#MADNES17: Dagverslag vrijdag #MADNES17: Dagverslag vrijdag

Gerson Main  kroonde zichzelf met zijn debuutalbum en bijbehorende tournee tot de slechtste singer-songwriter van Nederland en draagt die titel als een geuzennaam. De slechtste van de tv-talentenjacht De Beste Singer-Songwriter was hij zeker niet. Main heeft iets wat de andere deelnemers ontbeerden: een persoonlijkheid en een malle bontmuts. Podiumervaring had hij voor DBSS al opgedaan bij Akwasi, Dio en Typhoon. Daar heeft hij zich het ophitsen van het publiek eigen gemaakt. Gesteund door een sterke gelegenheidsband brengt hij Benny Neyman's klassieker Ik weet niet hoe met verve en een lekkere groove. Het levenslied met een Caribisch tintje. Eigen nummers als Dorst, Koning van de camping en Deejay zijn geen tekstuele hoogvliegers, maar het vrolijke karakter werkt wel aanstekelijk. Een versnellinkje hoger en iets meer peper had af en toe wel gemogen. Zijn quasi nonchalance en de obligate sitdowns doen vaak als een trucje aan, maar effectief is het wel. De popindustrie hangt immers ook van gimmicks aan elkaar.  (VM)

Gitaren op kniehoogte en knallen maar. Strakke punkriffs met flink veel powerchords vliegen je bij Call It Off  om de oren. Helaas is het geluid nogal dicht gesmeerd waardoor de op Greenday-leest geschoeide nummers slecht uit de verf komen. De rauwe punkrandjes zijn er bovendien redelijk afgeslepen. Gladgestreken poppunk waar je niet heel veel aan mist is wat er overblijft. Met heel veel vuur gebracht, dat dan weer wel. De mannen staan zich met klotsende oksels in het zweet te werken. Een gitaarsolo is een ruim begrip binnen de punk, maar als je hem crowdsurfend speelt, lijkt het al iets indrukwekkender. Deze energie maakt het lekker om een paar nummers van deze radiovriendelijke band (3FM Serious Talent) mee te pakken. Maar daarna is het frisse er wel af. Biertje ledigen en doorlopen, zo loopt de tent halverwege al aardig leeg. (MH)

Het Haagse Splendid is zo’n band die perfect in de line-up van MadNes past. Aanstekelijke popmuziek met een opzwepend vleugje ska, soul, rock en een flirt met Balkan. Inmiddels ook alweer een muziekstijl op zich. Een genre waarvan een band als Chef's Special hier in Nederland het commerciële uithangbord is geworden. Het soort muziek dat het altijd goed doet op een festival als deze. Het zevenkoppige ensemble, inmiddels goed voor vier langspelers, weet het publiek van MadNes prima te bespelen. Vernieuwend is hetgeen de Hagenezen ten gehore brengen niet. Een enkeling die daar om maalt. De band doet vooral datgene waarvoor het geboekt is, een alleraardigst en succesvol feestje bouwen. De volgepakte Mainstage neemt de potpourri van sfeerverhogende klanken gretig tot zich en opnieuw kan een geslaagd feestje afgevinkt worden op de MadNes lijst. (TvdV)

De trein van Death Alley rijdt gelukkig weer sinds enkele maanden. Na een korte, maar heftige break-up periode met bassist en mede-oprichter Dennis Duijnhouwer in het begin van dit jaar, is de ramkoers met vers bassistenbloed weer ingezet. De indrukwekkende lijst met tourdata wordt weer vakkundig en vol bevlogenheid afgewerkt. Dit weekend worden de stoere cowboyboots ingewisseld voor teenslippers en hijsen de mannen zich in surfpakken voor een surfclinic tijdens MadNes Festival. Geintje natuurlijk. De rockers komen hier enkel en alleen om gitaren te laten gieren en met ontembaar enthousiasme een dosis rock aan de man te brengen. Het enthousiasme luwt wat na een lange moeizame soundcheck waar technische problemen de energie uit de BaroNes tent zuigt. Niet voor één gat te vangen gooit frontman Douwe Truijens na een half uur oponthoud al zijn typerende moves, opzwepende yells en charisma in de strijd om het publiek tot grote hoogten te brengen. De werkelijke liefhebbers van de band gaan volledig mee in de opruipraktijken van Truijens, maar onttrekken zich bij tijd en wijlen uit de moshpit om te genieten van de sublieme solo’s van Oeds Beydals. Zoals gezegd is dit optreden van Death Alley één voor de liefhebbers van de band. De gemiddelde bezoeker van het festival zoekt het heil liever bij wat vrolijkere klanken waarbij onbezonnen gehost kan worden. Het maakt allemaal niet zoveel uit. Met Death Alley haalt het festival een mooie bak rock-’n-roll in huis en de trouwe fans kunnen een aantal dagen pronken met hun blauwe plekken. (MH)

Bökkers. Het had de naam van een biermerk kunnen zijn of een verzorgingsproduct enkel geschikt voor mannen met baarden. Nu zou het maar zo kunnen dat de rauwdouwers van de band Bökkers ooit nog eens dit soort producten op de markt gaan brengen, maar voor nu is het rock-’n-roll dat van de transportband rolt. Bökkers is de achternaam van oprichter en Jovink & de Voederbietels gitarist Hendrik Jan. De connectie met regiogenoot Normaal is uiteraard niet ver te zoeken, mede door het feit dat Bökkers ooit begonnen is als coverband van het Normaal-repetoire en de nummers vooral in het Sallands dialect ten gehore gebracht worden. Waar Normaal nog ‘normaal’ deed en oerend hard tekeer ging, zetten de Bökkerboys ter verhoging van de feestvreugde er nog een tandje bij. Vlammen, confetti en een flinke dosis publieksparticipatie zorgen ook op de mainstage van MadNes voor hilariteit en jolijt. De teksten worden grotendeels fonetisch door het publiek mee gescandeerd, crowdsurfers op opblaassurfplanken glijden met regelmaat voorbij en aan het eind van de set staat het hele podium vol met vooral zeer aantrekkelijke jongedames. Ja, Bökkers hef ut mooi veur mekare op MadNes. (MH)