voor Muyayo Rif is bij voorbaat al te laat. De zaal staat ramvol. De hele zaal weet al precies waar ze op zitten te wachten. Mocht je deze Spaanse band echter nog niet kennen, dan hoef je slechts 10 minuten aanwezig te zijn om te begrijpen hoe de rest van de set zal verlopen: Feesten tot het gaatje en gelijkerwijs de Mainstage hardhandig afbreken. Een rekensom van ska + latin + punk + reggea + rock + balkan en een hoop Spaans geratel staat garant voor een zaterdagafsluiter welke alleen voorbehouden is voor de festivalganger met nog wat energie in diens reeds aftakelende lijf. De act van Muyayo Rif is in feite een soort kunstje dat erg goed aanslaat. De zanger stuitert als een bezetene over het podium, de bandleden zijn enkele choreografietjes machtig, mix dit met nog wat theatrale en komische elementen en je hebt een act waar het Nederlandse hoempapapubliek wel raad mee weet. Zodra één iemand in de zaal begint met crowdsurfen sluiten velen zich aan bij dit idee en voor je het weet worden vijf mensen tegelijkertijd ergens in de zaal op handen gedragen. Voor mensen die onbezorgd willen dansen minder leuk, voor een artiest een droom. En oké, als we werkelijk zo dol op crowdsurfen zijn, dan de bandleden zelf ook maar de lucht in. Muyayo Rif: een product dat werkt als een machine. Is het knap? Muzikaal sterk? Dat niet zozeer. Maar is het een geschikte headliner voor dit weekend? Zonder twijfel. (IP)